Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Λαμπρός ο εορτασμός για τον Απ.Ανδρέα









Ο πιανίστας Παναγιώτης Γώγος στο Συνεδριακό του Πανεπιστημίου



ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών Καθηγητής κ.Γ. Παναγιωτάκης
στο πλαίσιο του εορτασμού του « Έτους Σοπέν »
έχει την τιμή να σας προσκαλέσει στη συναυλία κλασικής μουσικής
με προσκεκλημένο τον πιανίστα    Παναγιώτη Γώγο
την  Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010 και ώρα 19.30
στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό  Κέντρο του  Πανεπιστημίου Πατρών
Συμμετέχει η χορωδία των Επτανησίων Πάτρας

Είσοδος ελεύθερη

Απ.Ανδρέας ο Πρωτόκλητος



Πρώτος προσπελάσας τω Ιησού, Πρωτόκλητος ώφθης, και ακρότης των Μαθητών, Ανδρέα θεόπτα, εντεύθεν διανύεις, παθών τας αναβάσεις της αναστάσεως.

Απ.Ανδρέας, Κήρυξ Οικουμένης

Άγ.Νικόδημος Αγιορείτης
Κήρυξ Οικουμένης μέγας φανείς,
Πάλιν Βυζαντίδα
Συ φωτίζεις κατ' εξοχήν
συν τη του Ευξείνου,
Ανδρέα μάκαρ, Πόντου τη Αμισώ και ταύταις
σαφώς εφώτισας.

Λόγοις Σου φωτίζεις την Λαζικήν
και την Τραπεζούντα
συν Νικαία τη θαυμαστή
και Νικομήδεια,
συνάμα Χαλκηδόνι, ως μύστης και αυτόπτης
Χριστού, Απόστολε.
Την Πόντου Ηρακλείαν, ως εικός,
λόγοις εκδιδάξας,
ω Ανδρέα Καθηγητά,
και την Προποντίδα
ωσαύτως εκδιδάσκεις και πόλιν του Ευξείνου
συν τε 'Αμάστριδα.
Θαύμασι φωτίζεις τους Σινωπείς,
Μύστα του Δεσπότου,
Σαμοσάτας τε τους σοφούς,
Νεοκαισαρείς τε,
τους πρώην απειθείς μεν, πιστούς δε δια λόγων
Σου εις το ύστερον.
Κήρυξ και της Θράκης ούν γεγονώς,
πάσης Θετταλίας
και Ελλάδος, Μάκαρ Σοφέ,
και Μακεδονίας,
εσχάτως εκδιδάσκεις, Ανδρέα Μυστολέκτα,
Την Πελοπόννησον.

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΕΥΡΕΤΟΙ


ΗΛΙΑΣ ΜΗΝΙΑΤΗΣ

  «…..Εις ένα καιρόν, όπου ωσάν μεσημέρι λάμπει η Ορθοδοξία, ανάπτω και εγώ τον λίχνον του ευαγγελικού κηρύγματος, έρχομαι εις μίαν εκκλησίαν γεμάτην από χριστιανούς και ζητώ χριστιανόν, ζητώ χριστιανόν, Μα πως; Τούτοι, όπου θέλω εδώ και αλλού, εις πόλεις, εις κάστρα, εις επαρχίας, εις βασίλεια, εις το περισσότερον μέρος της οικουμένης, δεν είναι χριστιανοί.
        Δύο λογιών είναι οι χριστιανοί. Είναι εκείνοι, όπου έχουσι μοναχόν όνομα χριστιανού. Χριστιανοί εις τα έξω και κατά το φαινόμενον, έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, λέγει ο Παύλος, μα εις τα έσω δεν έχουσι έργα χριστιανού. ΄Εχουσι χριαστιανικήν πίστιν μα δεν έχουσι χριστιανικήν ζωήν. Μάλιστα έχουσι μίαν ζωήν εναντίαν εις την πίστιν. « Έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δύναμιν αυτής ηρνημένου». Από τούτους τινά δεν ζητώ. Είναι χριστιανοί, οπού έξω από το όνομα, έχουσι και τα έργα, ομού με την πίστιν έχουσι και την ζωήν, και εις τα έσω και εις τα έξω είναι ορθόδοξοι, κατά αλήθειαν χριστιανοί. Και από τούτους ζητώ ένα εις την πολυάριθμον πολιτείαν των χριστιανών και δεν τον ευρίσκω ζητώ χριστιανόν, ζητώ χριστιανόν. Περπατώ από τόπον εις τόπον δια να τον εύρω. Τον ζητώ εις τας αγοράς ανάμεσα εις τους άρχοντας, και εδώ βλέπω μίαν  υψηλόφρονα υπερηφανίαν, δεν τον ευρίσκω. Τον ζητώ εις τα παζάρια ανάμεσα εις τους πραγματευτάς, και εδώ βλέπω μίαν αχόρταγον φιλαργυρίαν, δεν τον ευρίσκω. Τον ζητώ εις τους δρόμους ανάμεσα εις την νεότητα, και εδώ βλέπω μίαν μεγάλην ασωτίαν, δεν τον ευρίσκω. Ευγαίνω έξω από την χώραν και τον ζητώ ανάμεσα εις τους εγχωρίους και εδώ βλέπω όλα του κόσμου τα ψεύματα, δεν τον ευρίσκω. Περνώ εις το μέρος της θάλασσας, τον ζητώ ανάμεσα εις τους ναύτας, και εδώ βλέπω τας πλέον φοφεράς βλασφημίας, δεν τον ευρίσκω. Διαβαίνω εις τα στρατεύματα, τον ζητώ ανάμεσα εις τους σρτατιώτας, και εδώ βλέπω την τελείαν απώλειαν, δεν τον ευρίσκω…. Ώ μεγάλη εντροπή της πίστεως! Ω μεγαλωτάτη καταδίκη των χριστιανών!».

« ΔΙΔΑΧΑΙ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ» 

π.Γ.Στ.

Παραμύθι είναι πὼς υπάρχει Θεὸς

 Φώτης Κόντογλου

διος « φις ρχαος» πο πάτησε τος πρωτόπλαστους κα τος παρακίνησε ν πογευθονε π τ δέντρο τς Γνώσης λέγοντάς τους πς θ γίνουνε Θεοί, διος φις μιλ στ ατ τς νθρωπότητας κάθε φορ πο σταματ κουρασμένη σ᾿ ατν τν δρόμο πο δν βγάζει πουθενά, κα τν μποδίζει ν πάρει λλον δρόμο πι ταπεινόν, πι ερηνικόν, πι μερον, κα τς λέγει:

«
σ νθρωπος δν εσαι γι τν ταπειν ζω πο ζονε τ πλ τ πλάσματα πο ποτάζονται στ θέλημα κείνου, πο τ πλασε. Γι σένα δν πάρχει κανένα σύνορο, σ εσαι κύριος το παντός, σ βάζεις σύνορα γι τ λλα πλάσματα. Γι σένα δν πάρχει νόμος· δική σου θέληση εναι νόμος. ποταγ κι ταπείνωση εναι μιζέριες πο πρέπουνε σ σκλάβους, κι χι σ σένα πο σκλαβώνεις τ πάντα κα τ κάνεις ν δουλεύουνε στν πηρεσία σου. Κύτταξε τί φοβερ κι πίστευτα πράγματα φτιαξε περηφάνειά σου. Μπορε ν φτιάξει τέτοια θαυμαστ πράγματα ταπείνωση;

Μ
ν κυττς πς εσαι ματωμένος κα γεμάτος γωνία, κα πς δν κάθισες κόμα πάνω στν χρυσ θρόνο τς δόξας σου. Τράβα μπροστά! Νά, κοντεύεις ν φτάξεις! Θ γίνεις Θες κα θ ποταχθονε λα σε σένα. Μν πιστεύεις στ παραμύθια. Παραμύθι εναι πς πάρχει Θες λλος π μένα κι π σένα πο σ προσκαλ ν βασιλέψεις μαζί μου.... Μν θαρρες πς θ σ θρέψει τ δέντρο τς Ζως, πως σο επανε. Μν τρς πι π᾿ ατ μαζί με τ᾿ λλα τ ζα. Παράτησέ το ατ τ δένδρο. Πάρε κα φάγε π τ δέντρο τς Γνώσης, γι ν γίνεις Θεός. Ατς πο σο επε ν φυλαχθες κα ν μ φς π τν καρπό του, τ κανε π ζήλεια γι ν σ᾿ χει στς προσταγές του, γι ν μν νοίξεις τ μάτια σου...».

Η προσευχή


Αντώνιος του Σουρόζ

Η προσευχή είναι η σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο, τον ορατό κόσμο και το αόρατο άγνωστο. Γι’ αυτό και είπα πως η προσευχή είναι μία αναζήτηση, μια εξερεύνηση στον αόρατο κόσμο του προσωπικού μας βάθους που μόνο ο Θεός γνωρίζει και που μόνο Αυτός μπορεί να μας αποκαλύψει.
Και είναι δια της προσευχής που, ψηλαφητά στη αρχή, και μέσα στο φέγγος μιας νέας όρασης, ζητάμε και βρίσκουμε το Θεό και τον εαυτό μας με κάποιο τρόπο συσχετισμού. Και όταν αργότερα ένα δυνατότερο φως μας επιτρέψει να δούμε ό,τι μπορέσουμε από το αόρατο και από το ορατό το οποίο έχει μεταμορφωθεί μέσα στο φως της δικής του απεραντοσύνης και της αιωνιότητος του Θεού, τότε η προσευχή γίνεται βίωμα, και ταυτόχρονα μια διαρκής στάση, όπως είπα στην αρχή.

"Επ-Ανάσταση" - Η δεύτερη ταινία μικρού μήκους από τις Νεανικές Ομάδες της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών

Ο Λάμπρος είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Παίζει, γελάει, λυπάται, πηγαίνει σχολείο, έχει την παρέα του και η ζωή του κυλάει αμέριμνα. Ωστόσο ένα μεσημέρι κάποιο πρωτόγνωρο, για εκείνον, άκουσμα, του κλέβει την προσοχή και τον προβληματίζει...


Μια ταινία μικρού μήκους από τις Νεανικές Ομάδες της Αναπλαστικής Σχολής Πατρών...Πατήστε ΕΔΩ για να το δείτε.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ΛΟΥΚΑ ( Λκ. 18, 18- 27)


 
Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΕΛΛΕΙΨΗ
 
         Ένας καθώς πρέπει άνθρωπος πλησίασε και ρώτησε τον Ιησού για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να κερδίσει την αιώνια ζωή. «Διδάσκαλε αγαθέ, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» ( Λκ. 18,18). Από νέος είχε σεβασθεί τη ζωή, την τιμή και την αξιοπρέπεια των άλλων. Δεν είχε ψευδορκήσει και είχε δείξει έμπρακτα το σεβασμό και την αγάπη προς τους γονείς του. Παρ’ όλα αυτά δεν ήταν ικανοποιημένος από ό,τι είχε κάμει. Ένοιωθε ότι κάτι του έλειπε για να κερδίσει την αιωνιότητα και τον έτρωγε η αμφιβολία, ότι θα υπάρχει κάτι που καταστρέφει όλα τα άλλα. Γι’ αυτό όταν άκουσε ότι ήλθε στην πόλη του ο Ιησούς έσπευσε με ενδιαφέρον να Τον ρωτήσει για το θέμα αυτό.
        Αλλά πως μπορούσε να είναι ήσυχος ένας πλούσιος που κρατά το χέρι του κλειστό; Ήταν δυνατό να είναι μέσα του ήσυχος; Μπορεί να μη τον ελέγχει η συνείδηση  του, όταν η δυστυχία του διπλανού του κτυπά κάθε τόσο την πόρτα  και αυτός με διάφορα προσχήματα την απέφευγε; Με δύο λόγια: πώς να είναι βέβαιος, ότι έχει εξασφαλίσει την αιώνια ζωή, όταν τα τόσα δώρα που του εμπιστεύθηκε ο Θεός τα χρησιμοποιούσε αποκλειστικά για τον εαυτό του ή το στενό οικογενειακό του περιβάλλον; Μόνο ένας πωρωμένος θα μπορούσε να κοιμάται ήσυχος και ικανοποιημένος.
        Μήπως όμως ο σημερινός πλούσιος του Ευαγγελίου είναι η μοναδική περίπτωση του καθώς πρέπει ανθρώπου που δεν έχει κάμει εκείνο που θα τον ικανοποιούσε; Δυστυχώς είναι πάρα πολλοί. Θα μπορούσαμε να λέγαμε, ότι στην κατηγορία του πλουσίου ανήκουμε οι περισσότεροι. Όχι γιατί είμαστε πλούσιοι, αλλά γιατί οι περισσότεροι τα οποιαδήποτε τάλαντα που μας έχει εμπιστευθεί ο Θεός, τα χρησιμοποιούμε μόνο για τον εαυτό μας.
        Λ.χ. ένας έχει εξαιρετικά ανεπτυγμένη διάνοια, άλλος έχει έντονο καλλιτεχνικό συναίσθημα, ο τρίτος είναι επιστήμονας, ο τέταρτος έμπορος, ο πέμπτος υπάλληλος κ.ο.κ. Πόσοι όμως από εμάς σκεπτόμαστε, ότι ο,τιδήποτε κι’ αν είμαστε ή θέση κι’ αν κατέχουμε, δεν την κατέχουμε για τον εαυτό μας, αλλά είμαστε ταυτόχρονα και διάκονοι των άλλων; Διότι αν αναπτύξουμε τα τάλαντα που μας έδωκε ο Θεός και διακονούμε τους αδελφούς μας θα εργαζόμαστε ταυτόχρονα και για τη Βασιλεία του Θεού και θα την κερδίζαμε κιόλας. Αλλά οι περισσότεροι, όπως ο πλούσιος της περικοπής χάνουμε τα πολλά ή μάλλον χάνει τα πάντα, γιατί ό,τι δημιουργούμε το αρπάζουμε από το σχέδιο του Θεού και το ιδιοποιούμαστε εμείς.
        Θα ρωτήσει ίσως κανείς: γιατί ενώ εκτιμάμε την αιώνια ζωή κινδυνεύουμε να τη χάσουμε; Τα αίτια είναι πολλά, αλλά θα αναφέρουμε μόνο δύο.
        Το πρώτο και το κυριότερο είναι ότι πιστεύουμε πως με ένα μηδαμινό τίμημα μπορούμε να εξαγοράσουμε την αιώνια ζωή. Ίσως γιατί δεν την εκτιμάμε όσο πρέπει, ίσως γιατί όλοι μας είμαστε προσκολλημένοι σε ό,τι αγαπάμε περισσότερο και το θέλουμε ολόκληρο για τον εαυτό μας. προσφέρουμε πολύ λίγα, ακριβώς ό,τι μας κοστίζει λιγότερο, για να αποκτήσουμε τον αιώνιο θησαυρό.
        Και το δεύτερο αίτιο για τη στάση μας αυτή είναι, ότι ως χριστιανοί έχουμε θέσει κατά μέρος το πνεύμα της θυσίας. Θεωρούμε πολύ φυσικό, ότι τη θυσία που υπέστη ο Χριστός για χάρη μας, την υπέστησαν οι Άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι μάρτυρες και πολλοί από τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Το θεωρούμε κάπως φυσικό να την υφίστανται χάρη ημών μερικοί από τους σημερινούς οπαδούς του Χριστού, ποτέ όμως δεν το θεωρούμε εξ ίσου φυσικό, ότι και εμείς πρέπει να υποστούμε θυσίες χάρη των άλλων. Θεωρούμε όμως δίκαιο και πρέπον οι άλλοι να κάνουν θυσίες για χάρη μας. Εμείς όμως να τους κάνουμε την τιμή να τις απολαμβάνουμε.
        Πως θα αποκτήσουμε το «εν» που μας  λείπει; Πώς δεν θα πάθουμε ό,τι έπαθε ο πλούσιος του σημερινού Ευαγγελίου; Εκείνος άκουσε τη σαφή πρόσκληση για την αιωνιότητα και κλείνοντας τ’αυτιά του «απήλθε λυπούμενος». Ήταν τόσο πολύ προσκολλημένος σε όσα θεωρούσε δικά του, που του φάνηκε αδιανόητο, πως μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτά, ενώ χωρίς αυτά μπορούσε να ζήσει αληθινά την αιώνια ζωή.
        Η θεραπεία λοιπόν συνίσταται κυρίως στο να συνηθίσουμε τον εαυτό μας στο πνεύμα της θυσίας. Να αποβάλλουμε την αντίληψη, ότι είναι δυνατό να εξακολουθήσουμε ν’ απολαμβάνομε κάθε τι που προσφέρουν οι άλλοι και μείς να μην προσφέρουμε τίποτα για τους άλλους.
        Επιτέλους ο Σταυρός του Χριστού πρέπει να πάψει να είναι για μας μόνο ένα σύμβολο και να γίνει πραγματικότητα της ζωής μας. Ο Χριστός δεν σταυρώθηκε για χάρη μας για να αποφύγουμε εμείς κάθε θυσία, αλλά για να την υποστούμε κι’ εμείς με τη χάρη και τη βοήθεια Του. Και εκείνο που θα θεραπεύσει την έλλειψη μας αυτή είναι να το αποκτήσουμε από τώρα και ν’ αρχίσουμε να εξασκούμε το πνεύμα της θυσίας.
         Και αυτό ας αρχίσει από το οικογενειακό μας περιβάλλον, στην επαγγελματική μας ζωή και στον κύκλο των γνωριμιών μας. Ας αρχίσουμε έστω από μικρές θυσίες, αλλά επιτέλους ας κάνουμε μια αρχή. Λείπει σχεδόν από όλους μας αυτό και αποτελεί μοιραία έλλειψη που αχρηστεύει και ό,τι καλό έχουμε. Είναι αυτό που μας κάνει να φεύγουμε μακριά από τον Χριστό « λυπούμενοι» και που τροφοδοτεί με το δηλητήριο της λύπης για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.
        Η αρχή αποτελεί καλή προοπτική και αν επιμείνουμε θα πετύχουμε και στην παρούσα ζωή, αλλά προπαντός θα έχουμε κερδίσει το ποθούμενο, την αιώνια ζωή.

π.Γ.Στ.        

Θλίψεις και δοκιμασίες

 Αββάς Δωρόθεος

Πολλς φορς μως μφιβλλει κανες κα λει στν αυτ του:"  ν κποιος μσα στις δοκιμασες μαρτνει π τ θλψη του, πς εναι δυνατν ν πιστεει τι ατς εναι γι τ συμφρον του ;"  μως δν θ μαρτναμε στς συμφορς,ν δν ρνομασταν ν σηκσουμε τος κπους κι ν δν θλαμε ν ντξουμε μικρ θλψη ν πθουμε κτι προπτο,πειδ δν χωρει στ σκψη το Θεο ν μς φορτσει κτι πνω π τς δυνμεις μας,πως επε πστολος· "Πιστς Θες,ς οκ ἐάσει μς πειρασθναι πρ δνασθε". λλ μες εμαστε ατο πο δν χουμε πομον, οτε θλουμε ν κοπισουμε λγο,οτε νεχμαστε ν δεχθομε ποτ κτι μ ταπενωση κα γι'ατ συντριβμαστε κα σο προσπαθομε ν ξεφγουμε π τος πειρασμος,τσο τος φορτωνμαστε κα χνουμε σκοπα τν καιρ μας κα οτε μπορομε ν λυτρωθομε π ατος.