Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

Το πάθος του “Εγώ”


Θα υπέθετε κανείς πως ένας απλός εγωισμός και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα προφύλαγαν τους ανθρώπους, αλλά όχι, ούτε αυτό το ένστικτο δεν τους σταματά. Μπορείς να διακρίνεις καθαρά ένα είδος τρέλας, ένα πραγματικό πάθος για καταστροφή. Αυτό το πάθος είναι το “Εγώ”, δηλαδή η υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια μεταμόρφωσε τον “τον άγγελο φωτός” σε διάβολο, και τώρα μόνον η υπερηφάνεια έχει τη δύναμη να καταστρέφει τους ανθρώπους. Συνεπώς, το καθετί που συνδέεται, κατά τον ένα ή άλλο τρόπο, με την υπερηφάνεια, ακόμη και σε μικροσκοπικές δόσεις, συνδέεται με τον Διάβολο και με το διαβολικό. Η θρησκεία επίσης αποτελεί ένα έτοιμο πεδίο δράσεως για τις δυνάμεις του διαβόλου. Τα πάντα, απολύτως τα πάντα στη θρησκεία, είναι αμφιλεγόμενα, κι αυτή η ασφάλεια μπορεί ν’ αρθεί μόνο με την ταπείνωση, έτσι ώστε ολόκληρη η πνευματική ζωή να είναι, ή να πρέπει να κατευθύνεται, στην αναζήτηση της ταπεινώσεως: η χαρά! Η υπερηφάνεια αποκλείει τη χαρά. Έπειτα: απλότητα, δηλαδή απουσία κάθε στροφής προς τον εαυτόν μας. Τελικά, εμπιστοσύνη, ως η κύρια κατευθυντήρια γραμμή της ζωής, που εφαρμόζεται στο κάθε τι (καθαρότητα καρδιάς, όταν ο άνθρωπος μπορεί να δει τον Θεό). Σημάδια της υπερηφάνειας είναι: η απουσία χαράς, περιπλοκότητα και φόβος. Όλα αυτά μπορούν να επαληθευθούν κάθε μέρα, κάθε ώρα, παρατηρώντας τον εαυτό μας και μελετώντας τη ζωή γύρω μας

     π. Αλέξανδρος Σμέμαν, “Ημερολόγιο”

Κυριακή 29 Απριλίου 2018

Σάββατο 28 Απριλίου 2018

Οι δαίμονες πολεμούν τους σθεναρούς αγωνιστές, ενώ αδιαφορούν για τους αμελείς





ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ

Οι δαίμονες πολεμούν τους σθεναρούς αγωνιστές, ενώ αδιαφορούν για τους αμελείς. Όσοι αγωνίζονται, βρίσκουν συνεργό το Θεό στους πολέμους πού παραχωρούνται για το πνευματικό τους συμφέρον.

Του αγίου Μαξίμου

Λένε ότι για πέντε αιτίες παραχωρεί ο Θεός να πολεμούμαστε από τους δαίμονες.

Και πρώτη είναι, λένε, ν΄αποκτήσουμε τη διάκριση της αρετής και της κακίας, καθώς μας πολεμούν και τους πολεμάμε.

Δεύτερη, ν΄αποκτήσουμε την αρετή με πόλεμο και κόπο, κι έτσι να την έχουμε βέβαιη και σταθερή.

Τρίτη, να μην υψηλοφρονούμε, καθώς προοδεύουμε στην αρετή, αλλά να μάθουμε να ταπεινοφρονούμε.

Τέταρτη, να μισήσουμε τελείως την κακία, αφού τη γνωρίσουμε με τα παθήματά μας.

Πέμπτη και κυριότερη απ΄όλες, να μην ξεχνάμε, αφού αποκτήσουμε την απάθεια, ούτε τη δική μας αδυναμία ούτε τη δύναμη Εκείνου πού μας βοήθησε.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2018

Νέο «χαστούκι» από το ΣτΕ στην κυβέρνηση για τα Θρησκευτικά στο Λύκειο


Νέο «χαστούκι» από το ΣτΕ στην κυβέρνηση για τα Θρησκευτικά στο Λύκειο

Η Ολομέλεια έκρινε περίσσια αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου την διδασκαλία και το πρόγραμμα που προτείνει η απόφαση του τέως υπουργού Παιδείας, Νίκου ΦίληΑνελέητα και διαδοχικά είναι τα πλήγματα που δέχεται η κυβέρνηση στο θέμα της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία από το Συμβούλιο της Επικρατείας, καθώς σήμερα με απόφαση της Ολομέλειας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, κρίθηκε περίσσια αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) η διδασκαλία των θρησκευτικών στα Λύκεια της χώρας.Τον περασμένο μήνα η Ολομέλεια του ΣτΕ (απόφαση 660/2018) είχε κρίνει αντισυνταγματική την από 7.9.2016 απόφαση του τέως υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη με την οποία επήλθε ριζική αλλαγή στο χαρακτήρα και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στις τάξεις Γ΄ έως ΣΤ του Δημοτικού και του Γυμνάσιου.Σήμερα, η Ολομέλεια του ΣτΕ με την υπ΄ αριθμ. 926/2018 απόφασή της με πρόεδρο τον Νικόλαο Σακελλαρίου και εισηγητή τον σύμβουλο Επικρατείας Ευθύμιο Αντωνόπουλο, έκρινε κατά πλειοψηφία ότι η 143579/Δ2/7.9.2016 απόφαση του τότε υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για το πρόγραμμα σπουδών του μαθήματος των θρησκευτικών στα Γενικά Λύκεια είναι πολλαπλά αντισυνταγματική και αντίθετη στην ΕΣΔΑ. Για το λόγο αυτό την ακύρωσε.

Η Ολομέλεια του ΣτΕ στη σημερινή απόφασή της βαδίζει στα χνάρια της προηγούμενης απόφασής της για τα Δημοτικά και Γυμνάσια και μάλιστα έχει νέες σκέψεις για τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών που είναι «σκληρότερες» για την κυβέρνηση.Κατά τους συμβούλους Επικρατείας, «σύμφωνα με την συνταγματική αρχή της ισότητας και τις διατάξεις των άρθρων 9 και 14 της ΕΣΔΑ, το κράτος δεν μπορεί, ρυθμίζοντας το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών, να στερήσει από τους μαθητές που ασπάζονται ορισμένη θρησκεία το δικαίωμα, το οποίο αναγνωρίζει σε μαθητάς που ανήκουν σε άλλες θρησκείες, να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα της πίστεώς των (όχι δε και δόγματα άλλων θρησκειών)».Το πρόγραμμα σπουδών για το μάθημα των θρησκευτικών στα Λύκεια «έχει ποιοτική και ποσοτική ανεπάρκεια ως προς την διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προκαλώντας σύγχυση στη θρησκευτική συνείδηση των Ορθοδόξων Χριστιανών μαθητών -στους οποίους αποκλειστικά μπορεί να απευθύνονται τα άρθρα 13 και 16 του Συντάγματος- το μάθημα των θρησκευτικών μέσω του οποίου επιτυγχάνεται η ανάπτυξη της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνειδήσεως».

Με το πρόγραμμα σπουδών στα Λύκεια «δεν επιχειρείται ούτε καν η «θρησκειολογικού» τύπου μετάδοση γνώσεων και πληροφοριών για τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ορθοδοξίας ή άλλων χριστιανικών ομολογιών ή άλλων θρησκειών, αλλά η επεξεργασία εννοιών, οι οποίες ανάγονται σε διάφορες εκτιμήσεις ή διδακτικά αντικείμενα, εξετάζοντας απλώς από θρησκευτικής σκοπιάς, όχι όμως αποκλειστικώς από Ορθόδοξη Χριστιανική οπτική γωνία».Επισημαίνεται σε άλλο σημείο της δικαστικής απόφασης ότι τόσο από την προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση, όσο και από το πρόγραμμα σπουδών, «οι μαθητές καθοδηγούνται προς ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και ζωής που είναι αποσυνδεδεμένο από την διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και είναι προς ένα σύστημα αξιών που νοθεύει τη διδασκαλία αυτή».

Παράλληλα, το ΣτΕ επαναλαμβάνει πολλές σκέψεις της προηγούμενης απόφαση που αφορά το μάθημα των θρησκευτικών στα Δημοτικά και Γυμνάσια, όπως ότι η απόφαση του Νίκου Φίλη, είναι αντίθεση στο άρθρο 16 του Συντάγματος το οποίο ορίζει ότι η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και μεταξύ των σκοπών της είναι η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, γιατί με το πρόγραμμα σπουδών που εισάγεται «φαλκιδεύεται ο επιβαλλόμενος από τη συνταγματική αυτή διάταξη σκοπός της ανάπτυξης, δηλαδή της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνείδησης των μαθητών στα ανήκοντα στην επικρατούσα θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.Ακόμη, αναφέρεται ότι προσβάλλεται ευθέως το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ γιατί στερεί από τους μαθητές του Ορθόδοξου Χριστιανικού δόγματος το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, ενώ η νομοθεσία προβλέπει για μαθητές Ρωμαιοκαθολικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνος να διδάσκονται αυτοτελώς το μάθημα αυτό.Στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο είχαν προσφύγει η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων και 4 γονείς τα παιδιά των οποίων φοιτούσαν στο Λύκειο.

Μειοψηφίες

Αντίθετα, η μειοψηφία τάχθηκε υπέρ της συνταγματικότητας της επίμαχης υπουργικής απόφασης.Συγκεκριμένα, οι 5 δικαστές που μειοψήφησαν είναι η αντιπρόεδρος Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου και οι σύμβουλοι Επικρατείας Ιωάννης Μαντζουράνης Θεόδωρος Αραβάνης, Μιχάλης Πικραμένος και Αναστασία-Μαρία Παπαδημητρίου.Η μειοψηφία των 5 μελών της Ολομέλειας του ΣτΕ, αφού τάσσεται υπέρ της συνταγματικότητας, επισημαίνει ότι το Σύνταγμα και οι διεθνείς συμβάσεις ουδόλως υποχρεώνουν τον νομοθέτη να προσδώσει στο μάθημα των θρησκευτικών ομολογιακό ή κατηχητικό χαρακτήρα, γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε όχι με “ανάπτυξη” θρησκευτικής συνείδησης, αλλά με “επιβολή” θρησκευτικής συνείδησης συγκεκριμένου περιεχομένου.Αυτό όμως αντίκειται στις αρχές της θρησκευτικής ουδετερότητας και της πολυφωνίας που διέπουν την παροχή της εκπαίδευσης από το Κράτος και θέτει σε κίνδυνο το δικαίωμα του μαθητή να επιλέξει και να διαμορφώσει κριτικά ουσιώδες στοιχείο της προσωπικότητάς του και της αντίληψής του για τον κόσμο και τον άνθρωπο.Ακόμη, η μειοψηφία σημειώνει ότι η απόφαση του Νίκου Φίλη υπηρετεί τους σκοπούς της παροχής από το Κράτος θρησκευτικής εκπαίδευσης πολυφωνικής και αξιολογικά ουδέτερης, παρουσιάζει επαρκώς τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας, όπως προβλέπει το Σύνταγμα και οι διατάξεις των διεθνών συμβάσεων.Επίσης, η μειοψηφία αναφέρει: «Η προσβαλλόμενη πράξη, η οποία εκδόθηκε κατόπιν γνωμοδοτήσεως των αρμόδιων επιστημονικών οργάνων και φορέων της εκπαιδευτικής κοινότητας, και αφού ακούσθηκαν οι απόψεις της Εκκλησίας, υπηρετεί τους σκοπούς της παροχής από το Κράτος θρησκευτικής εκπαίδευσης πολυφωνικής και αξιολογικά ουδέτερης, παρουσιάζει επαρκώς τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας, όπως προβλέπει το Σύνταγμα και οι διατάξεις των διεθνών συμβάσεων που παρατέθηκαν σε προηγούμενη σκέψη, κινείται δε εντός των ορίων των εξουσιοδοτικών διατάξεων, που είναι ερμηνευτέες σύμφωνα με τις ανωτέρω αυξημένης τυπικής ισχύος διατάξεις.Επομένως οι αντίθετοι λόγοι ακυρώσεως, οι οποίοι ερείδονται σε εσφαλμένη ερμηνεία των κρίσιμων διατάξεων, πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι, ενώ η περαιτέρω αμφισβήτηση της ουσιαστικής κρίσεως και των παιδαγωγικών επιλογών της Διοικήσεως είναι απαράδεκτη και εκφεύγει του δικαστικού ελέγχου, ο οποίος εν προκειμένω είναι οριακός».

Τέλος, αναφέρει η μειοψηφία:

«Δύναται ο νομοθέτης, κατά τη σχετική διακριτική ευχέρεια που του παρέχει το Σύνταγμα, να προσδώσει στο μάθημα των θρησκευτικών θρησκειολογικό περιεχόμενο, με την κατάλληλη έμφαση στην ιστορία, το ρόλο και τις αρχές της επικρατούσας θρησκείας, ή και να το εμπλουτίσει με στοιχεία λογοτεχνικά, κοινωνιολογικά, λαογραφικά, φιλοσοφικά καθώς και ιστορίας της τέχνης, για την οποία η θρησκευτικότητα αποτέλεσε ανέκαθεν σημαντική πηγή έμπνευσης. Το περιεχόμενο μάλιστα αυτό ανταποκρίνεται πληρέστερα προς τις επιταγές που απορρέουν από τα άρθρα 5 παρ. 1, 13 παρ. 1 και 16 παρ. 2 του Συντάγματος και τις διατάξεις των διεθνών συμβάσεων».

Πηγή: ΑΠΕ

protothema Παναγιώτης Τσιμπούκης, 25/04/2018 . Η είδηση και εδώ eleftherostypos

Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός: Ἡ Ἅλωση τοῦ 1204 καὶ οἱ συνέπειές της


Ἀναφερόμενος στὴ Δ’ Σταυροφορία ὁ Η. Gregoire μιλεῖ γιὰ «αἶσχος τῆς Δύσεως», ὁ Colin Morris παρατηρεῖ ὅτι «the Latin capture of Constantinople was a disaster for Christendom», ὁ δὲ St. Ranciman, στὸ κλασικὸ ἔργο του γιὰ τὶς Σταυροφορίες, δὲν διστάζει νὰ γράψει, ὅτι «δὲν ὑπῆρξε ποτὲ μεγαλύτερο ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητας ἀπὸ τὴ Δ’ Σταυροφορία».

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ συμπεριφορὰ τῶν σταυροφόρων μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης (13.4.1204) τεκμηριώνει αὐτοὺς τοὺς χαρακτηρισμούς. Οἱ Φράγκοι «χριστιανοὶ» διέπραξαν ἀκατονόμαστες πράξεις ἀγριότητας καὶ θηριωδίας. Φόνευαν ἀδιάκριτα γέροντες, γυναῖκες καὶ παιδιά. Λεηλάτησαν καὶ διήρπασαν...

τὸν πλοῦτο τῆς «βασίλισσας τῶν πόλεων τοῦ κόσμου». Στὴ διανομὴ τῶν λαφύρων μετέσχε, κατὰ τὴ συμφωνία, καὶ ὁ Πάπας Ἰννοκέντιος ὁ Γ’ (1198-1216). Τὸ χειρότερο: πυρπόλησαν τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Πόλης καὶ ἐξανδραπόδισαν μεγάλο τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ της. Μόνο τὴν πρώτη ἡμέρα δολοφονήθηκαν 7.000 κάτοικοι. Ἰδιαίτερα ὅμως στόχος τῶν σταυροφόρων ἦταν ὁ ὀρθόδοξος Κλῆρος. Ἐπίσκοποι καὶ ἄλλοι κληρικοὶ ὑπέστησαν φοβερὰ βασανιστήρια καὶ κατασφάζονταν μὲ πρωτοφανῆ μανία. Ὁ Πατριάρχης (Ἰωάννης Γ΄) μόλις μπόρεσε, ἀνυπόδυτος καὶ γυμνός, νὰ περάσει στὴν ἀπέναντι ἀκτή. Ἐσυλήθησαν οἱ ναοὶ καὶ αὐτὴ ἡ Ἁγία Σοφία, σὲ πρωτοφανεῖς σκηνὲς φρίκης. Στὴ λεηλασία πρωτοστατοῦσε ὁ λατινικὸς κλῆρος. Ἐπὶ πολλὰ χρονιὰ τὰ δυτικὰ πλοῖα μετέφεραν θησαυροὺς ἀπὸ τὴν Πόλη στὴ Δύση, Ὁπού ἀκόμη καὶ σήμερα κοσμοῦν ἐκκλησίες, μουσεῖα καὶ ἰδιωτικὲς συλλογές. Βασικὸς τόπος συγκέντρωσης τῶν διαρπαγέντων θησαυρῶν ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Μάρκου στὴ Βενετία. Ἕνα μέρος τῶν θησαυρῶν (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος ἀπὸ τοὺς «βυζαντινοὺς» θησαυροὺς τοῦ Ἄγ. Μάρκου ἐκποιήθηκε τὸ 1795 ἀπὸ τὴ Βενετικὴ Δημοκρατία γιὰ πολεμικὲς ἀνάγκες.

Ἡ συμπεριφορὰ ὅμως τῶν εἰσβολέων σταυροφόρων ἀποκάλυψε στοὺς ἀνατολικοὺς τὴ φραγκικὴ Δύση, ἑκατὸν πενήντα χρόνια μετὰ τὸ μεγάλο ἐκκλησιαστικὸ σχίσμα (1054). Βαθύτερα ἴχνη ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν καταστροφὴ τῆς «πόλεως τῶν πόλεων» χαράχθηκαν μέσα στὶς ψυχὲς τῶν Ὀρθοδόξων. Γιὰ τοὺς Ρωμηοὺς ἦταν πιὰ ἀπόλυτα βεβαιωμένο, ὅτι ἡ Δ’ σταυροφορία στόχευε ἀπ’ ἀρχῆς στὴ διάλυση τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης (Ρωμανίας). Οἱ δυτικές, μάλιστα, πηγὲς ρίχνουν τὸ βάρος στὴν ἐκκλησιαστικὴ πλευρὰ τοῦ θέματος. Τὴν καταστροφὴ τῆς Κωνσταντινούπολης βλέπουν ὡς τιμωρία τῶν «αἱρετικῶν» Γραικῶν, ποὺ ἦταν «ἀσεβεῖς καὶ χειρότεροι ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους». Τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀποτιμοῦν ὡς «νίκη τῆς χριστιανοσύνης». Οἱ «Βυζαντινοὶ» ἐξ ἄλλου συνειδητοποίησαν ὅτι μετὰ τὸ 1204 οὐσιαστικὸς ἐχθρός τους ἦταν οἱ Λατινοφράγκοι, γιατί μόνο ἀπὸ αὐτοὺς κινδύνευε ἡ ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἡ παράδοση τοῦ Γένους. Ἔτσι, διαμορφώθηκε καὶ ὑποστασιώθηκε ἡ στάση τῶν ἀνθενωτικῶν, ποὺ προέκριναν τὴν (πρόσκαιρη) συνεργασία μὲ τοὺς Ὀθωμανοὺς ἀπὸ τὴ «φιλία» τῶν Φράγκων, ἐπιλέγοντας ἐνσυνείδητα μεταξὺ τῶν δύο κακῶν. Εἶναι ἡ συνείδηση, ποὺ θὰ ἐκφρασθεῖ θεολογικὰ -καὶ ἀναντίρρητα- τὸ 18ο αἰώνα ἀπὸ τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό: «Καὶ διατὶ δὲν ἔφερεν ὁ Θεὸς ἄλλον βασιλέα, ποὺ ἦταν τόσα ρηγάτα ἐδῶ κοντὰ νὰ τοὺς τὸ δώση, μόνον ἤφερε τὸν Τοῦρκον μέσαθε ἀπὸ τὴν Κόκκινην Μηλιὰ καὶ τοῦ τὸ ἐχάρισεν; Ἤξερεν ὁ Θεός, πῶς τὰ ἄλλα ρηγάτα μᾶς βλάπτουν εἰς τὴν πίστιν καὶ ὁ Τοῦρκος δὲν μᾶς βλάπτει. Ἄσπρα (χρήματα) δώσ’ του καὶ καβαλλίκευσε τὸν ἀπὸ τὸ κεφάλι. Καὶ διὰ νὰ μὴ κολασθοῦμεν, τὸ ἔδωσε τοῦ Τούρκου καὶ τὸν ἔχει ὁ Θεὸς τὸν Τοῦρκον ὡσὰν σκύλον νὰ μᾶς φυλάη…». Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἔδινε, ἔτσι, ἀπάντηση στοὺς δυτικόφρονες ἑνωτικούς.



Μαζὶ μὲ τὴν κατάληψη τῆς Πόλης οἱ σταυροφόροι συμφώνησαν (κάτω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς ὑπογράφθηκε ἡ συνθήκη) τὴν ἵδρυση φραγκολατινικοὺ Κράτους Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸ διαμελισμὸ τῆς αὐτοκρατορίας (partition Romaniae ἦταν ὁ σχετικὸς ὅρος, στὸν ὁποῖο σώζεται τὸ ἀληθινὸ ὄνομα τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας: Ρωμανία). Ὅλες οἱ ἐνέργειες ὅμως τῶν φράγκων κατακτητῶν προϋπέθεταν τὴν ἀδιάστατη συνάφεια πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, κάτι ποὺ κυριάρχησε καὶ στὴ λατινικὴ Δύση καὶ στὴ ρωμαίϊκη Ἀνατολὴ ὡς τοὺς τελευταίους αἰῶνες. Ἔτσι, μετὰ τὴν ἐκλογὴ αὐτοκράτορα (κόμης Βαλδουίνος τῆς Φλάνορας) διορίστηκε καὶ λατίνος Πατριάρχης, ὁ Βενετὸς Θωμὰς Μοροζίνι. Παράλληλα δὲ μὲ τὴν ἵδρυση τῶν φραγκικῶν ἡγεμονιῶν σ’ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ ἱστορικοῦ ἑλληνικοῦ χώρου ἱδρύθηκαν καὶ λατινικὲς ἐκκλησιαστικὲς περιφέρειες, μὲ ἱεραρχία παπική. Ἔτσι, οἱ ἀφορμὲς συγκρούσεως φράγκων κατακτητῶν καὶ ἑλληνορθόδοξων ὑποδούλων εἶχαν πιὰ διττὴ πηγή, καὶ πολιτική, ἀλλὰ κυρίως ἐκκλησιαστική. Ἡ ἐγκαθίδρυση λατινικῆς ἱεραρχίας σ’ ὅλες τὶς φραγκικὲς ἡγεμονίες ἐπεδίωκε τὴν ὑποταγὴ τῶν ὀρθοδόξων πληθυσμῶν στὴν αὐθεντία τοῦ παπικοῦ θρόνου καὶ τῶν φράγκων ἡγεμόνων.

Ὁ παπικὸς θρόνος, εἶναι γεγονός, στὸ πρόσωπο τοῦ μεγαλεπήβολου πάπα Ἰννοκεντίου Γ’, ἐπεδίωξε μὲ τὴ φραγκικὴ ἐπικράτηση καὶ τὴ διεύρυνση τῶν πολιτικῶν ἐρεισμάτων του στὴν Ἀνατολή, ὡς καὶ τὴν ἄμεση ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸν πάπα τῆς Ρώμης. Αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀμετάθετος σκοπὸς τοῦ παπισμοῦ μετὰ τὸ σχίσμα. Τὴν ὑποταγὴ ἐξ ἄλλου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸν πάπα εἶχε ὑποσχεθεῖ ὁ διεκδικητὴς τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως Ἀλέξιος, γιὸς τοῦ ἐκθρονισμένου αὐτοκράτορα Ἰσαακίου Β’ Ἀγγέλου (1195-1204), ζητώντας τὴ βοήθεια τοῦ πάπα. Ὁ δόγης τῆς Βενετίας Ἐρρίκος Δάνδολος ὑποστήριξε τὴν ἐκλογὴ τοῦ Θωμὰ Μοροζίνι ὡς πρώτου λατίνου πατριάρχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ πνευματικοῦ ἡγέτη τῆς λατινικῆς αὐτοκρατορίας. Ἀλλὰ καὶ ὁ λατίνος αὐτοκράτορας Βαλδουίνος ἔγινε αὐτοβούλως ὑποτελής του πάπα Ρώμης, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὴν πλευρά του ὡς ἀντίδωρο προσέφερε τὴ στήριξή του στὸ νέο αὐτοκράτορα. Μεγαλύτερη ἀξία, ἔτσι, ἀπὸ τὴ λεία εἶχε γιὰ τὸν πάπα καὶ τὸ κράτος του ἡ ἐπιβολὴ τοῦ λατινικοῦ κύρους στὴν Ἀνατολή. Διοργανώθηκε γι’ αὐτὸ ἡ λατινικὴ ἱεραρχία κατάλληλα, ὥστε νὰ διεξαγάγει τελεσφόρο ἀγώνα γιὰ τὴ μεταστροφὴ καὶ ὑποταγὴ τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅσοι δὲν ἀνεγνώριζαν τὸ λατίνο αὐτοκράτορα καὶ τὴ λατινικὴ Ἱεραρχία χαρακτηρίζονταν σχισματικοί.

Τὴν διοργάνωση τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς στὸν πάπα ἀνέλαβαν παπικοὶ Λεγάτοι (ἀντιπρόσωποι τοῦ πάπα). Ἡ πνευματικὴ αὐτὴ ἐκστρατεία ἐπέφερε ἀναστάτωση στὴν ὀρθόδοξη Ἱεραρχία. Πολλοὶ ὀρθόδοξοι ἱεράρχες κατέφυγαν στὰ τρία νέα ἑλληνικὰ κράτη (Νικαίας, Τραπεζούντας καὶ Ἠπείρου). Οἱ παραμείναντες στοὺς θρόνους τοὺς ὀρθόδοξοι ἱεράρχες ζοῦσαν κάτω ἀπὸ συνεχεῖς πιέσεις, γιὰ νὰ ὑποταγοῦν στὸν παπικὸ θρόνο, στὶς κενὲς δὲ ἡ χηρεύουσες θέσεις ἐχειροτονοῦντο λατίνοι. 22 ἀρχιεπισκοπὲς (μητροπόλεις) καὶ 56 ἐπισκοπὲς προσαρτήθηκαν στὸ λατινικὸ Πατριαρχεῖο Κῶν/λεως, χωρὶς ὅμως ποτὲ νὰ δηλώσουν ὑποταγὴ στὸν πάπα. «Ἡ ἐπιβολὴ ὅμως τῆς Φραγκοκρατίας στὰ ἐδάφη τῆς αὐτοκρατορίας… κατέστη νέο ἐρέθισμα γενικότερων συγκρούσεων τῶν τοπικῶν πληθυσμῶν πρὸς τοὺς κατακτητὲς τῆς Δύσεως».

Ὁ Ἰννοκέντιος στὴ σύνοδο τοῦ Λατερανοῦ (1215), γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ὀρθόδοξη ἀντίσταση καὶ νὰ διευκολύνει τὴν ὑποταγὴ εὐρύτερων μαζῶν στὸ παπικὸ δόγμα, ἐφεῦρε τὸν καταχθόνιο θεσμὸ τῆς Οὐνίας. Ὁ θεσμὸς δὲ τῆς Οὐνίας, ποὺ ὡς πολιορκητικὴ μηχανὴ καὶ «δούρειος ἵππος» ἐπικράτησε ἀργότερα σὲ περιοχὲς τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς, παραμένει μέχρι σήμερα οὐσιαστικὸ ἐμπόδιο στὸ διάλογο Ὀρθοδοξίας-Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ σοβαρότατο ἐμπόδιο στὸ ὀρόμο τῆς ἕνωσης. Ἀρνητικὰ ὅμως ἡ οὐνιτικὴ ἐπέλαση στὴν Ἀνατολὴ (μέσω τοῦ ἰησουίτικου Τάγματος) βοήθησε στὴν ἀφοσίωση τοῦ λαοῦ στὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ Σύνοδος ἔκαμε δεκτὴ τὴ διατήρηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐθίμων τῶν Ὀρθοδόξων, ζητώντας ἀπὸ αὐτοὺς μόνο τὴν ἀναγνώριση τοῦ παπικοῦ πρωτείου (καὶ εὐρύτερά του παπικοῦ θεσμοῦ) καὶ τὴν ὑποταγή, ἔτσι, στὸν παπικὸ θρόνο. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ προκάλεσε μεγαλύτερες καὶ ὀξύτερες ἀντιθέσεις.

Ἡ θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὶς λατινοκρατούμενες περιοχὲς ἀπέβη πράγματι τραγική. Ὅσοι ἱεράρχες δὲν ἐξεδιώχθησαν καὶ παρέμειναν στὶς ἐπισκοπὲς τοὺς στερήθηκαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς γής, ποὺ ἅρπαξαν οἱ Λατίνοι, καὶ ἔχασαν κάθε ἐλευθερία, ὥστε ἡ διαποίμανση νὰ καθίσταται, ἂν ὄχι ἀδύνατη, δυσχερέστατη. Κατὰ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ Γεράσιμο Κονιδάρη ὅσοι ὀρθόδοξοι ἱεράρχες ἔφευγαν ἀπὸ τὶς λατινοκρατούμενες περιοχὲς προσέφεραν ἀρνητικὰ ὑπηρεσία στὴν Ὀρθοδοξία, διότι «δὲν παρέσχον εἰς τοὺς Λατίνους τὴν εὐχαρίστησιν νὰ ὑποτάξωσιν αὐτούς». Στὶς περιοχὲς ποὺ εἰσέβαλε ὁ λατινικὸς κλῆρος, λίγο μετὰ τὸ 1204 ἄρχισε νὰ λειτουργεῖ ὁ θεσμὸς τῶν Πρωτοπαπάδων («Μέγας Πρωτοπαπὰς») ὡς ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, χωρὶς ὅμως δικαίωμα χειροτονιῶν, ἀφοῦ δὲν ἤσαν ἐπίσκοποι. Ἔτσι, ταπεινώθηκε ὁ ὀρθόδοξος κόσμος ἀκόμη περισσότερο, μολονότι οἱ Πρωτοπαπάδες σχεδὸν στὸ σύνολο τοὺς ἀνταποκρίθηκαν μὲ ζῆλο καὶ συνέπεια στὸ ἔργο τοὺς (π.χ. Ἑπτάνησα, Κρήτη κ.λπ.). Ὁ θεσμὸς τῶν Πρωτοπαπάδων διευκόλυνε τὴ λύση καὶ ἄλλων σοβαρῶν προβλημάτων. Ὁ Ἰννοκέντιος λ.χ. γιὰ τὴ διατήρηση ὀρθοδόξων ἱεραρχῶν στοὺς θρόνους τοὺς ἔθεσε ὅρους: α) Νὰ ἐρωτῶνται, ἂν δέχονται τὸν πάπα ὡς κεφαλή, εἰδ’ ἄλλως νὰ καθαιροῦνται καὶ τὴν ἕδρα τους νὰ καταλαμβάνει λατίνος «ἐπίσκοπος», β) Στὴν ἀρχὴ τῆς λατινοκρατίας οἱ παραμένοντες ἐπίσκοποι ἔπρεπε νὰ μυρωθοῦν, γρήγορα ὅμως ἀποσύρθηκε ὁ ὅρος αὐτός, γ) Ὁ λατίνος πατριάρχης Κῶν/λεως ἔλαβε τὸ δικαίωμα ἀπὸ τὸν πάπα νὰ χειροτονεῖ ὀρθοδόξους ἱεράρχες σὲ περιοχὲς Ὀρθοδόξων καί, ἂν δὲν γινόταν αὐτὸ δεκτό, τότε νὰ χειροτονοῦνται Λατίνοι, δ) Ἐπειδὴ οἱ ναοὶ παραδόθηκαν στοὺς Λατίνους, ὁ λαὸς ἀναγκαζόνταν πολλὲς φορὲς νὰ κοινωνεῖ στὴ λατρεία μαζί τους. Ὅπως δὲ ἔχει ἀποδειχθεῖ, ἡ λατρειακὴ αὐτὴ «κοινωνία» Ὀρθοδόξων μὲ Λατίνους γινόταν, κατὰ κανόνα, ἀναγκαστικὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἐλεύθερη ἐνέργεια καὶ ἐπιλογὴ τῶν Ὀρθοδόξων, ὥστε νὰ μιλοῦμε γιὰ «μυστηριακὴ διακοινωνία» (intercommunio).

Βέβαια, ἡ παρουσία τῆς Χάρης καὶ Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τοὺς πιεζόμενους Ὀρθοδόξους εἶναι σὲ πολλὲς περιπτώσεις χειροπιαστή. Ἔτσι, οἱ Λατίνοι Ἐπίσκοποι μὲ τὴ φεουδαρχικὴ νοοτροπία τους, κατὰ κανόνα λίγο ἔμεναν στὸν τόπο τῆς ἐπισκοπῆς τους, ὅπως λ.χ. στὴν Κρήτη, πήγαιναν δὲ ἐκεῖ μόνο γιὰ τὴν εἴσπραξη τῶν εἰσοδημάτων τους. Εἶναι, ἐξ ἄλλου, βέβαιο, ὅτι οἱ κληρικοί, ποὺ ὁ Πάπας ἔστελνε στὴν ὀρθόδοξη Ἀνατολή, δὲν ἦταν κατὰ τὸ πλεῖστον οἱ καλύτεροι, ἀκόμη καὶ στὸ θέμα τῆς παιδείας, καὶ γι’ αὐτὸ ἡ ἐπιρροή τους στὸν ὀρθόδοξο πληθυσμὸ ἔμενε πολὺ περιορισμένη. Οἱ ὀρθόδοξοι πληθυσμοὶ ἔμειναν πιστοὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία τοὺς (Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο), ποὺ εὕρισκε ποικίλους τρόπους γιὰ νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸ πλήρωμα καὶ νὰ τὸ συγκρατεῖ ποιμαντικὰ στὴν παράδοσή του. Ἰδιαίτερα οἱ Βενετοὶ φρόντιζαν νὰ διορίζουν δικούς τους κληρικούς, λόγω τῆς ἀντίθεσης τῆς Βενετίας μὲ τὴ Ρώμη καὶ τὸν πάπα, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐθνικιστικοῦ πνεύματος τῆς Γαληνοτάτης («πρῶτα βενετσιάνοι καὶ μετὰ χριστιανοί»). Ὁ λαὸς στὴν πλατειὰ διαστρωμάτωση τοῦ δύσκολα ἐπηρεαζόταν ἀπὸ τὸ λατινικὸ στοιχεῖο, αὐτὸ δὲ ἴσχυε ἀκόμη καὶ γιὰ τὸ «ἀρχοντολόϊ», ἐλάχιστα μέλη τοῦ ὁποίου προσεχώρησαν καθαρὰ στὸ λατινισμό, ἐνῶ τὰ περισσότερα ἀνέπτυσσαν πολιτικὴ καὶ διπλωματικὴ ἐξαπάτηση τῶν Ἐνετῶν καὶ τῶν Λατίνων, μὲ σημαντικὴ μάλιστα ἐπιτυχία. Οἱ περισσότεροι τῶν σημερινῶν Ρωμαιοκαθολικῶν της Ἑλλάδος εἶναι ἀπόγονοι λατινικῶν οἰκογενειῶν, ποὺ ἐγκαταστάθηκαν στὴν Ἀνατολή, ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰ ἐπώνυμά τους.

* * *

Κλείνοντας τὴ σύντομη αὐτὴ ἀναδρομή, μποροῦμε νὰ καταλήξουμε σὲ κάποιες συμπερασματικὲς διαπιστώσεις:

α) Ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ καθηγητὴς Βλάσ. Φειδᾶς: «Οἱ συνέπειες τῆς ἀναπόφευκτης αὐτῆς ἐκτροπῆς τῶν σταυροφοριῶν ὑπῆρξαν ὀδυνηρὲς γιὰ τὶς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ἀφοῦ ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἀλλοιώθηκε ὁ ἐκκλησιαστικὸς χαρακτήρας τῶν σχέσεων, ἀφ’ ἑτέρου δὲ φορτίσθηκε τὸ σχίσμα μὲ τὶς ποικίλες πολιτικὸ-κοινωνικὲς ἀντιθέσεις τῶν Βυζαντινῶν ἔναντι ὁποιασδήποτε δυτικῆς παρουσίας στὴν Ἀνατολή». Ὁ μέσος Ρωμηὸς γρήγορα θὰ συνειδητοποιήσει τὴν τεράστια σημασία τῆς ἃ’ ἁλώσεως τῆς Πόλης καὶ τῆς διαλύσεως τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης. Ὅσο μάλιστα θὰ παρατείνεται ἡ Φραγκοκρατία, ἡ ἀντιπάθεια ἐναντίον τῶν Λατινοφράγκων θὰ μεταστοιχειωθεῖ σὲ ὁμοψυχία. Μόνο οἱ ἑνωτικοὶ θὰ συμπαθοῦν τὴν Παλαιὰ Ρώμη. Λόγω δὲ τῆς διασπάσεως τῆς ἑνότητος τῶν ἐπὶ μέρους ἐθνοτήτων τῆς αὐτοκρατορίας μετὰ τὸ 1204, θὰ ἀρχίσει ὁ τονισμὸς τῆς ἐθνικότητας (καταγωγῆς) μὲ τὴν ἐμφάνιση ἑνὸς πρώϊμου ἐθνικισμοῦ. Ὁ τραυματισμὸς δὲ τοῦ ἐθνικοῦ γοήτρου θὰ γεννήσει τὴ Μεγάλη Ἰδέα, ὡς πόθο γιὰ τὴν ἀνάκτηση τῆς Κῶν/λεως καὶ ἀνασύσταση τῆς αὐτοκρατορίας. Αὐτὴ τὴν ἰδέα θὰ ἐνστερνισθεῖ καὶ θὰ καλλιεργήσει μὲ διάφορες παραλλαγές, ἰδιαίτερα ὁ ἐκκλησιαστικὸς χῶρος.

β) Τὸ χάσμα μεταξὺ Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, ποὺ ἄνοιξε μὲ τὸ σχίσμα τοῦ 1054, ἔγινε τώρα ἀγεφύρωτο. Οἱ Φράγκοι ἀπέδειξαν ὅτι δὲν ἐπιβουλεύονται μόνο τὴ ζωή μας, ἀλλὰ κάτι πολυτιμότερο: τὴν ἴδια τὴν πίστη μᾶς (Πατρο-κοσμᾶς).

γ) Γι’ αὐτὸ ἀπέτυχαν ὅλες οἱ ἑνωτικὲς προσπάθειες τῶν αὐτοκρατόρων τῆς Νέας Ρώμης ἀπὸ τὸν ΙΑ’ ὡς τὸ ΙΔ’ αἰώνα, ἀποκρούσθηκε δὲ μὲ τόσο πάθος ἡ ἑνωτικὴ σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-39). Ἡ δυσπιστία δὲ ἔναντί του παπισμοῦ, καὶ γενικότερά της χριστιανικῆς Δύσεως, συνεχίσθηκε σ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς Ὀθωμανοκρατίας καὶ Ἐνετοκρατίας, γιὰ νὰ φθάσει μέχρι σήμερα, ὡς συνείδηση, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐκφράσει τὸ ἐλαφρὰ παρηλλαγμένο ἀπόφθεγμα: «Timeo Latinos et dona ferentes»!

δ) Οἱ σταυροφορίες, καὶ κυρίως ἡ τέταρτη, μὲ τὴν ἀποσύνθεση καὶ διάλυση τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης, ἔδωσαν ἔμμεσα ὤθηση στὴν ἀνάπτυξη καὶ ἐνδυνάμωση τοῦ ἰσλαμισμοῦ. Ἡ Κωνσταντινούπολη ἀνακτήθηκε μὲν τὸ 1261, ἀλλὰ ἡ αὐτοκρατορία δὲν ἐπανεῦρε ποτὲ τὴν παλαιὰ δύναμη καὶ ρωμαλεότητά της. Ὅπως πολὺ σωστὰ παρατήρησε ἡ κ. Ἑλένη Γλύκατζη- Ἀρβελέρ, μετὰ τὸ 1204 ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν «μία πόλη καταδικασμένη νὰ χαθεῖ».

ε) Τεράστια ὅμως σὲ σημασία ἀποδείχθηκε ἡ Δ’ σταυροφορία καὶ γιὰ τὶς ἐξελίξεις τῆς Εὐρώπης. «Ἕνας νέος κόσμος ἄρχισε νὰ παράγεται στὴ Δύση, ποὺ μέσα ἀπὸ ποικίλες ἀνακατατάξεις θὰ πλάσει στοὺς κατοπινοὺς αἰῶνες τὸ πρόσωπο τῆς Εὐρώπης». Δὲν βρίσκω καταλληλότερο ἀκροτελεύτιο λόγο, ἀπὸ μιὰ σχετικὴ ἀναφορὰ στὴν πορεία τῆς Εὐρώπης τοῦ μεγάλου ἐρευνητοῦ τοῦ 1204 Σὲρ Ἔντουϊν Πήαρς: «Οἱ ἐπιπτώσεις τῆς Τέταρτης Σταυροφορίας ἐπὶ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ ὑπῆρξαν ἐξ ὁλοκλήρου καταστρεπτικές. Ἡ λάμψη τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τὴν ὁποία τὸ Βυζάντιο συντηροῦσε ἐπὶ ἐννέα αἰῶνες μετὰ ἀπὸ τὴν ἐπιλογὴ τῆς Κωνσταντινούπολης ὡς πρωτεύουσας, ἔσβησε ξαφνικά. Ἡ σκληρότητα, ἡ στενότητα καὶ ὁ ἑβραϊσμὸς τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ ἀφέθηκαν νὰ ἀναπτυχθοῦν μὲ πολὺ λίγη πρόσμειξη ἀπὸ τὴ χαρὰ καὶ τὴν ὀμορφιὰ τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς […] Τὸ ἔγκλημα τῆς Τέταρτης Σταυροφορίας παρέδωσε τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴ Βαλκανικὴ Χερσόνησο σὲ ἔξι αἰῶνες βαρβαρότητας καὶ κατέστησε μάταιες τὶς προσπάθειες τοῦ Ἰννοκέντιου καὶ τῶν μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνον πολιτικῶν νὰ ἀνακτήσουν τὴ Συρία καὶ τὴ Μικρὰ Ἀσία γιὰ χάρη τῆς Χριστιανοσύνης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ. Προκειμένου νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν πλήρη σημασία τῆς λατινικῆς κατάκτησης τῆς Κωνσταντινούπολης, πρέπει νὰ προσπαθήσουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε ποιὸς θὰ ἦταν σήμερα ὁ πολιτισμὸς τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, ἂν ἡ πρὸ ἔξι αἰώνων Ρωμανία δὲν εἶχε καταστραφεῖ».

Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς χρειάζεται σήμερα μία σεισμικὴ ἐνέργεια ἐκ μέρους τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, πέρα ἀπὸ μιὰ τυπικὴ «συγγνώμη», καὶ μάλιστα ὄχι τοῦ ἴδιου του Παπισμοῦ, γιὰ τὴ δημιουργία τῆς ἀναγκαίας ἐμπιστοσύνης στὶς σημερινὲς σχέσεις. Καὶ αὐτὴ ἡ ἐνέργεια δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ εἶναι ἡ καλλιέργεια κοσμικῶν, φιλικῶν σχέσεων καὶ οἱ ἀθεολόγητες ὡραιολογίες τῶν ἐπετειακῶν συναντήσεων, ἀλλὰ ἡ εἰλικρινὴς μετάνοια τοῦ Παπισμοῦ, μὲ τὴν ἀπόρριψη τῶν παπικῶν δογμάτων καὶ τῆς κρατικῆς ὑποστάσεώς του. Διότι αὐτὰ τὰ μεγέθη γεννοῦν τὶς σταυροφορίες καὶ τὸ πνεῦμα τους. Οἱ ἁπανταχοῦ της γὴς Ὀρθόδοξοι μποροῦν, ὡς τότε, νὰ προσεύχονται καὶ νὰ περιμένουν.

Τρίτη 24 Απριλίου 2018

“Η ζωή ην το φως των ανθρώπων”


Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας αποκαλύπτει, ότι η Ζωή δεν είναι χρόνος και χρονικά διαστήματα, “ουδέ αριθμώ ετών μεμέτρηται”, αλλά “Φως”, “το Φως το αληθινό, ο φωτίζει πάντα άνθρωπο ερχόμενον εις τον κόσμον”.

          Επίσης μας αποκαλύπτει, ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να ποθήσει και να αγαπήσει το Φως του Λύχνου, “εν τω μέσω της νυκτός” του κόσμου, που είναι η κατοικία όλων μας, ως ανθρώπων του “αιώνος τούτου του απατεώνος”.

          Ο ηγαπημένος μαθητής μας περιγράφει την προσωπικότητα αυτού του Λύχνου, που είχε τόση δύναμη να “αιχμαλωτίζει” τις καθαρές ψυχές και να τις παραπέμπει ευθέως στο “Φως” το Αληθινόν”: “Εγένετο άνθρωπος απεσταλμένος παρά του Θεού, όνομα αυτώ Ιωάννης. Ούτος ήλθεν εις μαρτυρίαν ίνα μαρτυρήσει περί του Φωτός, ίνα πάντες πιστεύσωσι δι’ αυτού. Ουκ ην εκείνος το Φως, αλλ’ ήλθε ίνα μαρτυρήσει περί του Φωτός”. Ο Τίμιος Πρόδρομος, είναι “ο απεσταλμένος παρά του Θεού άνθρωπος”, για να γίνει το διαχρονικό πρότυπο των ιερών νυμφαγωγών, των πνευματικών πατέρων, που έχουν χρέος προδρομικό, να φωτίζουν με Θεία “Λυχνία’ και να οδηγούν ψυχές στο Φως, στον Ιησού Χριστό.

          Γι’ αυτό ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος αγάπησε εγκάρδια τον “Λύχνον”, τον πνευματικό οδηγό του, τον Τίμιον Πρόδρομον. Τον αγάπησε, γιατί διαπίστωσε, ότι δεν ένωνε τους μαθητές του με τον εαυτόν του, αλλά με τις οδηγίες του, τους απέστελλε στον Χριστό. Δεν κρατούσε τους μαθητές του στον Λύχνο του, ο Πρόδρομος. Γιατί και ο ίδιος δεν ηρκείτο στο Φως που είχε, αλλά με απόλυτη συναίσθηση έλεγε: “Πως φωτίσει ο Λύχνος το Φως’; Πως θα αντικαταστήσει ο “δούλος τον Δεσπότην”. Αυτή η σπουδή να μην κρατήσουν στον εαυτόν τους τους μαθητές τους, αλλά να τους ωθούν συνεχώς προς την αγάπη και την μοναδική σχέση με τον Χριστό, είναι η σφραγίδα, που αποδεικνύει την γνησιότητα των κατά Θεόν ποιμένων, των πνευματικών πατέρων. Αλλοίμονο στον πνευματικό, που δεν μιμείται τον Τίμιο Πρόδρομο, αλλά γίνεται αυτός ο ίδιος “Φως” και “Θεός’ των πνευματικών του τέκνων! ( Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το προσέξουν πολύ σοβαρά όσοι ασκούν  την πνευματική πατρότητα. Δεν κατασκευάζουμε οπαδούς, αλλά πνευματικά τέκνα που τα οδηγούμε εν ελευθερία στο Θεό).

          Ο ευαγγελιστής Ιωάννης δεν αναφέρεται, λοιπόν, τυχαία στον Τίμιο Πρόδρομο προκειμένου να μας μιλήσει για τον Χριστό ως Φως και Ζωή, αλλά να μας τον προβάλλει ως απαραίτητη προϋπόθεση για την μετάβασή μας από τον “Λυχνον’ στο “Φως” και από τον θάνατο στη Ζωή.

          π. Βασίλειος Βολουδάκης

Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

Χ. Ναξάκης: Η σπηλιά του facebook


Σε μια από τις διασημότερες αλληγορίες από καταβολής κόσμου, της σπηλιάς του Πλάτωνα, οι άνθρωποι ζουν φυλακισμένοι και αλυσοδεμένοι σε μια σπηλιά και το μόνο που βλέπουν είναι οι σκιές των αντικειμένων, που από το φως μιας φωτιάς που σιγοκαίει πίσω τους προβάλλονται στον τοίχο της σπηλιάς. Οι σκιές είναι ο πραγματικός κόσμος των δεσμωτών. Σε όλη τη ζωή τους βλέπουν τις σκιές των πραγμάτων, ο πραγματικός κόσμος γι’ αυτούς είναι εικονικός, μια αναπαράσταση της πραγματικότητας. Αν κάποιοι δεσμώτες απελευθερωθούν από τις ψευδαισθήσεις τους, σπάσουν τα εικονικά δεσμά τους και εξέλθουν από τη σπηλιά, θα γνωρίσουν τον πραγματικό κόσμο και όχι τα αντίγραφά του. Η πιο σύγχρονη παραλλαγή της σπηλιάς του Πλάτωνα είναι το facebook και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι δεσμώτες του facebook είναι καθηλωμένοι κατά μόνας σε μια σκοτεινή τρύπα, την οθόνη του υπολογιστή στην οποία ζουν οι φίλοι και οι συγγενείς τους, με το περίεργο όνομα likes. Μήπως όμως η σπηλιά του facebook είναι πιο σκοτεινή και αδυσώπητη από τη σπηλιά του Πλάτωνα;

     Το 1779, σύμφωνα με το μύθο, σ’ ένα χωριό της Βρετανίας, ένας οργισμένος άντρας, ο Ν. Λουντ, καταστρέφει σε ένα εργοστάσιο δυο μηχανές πλεξίματος για κάλτσες. Το 1811, στην αυγή της βιομηχανικής επανάστασης, κάνουν την εμφάνισή τους οι Λουδίτες, οι οπαδοί του Λουντ, και μέχρι το 1816 κατέστρεφαν τις μηχανές, κυρίως των κλωστοϋφαντουργιών, τις οποίες θεωρούσαν υπεύθυνες για την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας. Τελικά το κίνημα των Λουδιτών, ο «στρατός των εκδικητών», υπό τον μυθικό στρατηγό Λουντ , κατεστάλη βίαια από τον βρετανό κυβερνήτη Σ. Πέρσιβαλ. Είχαν λάθος οι Λουδίτες, όπως διακήρυξε το σύνολο της νεωτερικής  σκέψης, φιλελεύθερης και αριστερής, διότι τα «μέσα παραγωγής, η τεχνολογία είναι ουδέτερη, η χρήση τους είναι καλή ή κακή»;

      Και καλά οι Λουδίτες ήταν «αγράμματοι και τεχνοφοβικοί», η ελίτ των σχεδιαστών του σημερινού τεχνοκόσμου είναι και αυτοί τεχνοφοβικοί,  είναι νεολουδίτες; Μπορεί κανείς να κατηγορήσει ως τεχνοφοβικό τον πρώην αντιπρόεδρο του facebook C. Palihapitiya που πρόσφατα δήλωσε: οργανώνουμε τις ζωές μας γύρω από αυτήν την θεωρούμενη αίσθηση της τελειότητας, επειδή παίρνουμε ως ανταμοιβή αυτά τα πρόσκαιρα σήματα, καρδούλες και likes και το ταυτίζουμε αυτό με κάποια αξία. Αντίθετα στην πραγματικότητα είναι μια εύθραυστη δημοφιλία που είναι βραχυπρόθεσμη και σας αφήνει ακόμα περισσότερο κενούς και άδειους από ότι πριν. Την ίδια στιγμή ο Σ. Πάρκερ, πρώτος πρόεδρος του facebook δήλωσε ότι « τα likes είναι σαν μια δόση ντοπαμίνης για να ενθαρρύνονται οι χρήστες να ανεβάζουν περισσότερο περιεχόμενο.

     Το facebook αποτυπώνει το βασικό αγαθό της φιλελεύθερης κοινωνίας, τον εξατομικευμένο εαυτό, που φαντασιώνεται ότι είναι ελεύθερος μέσω των κοινωνικών δικτύων να κάνει πράξη την προσωπική του αυτοπραγμάτωση. Η εικονικοί φίλοι όμως και τα likes δεν είναι τίποτα άλλο από μια γυμνή ζωή, μια ναρκισσιστική επιβεβαίωση του εγώ, ένας εκπτωχευμένος εαυτός, ο δεσμώτης εαυτός. Ταυτόχρονα το facebook αποδεικνύει το μύθο ότι η φιλελεύθερη κοινωνία είναι μια κοινωνία ελευθερίας του ατόμου, διότι το άτομο πρόθυμα πουλάει τα προσωπικά του δεδομένα, τον εαυτό του, τον περιορισμό της ελευθερίας του και μάλιστα δωρεάν. Πώς γίνεται η πρόσβαση στο facebook να είναι δωρεάν και η εταιρεία να αξίζει μισό τρις δολάρια και να έχει διαφημιστικά έσοδα το 2016 26 τρις δολάρια; Οι χρήστες προσφέρουν δωρεάν τις προτιμήσεις τους, τα συναισθήματά τους, τον τρόπο ζωής τους, που ως ψηφιοποιημένη πληροφορία το facebook την πουλάει στους διαφημιστές, στα ΜΜΕ, στις κυβερνήσεις ,κλπ. Οι εταιρίες, όπως το facebook, που παράγουν και πωλούν πληροφορία, χρησιμοποιούν μια δωρεάν πρώτη ύλη, τις προσωπικές πληροφορίες των χρηστών, που τις προσφέρουν δωρεάν και βγάζουν κέρδος. Ο ψηφιοποιημένος μας εαυτός πουλιέται ως εμπόρευμα. Ποιος είπε ότι στον καπιταλισμό μόνο η εργατική δύναμη μετατρέπεται σε εμπόρευμα; Η ζωή έχει γίνει πλέον εμπόρευμα. Αναζητούνται νεολουδίτες για να καταστρέψουν αυτό το εμπόρευμα. Υπάρχει όμως και μια άλλη αθέατη , σκοτεινή πλευρά του facebook. Λίγοι γνωρίζουν ότι στα ερευνητικά κέντρα, διάσημων πανεπιστημίων, σχεδιάζεται ο ψηφιακός ολοκληρωτικός καπιταλισμός, ο τεχνοκόσμος, με αιχμή του δόρατος την τεχνητή νοημοσύνη. Η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης οφείλεται στα δωρεάν δεδομένα που εμείς διαθέτουμε όταν κάνουμε αναζήτηση στο google, αγοράζουμε στο amazon ή σχολιάζουμε στο facebook, στο ότι δηλαδή ψηφιοποιείται στο διαδίκτυο  η ανθρώπινη δραστηριότητα δημιουργώντας μια δεξαμενή καταγραφής των ανθρώπινων εμπειριών. Ο ψηφιοποιημένος εαυτός μας στη συνέχεια χρησιμοποιείται ως γνωστικό υπόβαθρο της τεχνητής νοημοσύνης. Η γνώση που διαθέτουν οι ευφυείς μηχανές είναι η ψηφιοποιημένη ζωή μας.

Ναξάκης Χάρης, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο ΤΕΙ Ηπείρου, συγγραφέας
αντιφωνο

23 Απριλίου, Μνήμη Μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου


Η Εκκλησία μας ονομάστηκε Εκκλησία των Αγίων. Οι Άγιοι αποφάσισαν να νικήσουν το σαρκικό φρόνημα, τα πάθη τους, τον εγωισμό και να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, σύμφωνα με την εντολή του Θεού: “ Άγιοι γίνεσθε, καθώς και εγώ άγιος είμι”. Η αγιότητα του βίου αποτελεί ηρωϊσμό, γι’ αυτό αναγνωρίστηκαν από την Εκκλησία μας ως ήρωες πίστεως.
          Σήμερα  τιμάται η μνήμη ενός μεγάλου ήρωος της πίστεως, του μεγαλομάρτυρος Αγίου Γεωργίου. Πρόκειται για έναν από τους συμπαθέστατους αγίους του Ελληνισμού. Γεννήθηκε πιθανόν το 275 μ. Χ. από γονείς χριστιανούς. Ο πατέρας του κατά την εκκλησιαστική παράδοση μαρτύρησε για την πίστη του στον Χριστό. Τα προσόντα του, όπως η ευφυΐα του, η κρίση του, η αποφασιστικότητά του, πολύ γρήγορα τον ανέδειξαν και τον ανέβασαν σε υψηλά στρατιωτικά αξιώματα, καθ’ όσον σε ηλικία 18 ετών είχε καταταγεί στο ρωμαϊκό στρατό.
          Το 303 ο Διοκλητιανός δημοσίευσε το πρώτο διάταγμα διωγμών κατά των χριστιανών. Ακολούθησαν φρικτά βασανιστήρια για όσους συλλαμβάνονταν. Βλέποντας καθημερινά να ρέει χριστιανικό αίμα, πήρε τη γενναία απόφαση να παρουσιασθεί στον αρχηγό της αυτοκρατορικής φρουράς και να ζητήσει να υποστεί και αυτός τις συνέπειες των αυτοκρατορικών διαταγμάτων.
          Ανακοινώνεται η δήλωση του Γεωργίου στον αυτοκράτορα και μετά την πρώτη κατάπληξη προσπάθησαν να τον μεταπείσουν να ανακαλέσει τη δήλωση του. Έδειξε σταθερή στάση και τον υπέβαλλαν σε φρικτά βασανιστήρια. Τον έδεσαν στον τροχό, τον έρριψαν σε καιόμενη άσβεστο, αλλά ο άγιος έμεινε άκαμπτος με τη δύναμη τη πίστεως. Τον καλούν στο τέλος να θυσιάσει στα είδωλα, για να σταματήσουν τα βασανιστήρια. Φυσικά αρνείται και παραδίδει το πνεύμα του με τον θάνατο δια του ξίφους.
          Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και οι υμνογράφοι με ωραιότατους ύμνους τον γεραίρουν και τον υμνούν. Είναι αστέρας πολύφωτος και ήρωας της πίστεως της Εκκλησίας.
          Καθώς διαβάζουμε το συναξάρι του Αγίου συγκινούμαστε από την σταθερότητα  της πίστεως του Αγίου Γεωργίου. Οι άγιοι της Εκκλησίας δεν είναι πενήντα, εκατό, αλλά εκατομμύρια. Τα αίματά τους στολίζουν την Εκκλησία “ως πορφύραν και βύσσος”. “Ελιθάσθησαν, επρίσθησαν. επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον”, για να στερεώσουν τη χριστιανική πίστη. Άνδρωσαν και επότισαν με τα αίματά τους το δένδρο της πίστεως και εμείς σήμερα απολαμβάνουμε του καρπούς του χριστιανικού πνεύματος.
          Οι μάρτυρες είναι συγγενείς μας. Το αίμα του Κυρίου που κοινώνησαν εκείνοι κοινωνούμε κι εμείς. Μας συνδέουν τα ίδια ιδανικά και οι ίδιοι πόθοι και οραματισμοί.
          Εάν οι μάρτυρες ομολογούσαν με παρρησία την πίστη τους, χωρίς να υπολογίζουν τη ζωή τους, αυτή η γενναιότητά τους πρέπει να εμπνέει και εμάς. Να μην φέρουμε απλώς τα ονόματα των, αλλά με γενναιότητα στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή.
          Ο μάρτυρες δημιούργησαν ένα καλύτερο κόσμο. Το ίδιο πρέπει  να κάνουμε και εμείς. Να εργαστούμε για τη στερέωση ενός κόσμου με τα δεδομένα της ελληνορθόδοξης παράδοσης μας, και το χριστιανικό πνεύμα διαποτίζει όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
          Καθένας από μας ας εργασθεί με συνέπεια λόγων και έργων  στην εξάπλωση της βασιλείας του Θεού στη γη, για να απολαύσουμε τους πολυπόθητους καρπούς της ειρήνης και της αληθινής χαράς.
     Χριστός Ανέστη!
        π. γ. στ.

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

Κυριακή των Μυροφόρων




      Οι γυναίκες αγγελιοφόροι της αναστάσιμης χαράς

Στις κρίσιμες στιγμές τις δοκιμασίας, στον πόνο και την εγκατάλειψη του, ο Κύριος είχε πλησίον του την παρουσία πιστών γυναικών, που με την αφοσίωση και την αγάπη τους τον συνόδεψαν μέχρι το μαρτύριο του Γολγοθά. Και ενώ οι μαθητές του διασκορπίστηκαν πανικόβλητοι από τη δύναμη της εξουσίας που συνέλαβε τον Ιησού, η μικρή συνοδεία των γυναικών έδειξε απαράμιλλο θάρρος και δύναμη.
          Η περιπέτεια του Κυρίου δεν λύγισε την πίστη τους και η αγάπη τους τον συντρόφευε μέχρι την τελευταία του πνοή, στο Σταυρό και μετά στην ταφή. Κήδεψαν  τον αρχηγό της ζωής.
          Την πρώτη μέρα της εβδομάδας, “όρθρου βαθέως”, όταν ξεκίνησαν για να ολοκληρώσουν τα νεκρικά έθιμα της ταφής του Χριστού, έγιναν μάρτυρες του χαρμόσυνου μηνύματος της Αναστάσεως του Κυρίου. Σ’ αυτές πρώτα ο άγγελος ανήγγειλε το μήνυμα της ζωής και τις εμπιστεύθηκε να γίνουν οι αγγελιοφόροι της αναστάσιμης χαράς στους φοβισμένους μαθητές του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
          Οι  γυναίκες βρίσκονται πάντοτε κοντά στον πονεμένο άνθρωπο. Η μάνα, η αδελφή, η σύζυγος, η φίλη είναι πάντοτε παρούσα στο προσκέφαλο του ασθενούς. Αντλεί δυνάμεις από την ανεξάντλητη αγάπη της για τα προσφιλή της πρόσωπα και παραμένει κοντά για να περιποιείται, να παρηγορεί και εμπνέει ελπίδα. Έτσι βλέπουμε οι γυναίκες να φροντίζουν το νεκρό, να τον τραγουδούν, να τον ξενυχτούν, να τον κλαίνε.
          Οι άνδρες σπάνια αντέχουν τέτοιες σκηνές και συνήθως  προσπαθούν να επισπεύσουν τα πράγματα και  να τελειώνουν με την εξόδιο ακολουθία. Η γυναίκα, λοιπόν, είναι η κατ’ εξοχήν ευαίσθητη στον πόνο σ’ όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις εποχές.
          Στην Π. Δ. η Εύα σήμαινε ζωή και την προορισμένη για τη ζωή. Εκείνη όμως επιλέγει να ζήσει χωρίς να εξαρτάται από το Θεό, που είναι η πηγή και ο χορηγός της ζωής. Από τότε το ανθρώπινο γένος υπόκειται στην αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο.
          Κάθε μητέρα που βιώνει τη ζωή που ξεπηγάζει μέσα στα σπλάχνα της, έχει αγωνία και φόβο για το θάνατο. Γιατί αυτό που με κόπο και πόνο γέννησε και ανέθρεψε, δεν θέλει να πάθει κανένα κακό, να τις πεθάνει, να το θάψει. Είναι αβάστακτο το πένθος, όταν οι γονείς, και προπάντων η μάνα, βρεθούν στην τραγική θέση να θάβουν τα παιδιά τους. Αλλά δεν είναι και λιγότερος ο πόνος σε κάθε αποχωρισμό προσφιλών μας προσώπων.
          Η Παναγία Μητέρα πόνεσε και η ιδία πολύ. Στα εγκώμια της Μ. Παρασκευής ψάλλουμε: “ Σπαράσσεται τα σπλάχνα μητρικώς”. Το εβραϊκό  όνομα “Μαρία” στα ελληνικά σημαίνει “πονεμένη”. Όμως η Παναγία είναι η μητέρα της ζωής. Βιώνει μεν τον αβάστακτο  πόνο με τα φρικτά πάθη του Υιού της, αλλά και τη μεγάλη χαρά για την Ανάστασή Του.
          Έτσι η Παναγία γίνεται η παρηγορήτρια όλου του ανθρωπίνου γένους. Σ’ αυτή καταφεύγουμε στις θλίψεις, τους πόνους και τις οδύνες μας και απ’ αυτή αντλούμε ελπίδα και παραμυθία. Γιατί η Παναγία μας οδηγεί προ τον σταυρωμένο και αναστημένο Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου.
          Οι μυροφόροι γυναίκες έσπευσαν προς τον τάφο του Κυρίου. Η ταφόπετρα είχε μετακινηθεί και ο λαμπροφορεμένος άγγελος αναγγέλλει την ανάσταση, και ο φόβος των γυναικών μεταβάλλεται σε χαρά.
          Από τότε, όσο κι αν είναι ο πόνος των γυναικών για τη φθορά και τον θάνατο, η βεβαιότητα της αναστάσεως των νεκρών μεταβάλλει την τραγωδία της ζωής των σε τραγούδι χαρμολύπης και σε ακράδαντη προσδοκία της Αναστάσεως των νεκρών και της ζωής του μέλλοντος αιώνος.

          Χριστός Ανέστη!
                  Γερ. Σ. 

Ισότητα και σύγκριση


Υπάρχει ένα βαθύ ψεύδος στην αρχή της σύγκρισης, η οποία βρίσκεται στη βάση του πάθους  για ισότητα. Δεν πετυχαίνεις τίποτε με τη σύγκριση-που αποτελεί αιτία φθόνου(γιατί αυτός και όχι εγώ;), διαμαρτυρίας(πρέπει να είμαστε ίσοι), έπειτα οργής, εξέγερσης και διαίρεσης. Είναι ουσιαστικά η γενεαλογία του διαβόλου. Δεν υπάρχει σ’ αυτήν τίποτε το θετικό, όλα είναι αρνητικά από την αρχή μέχρι το τέλος. Υπ’ αυτή την έννοια, ο πολιτισμός μας είναι δαιμονικός, επειδή στα θεμέλια του βρίσκεται η σύγκριση. Εφόσον η σύγκριση οδηγεί πάντοτε και μαθηματικά στην εμπειρία και στη γνώση της ανισότητας, οδηγεί πάντα στη διαμαρτυρία. Η ισότητα βασίζεται στην άρνηση κάθε διαφοράς, αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν διαφορές, η επιθυμία για ισότητα ζητά ν’ αγωνιστείς γι’ αυτήν, να επιβάλλεις την εξίσωση των ανθρώπων, και το ακόμη χειρότερο, ν’ αρνηθείς αυτές τις διαφορές, που είναι η ουσία της ζωής. Το πρόσωπο-άνδρας και γυναίκα-, που πεινά για ισότητα, είναι άδειο και απρόσωπο, επειδή η προσωπικότητα είναι φτιαγμένη απ’ αυτό που τη διακρίνει από τους άλλους και το οποίο δεν υποκύπτει στον παράλογο νόμο της  ισότητας.

          Ο χριστιανισμός αντιπαραθέτει την αγάπη στη δαιμονική αρχή της σύγκρισης. Ουσία της αγάπης είναι η ολοκληρωτική απουσία “σύγκρισης”. Δε μπορεί να υπάρχει ισότητα σ’ αυτόν τον κόσμο, επειδή ο κόσμος δημιουργήθηκε από την αγάπη και όχι από αρχές. Και ο κόσμος διψά για αγάπη και όχι για ισότητα. Τίποτε δεν σκοτώνει τόσο την αγάπη, δεν την αντικαθιστά με το μίσος, όσο η ισότητα που  επιβάλλεται στον κόσμο ως σκοπός και αξία....

          Δεν υπάρχει ισότητα αλλά  μια οντολογική διαφορά που κάνει δυνατή την αγάπη, δηλαδή υπάρχει ενότητα, όχι ισότητα. Η ισότητα προϋποθέτει  ίσους, που ποτέ δεν αποκτούν ενότητα, επειδή η ουσία της ισότητας  αποτελείται από την προσεκτική εξασφάλιση της. Στην ενότητα, οι διαφορές δεν εξαφανίζονται αλλά γίνονται ενότητα, ζωή, δημιουργικότητα.

         π. Αλ. Σμέμαν, “Ημερολόγιο”

Πέμπτη 19 Απριλίου 2018

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΖΙΧΑΝΤ;


Ἐν Πειραιεῖ τῇ 28ῃ Δεκεμβρίου 2017
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΤΖΙΧΑΝΤ;
(Απάντηση σε ηλεκτρονικό μήνυμα)

Έχω ήδη επισημάνει σε παλαιότερες δημοσιεύσεις μου, ότι ο ραγδαίως εξελισσόμενος θρησκευτικός συγκρητισμός, τον οποίο προωθεί ο Οικουμενισμός και οι σκοτεινές δυνάμεις της Νέας Εποχής δημιουργούν νέα θρησκευτικά μορφώματα, με στοιχεία των ήδη υπαρχόντων θρησκειών και πίστεων, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία της εφιαλτικής πανθρησκείας, της θρησκείας του Αντιχρίστου, η οποία θα είναι ένα δαιμονικό συμπίλημα των «θετικών» στοιχείων όλων των θρησκειών! Παράλληλα με το ρεύμα του θρησκευτικού συγκρητισμού παρατηρείται στην εποχή μας μια πρωτοφανής αναζωπύρωση του Ισλαμισμού, αλλά και μια επικίνδυνη επεκτατική πορεία και διείσδυση του Ισλάμ στη Δύση, το οποίο φιλοδοξεί να κυριαρχήσει σ’ όλη την Ευρώπη και την Αμερική.  Ένα πλήθος μουσουλμανικών οργανώσεων εργάζονται εντατικά αυτή τη στιγμή σ’ όλη την γηραιά ήπειρο, και προπαγανδίζει συστηματικά το Ισλάμ, το οποίο προσπαθεί να ωραιοποιήσει και να το παρουσιάσει ως δήθεν φιλειρηνικό. Προσπαθεί να πείσει τους δυτικούς ότι το Ισλάμ εργάζεται για την παγκόσμια ειρήνη, η οποία είναι και το μεγάλο ζητούμενο της εποχής μας. Να «φορτώσει» τα φρικώδη εγκλήματα των συγχρόνων σφαγέων της ανθρωπότητος ισλαμιστών σε δήθεν παρερμηνείες του Ισλάμ. Ωστόσο τα διδάγματα του Κορανίου είναι τόσο σαφή, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Ο Ορθόδοξος ελληνικός λαός, όπως και οι άλλοι βαλκανικοί Ορθόδοξοι λαοί, έχουν βιώσει πολύ καλά το δήθεν «φιλειρηνικό» και «ανθρωπιστικό» Ισλάμ, τα διδάγματα του Κορανίου και το νόμο της Σαρίας, για μισή σχεδόν χιλιετία με τις εκατόμβες αθώων θυμάτων και τις χιλιάδες θυσίες των Νεομαρτύρων. Την «ειρήνη», την «ανθρωπιά» και το «σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», τα οποία δήθεν απορρέουν από το Κοράνιο, βιώνουν στις μέρες μας εκατομμύρια χριστιανοί σε όλο τον κόσμο, ως φρίκη, όλεθρο και καταστροφή, πέραν πάσης λογικής, από τους «στρατιώτες του Αλλάχ»! 

Πριν από μερικές ημέρες έλαβε η Ιερά Μητρόπολή μας μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου κείμενο, σχετικά εκτεταμένο, (13 σελίδων),  από κάποιον Ali al – Yunani, προφανώς μουσουλμάνο, ο οποίος παραθέτει μια σειρά από χωρία του Κορανίου, τα οποία αναφέρονται στον γνωστό σε όλους μας ιερό πόλεμο κατά των απίστων, το λεγόμενο  Τζιχάντ. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι τα εν λόγω χωρία είναι παρεξηγημένα, γι’ αυτό και προσπαθεί να τα ερμηνεύσει με ένα δικό του τρόπο, συσχετίζοντάς τα με συγκεκριμένες ιστορικές συγκυρίες και γεγονότα.

Διάβασα με προσοχή το εν λόγω κείμενο, με το οποίο ο συγγραφέας προφανώς επιδιώκει να με διαφωτίσει, ποιο είναι κατά την άποψή του το αληθινό Τζιχάντ, το οποίο πιστεύει ότι έχω δεινώς παρερμηνεύσει. Θεώρησα χρέος μου να μην αφήσω αναπάντητο το κείμενο, γι’ αυτό και μπήκα στον κόπο για μια ακόμη φορά να ασχοληθώ με το Ισλάμ και ειδικότερα με το Τζιχάντ. Προχωρώ λοιπόν στη δημοσίευση της παρούσης ανακοινώσεως, παρ’ όλο τον μεγάλο φόρτο εργασίας και την έλλειψη χρόνου,  υπακούοντας στην προτροπή του αποστόλου «έτοιμοι προς απολογίαν παντί τω αιτούντι υμάς λόγον περί της εν υμίν ελπίδος», (Α΄ Πετρ.3,15), με την ελπίδα ότι τα όσα ακολουθούν, θα βρουν θετική απήχηση στον συγγραφέα και θα γίνουν αφορμή, να ανοίξουν οι πνευματικοί οφθαλμοί του, ώστε να δεχθούν το φως της αλήθειας του ευαγγελίου, ή τουλάχιστον θα γίνουν αιτία να ωφεληθούν κάποιοι άλλοι, που θα την διαβάσουν.

Ο συγγραφέας ξεκινάει με την παράθεση κάποιων χωρίων από διδασκάλους του Ισλάμ και ερμηνευτές του Κορανίου, που έχουν σχέση με το θέμα του και στη συνέχεια μας δίδει την ερμηνεία της λέξεως Τζιχάντ. Ο όρος Τζιχάντ κατά τον συγγραφέα έχει γενικότερη σημασία. Μεταφραζόμενος στα ελληνικά σημαίνει αγώνας, πάλη. Έτσι υπάρχουν διάφορες μορφές αγώνων και πάλης: Πάλη με τον εγωϊσμό, αγώνας με την γλώσσα, (με την έννοια να μιλάμε ενάντια στο κακό και την αδικία), αγώνας με τη γνώση, (με την έννοια να διαδίδουμε το καλό, το ηθικό), αγώνας με το χέρι, (με την έννοια να κάνουμε καλές πράξεις, να βοηθούμε τους αδύνατους και τους φτωχούς), αγώνας του σπαθιού, (με την έννοια του πολέμου για χάρη του Θεού), αγώνας για την ειρήνη. Από όλες αυτές τις μορφές των αγώνων αναφέρεται στη συνέχεια στον αγώνα του σπαθιού, στο Τζιχάντ του ξίφους, επειδή πιστεύει ότι γύρω από το είδος αυτό του Τζιχάντ υπάρχει μεγάλη παραπληροφόρηση, αφού, όπως ισχυρίζεται, «κανένας για παράδειγμα δεν γνωρίζει ότι στο Ισλάμ απαγορεύεται ο φόνος ενός αθώου ανθρώπου (Κοράνι 6:151, 5:32, 17:33), είτε αυτός είναι πιστός είτε άπιστος, είτε είναι κάποιος ξένος, είτε ο ίδιος μας ο εαυτός».

Αποσιωπά όμως ο συγγραφέας και αποκρύπτει το γεγονός, ότι στο Κοράνιο υπάρχουν πάμπολλα άλλα χωρία, που δεν συνηγορούν με τις παρά πάνω θέσεις του Κορανίου, (6:151, 5:32, 17:33), αλλά απεναντίας μάλιστα προτρέπουν στον φόνο και την εξολόθρευση των απίστων. Παραθέτουμε μερικά: «Ω προφήτη! Παρότρυνε τους πιστούς στον πόλεμο. Αν υπάρχουν είκοσι από σας που υπομονετικά επιμένουν, θα νικήσουν διακόσιους και αν από σας είναι εκατό, θα νικήσουν χίλιους από τους απίστους…» (Σούρα 8, εδαφ.65).  «Ο Αλλάχ δεν συγχωρεί, όποιον λατρεύει συνέταιρο μ’ Αυτόν» (Σούρα 4, εδαφ.48). Αφού ο Αλλάχ δεν συγχωρεί εκείνους που πιστεύουν σε άλλο Θεό, τι πρέπει να κάμουν οι πιστοί του; Ασφαλώς να εξοντώσουν όσους λατρεύουν «συνεταίρους» του Αλλάχ! «Και να πολεμάτε για χάρη του Αλλάχ όσους σας πολεμούν, αλλά μην ξεπερνάτε τα όρια, γιατί ο Αλλάχ δεν αγαπά τους παραβάτες» (Σούρα 2, εδαφ.190). «Φονεύετέ τους, όπου τους βρίσκετε και διώχτε τους, από κει που σας έδιωξαν [….] Αν όμως σας πολεμήσουν, σκοτώστε τους. Τέτοια είναι η τιμωρία των απίστων» (Σούρα 2, εδαφ.191). «Αν όμως σταματήσουν, τότε βέβαια, ο Αλλάχ είναι πολυεπιεικής, πολυεύσπλαχνος» (Σούρα 2, εδαφ.192). «Πολεμάτε τους ώσπου να μην σας καταδιώξουν στην ειδωλολατρία και να υπερισχύσει η Πίστη στον Αλλάχ. Αν όμως σταματήσουν τη δράση τους, τότε να μην κάνετε πόλεμο παρά ενάντια στους άδικους» (Σούρα 2, εδαφ.193).  «Και όταν οι απαγορευμένοι μήνες έχουν περάσει, τότε (πολεμάτε και) σκοτώνετε τους ειδωλολάτρες, οπουδήποτε κι αν τους βρείτε, και συλλάβετέ τους και πολιορκείστε τους και στήστε τους παγίδες με κάθε (πολεμικό) στρατήγημα. Αν όμως μετανιώσουν και διατηρήσουν την τακτική προσευχή κι εφαρμόσουν (τακτική) ελεημοσύνη, τότε αφήστε τους ελεύθερους. Γιατί ο Αλλάχ είναι πολυεύσπλαχνος, πολυεπιεικής» (Σούρα 9, εδαφ.5). Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ασφαλώς εξόντωση των «απίστων» και τίποτε λιγότερο! Ότι οι «άπιστοι», ως άξιοι θανάτου(!) δεν έχουν δικαίωμα ζωής και άρα ούτε ως ανθρώπινα όντα πρέπει να λογίζονται. «Πολυεπιεικής» είναι ο Αλλάχ, μόνον όταν υποταχθούν οι «άπιστοι» στο Ισλάμ! Αν όλα αυτά δεν είναι σκέτος φασισμός, τότε τι είναι; Αλλά μήπως δεν είδαμε να εφαρμόζεται στην πράξη μέχρι και σήμερα η φρικτή και απάνθρωπη αυτή διδασκαλία του Ισλάμ; Η ανθρωπότητα βιώνει σήμερα τη φρίκη της γενοκτονίας χριστιανικών πληθυσμών στις χώρες της Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής.

Παρά κάτω γράφει: «Λέει ο Αλλάχ στο Ιερό Κοράνι: ‘(θυμηθείτε) όταν ο Κύριος σου είχε εμπνεύσει τους αγγέλους: {Εγώ είμαι μαζί σας. Δώστε σταθερότητα σ’ όσους πιστεύουν, θα εγκαταστήσω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων και πλήξτε πάνω από τον αυχένα τους και χτυπήστε τις άκρες απ’ τα δάχτυλα τους}.» (Κοράνι, 8:12). Ισχυρίζεται ότι το χωρίο αυτό, (όπως και άλλα παρόμοια), θα πρέπει να το δούμε και να το ερμηνεύσουμε στην ιστορική του συνάφεια, σε πολεμικές αναμετρήσεις, (συγκεκριμένα στη μάχη του Μπάντρ), του Μωάμεθ με τους ειδωλολάτρες. Αλλά γιατί πρέπει να δώσουμε μια τέτοια ερμηνεία, αφού το Κοράνιο, κατά την πίστη του Ισλάμ, είναι βιβλίο ουρανοκατέβατο, άναρχο και αιώνιο, με διαχρονική αξία, και επομένως όσα γράφονται σ’ αυτό ισχύουν παντού και πάντοτε; Μπορεί το Κοράνιο να λέει άλλα για την εποχή που έζησε ο Μωάμεθ και άλλα να ισχύουν στην εποχή μας; Μ’ αυτό τον ισχυρισμό του δεν καθιστά άραγε το Κοράνιο ανακόλουθο και μη εφαρμόσιμο σε κάθε εποχή; Και εν πάσει περιπτώσει, ποιος θα αποφασίσει, πότε και πως θα εφαρμοστεί το παρά πάνω χωρίο και άλλα συναφή; Και πως μπορούμε να δεχθούμε ότι το Κοράνιο είναι θεόπνευστο και προφητικό βιβλίο, όταν περιέχει χωρία, τα οποία γίνονται αιτία για τη σφαγή μυριάδων αθώων ανθρώπων;

«Ο τρόμος στις καρδιές των απίστων», στο παρά πάνω κορανικό απόσπασμα είναι μια πραγματικότητα που την ζουν όσοι μη μουσουλμάνοι θελήσουν να ζήσουν σε χώρες, όπου κυριαρχεί ο νόμος της ισλαμικής σαρίας, όπως η Σαουδική Αραβία, τα Αραβικά Εμιράτα και οι χώρες της βορείου Αφρικής. Και τούτο διότι απαγορεύεται οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση εκτός του Ισλαμισμού. Απαγορεύεται η λειτουργία χριστιανικών ναών, η ελεύθερη τέλεση θρησκευτικών καθηκόντων, τα μη μουσουλμανικά θρησκευτικά σύμβολα, όπως ο Σταυρός, το να κάνει κανείς το σημείο του Σταυρού και πολλά άλλα  με αυστηρές ποινές στους παραβάτες. Πως όμως μπορεί ο Αλλάχ, που υποτίθεται ότι είναι Θεός αγάπης, δικαιοσύνης και ελευθερίας, να παραβιάζει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα στις παρά πάνω χώρες, όπου βιώνεται το αυθεντικό Ισλάμ; Πως εξηγείται ο πανανθρώπινος κώδικας ηθικής και οι περί δικαίου ανθρώπινες νομικές διατάξεις που υπερασπίζονται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες, να είναι πιο ανθρώπινες από τον «θεϊκό» νόμο του Κορανίου; Αυτά δεν μας τα αναλύει ο μουσουλμάνος «απολογητής» του Ισλάμ!

Επίσης, τι σημαίνει  η παρά πάνω προτροπή του Αλλάχ, «να πλήξουν τους απίστους πάνω από τον αυχένα τους και να χτυπήσουν τις άκρες απ’ τα δάχτυλά τους»; Εδώ δεν επιτάσσεται ξεκάθαρα ο αποκεφαλισμός των απίστων, δηλαδή αθώων ανθρώπων, που το μόνο τους «αμάρτημα» είναι ότι δεν δέχονται να σπασθούν την πίστη στο Ισλάμ; Πως εξηγείται ακόμη, να επιβάλλεται στις χώρες, όπου κυριαρχεί το Ισλάμ, η ποινή του θανάτου στους μουσουλμάνους εκείνους, που θα απαρνηθούν την πίστη στο Ισλάμ;  Δεν είναι αυτός φόνος αθώων ανθρώπων, των οποίων το «έγκλημα» είναι ότι αρνούνται να είναι μουσουλμάνοι;

Παρά κάτω γράφει: «Και πολεμάτε για χάρη του Αλλάχ όσους σας πολεμούν αλλά μη ξεπερνάτε τα όρια επειδή ο Αλλάχ δεν αγαπά τους παραβάτες» (Κοράνι, 2:190). Ποιος καθορίζει τα όρια του πολέμου και της βίας; Υπάρχει στις μέρες μας νομική διάταξη, ή εθιμικό δίκαιο που να διατάζει τον πόλεμο κατά «απίστων», ή ιδεολογικά αντιθέτων; Ασφαλώς όχι! Αν σ’ όλα τα σύγχρονα κράτη, (εκτός αυτών όπου κυριαρχεί η θεοκρατία του Ισλάμ),  ισχύει η αρχή της ανεξιθρησκείας και το σύγχρονο πολιτισμένο ανθρώπινο δίκαιο απαγορεύει την διά της βίας επιβολή κάποιας πίστεως, πως είναι δυνατόν να την επιτρέπει το «θεϊκό δίκαιο» του Κοράνιου; 

Παρά κάτω γράφει: «Και αν κανείς απ’ τους ειδωλολάτρες σου ζητήσει άσυλο, παραχώρησε του το, ώστε να μπορεί να ακούει τα Λόγια του Αλλάχ και έπειτα συνόδεψε τον (σε μέρος) όπου μπορεί να έχει ασφάλεια. Και αυτό επειδή είναι ένας λαός που αγνοεί» (Κοράνι, 9:6)». Μπορεί να μας αποδείξει έστω και μια περίπτωση εφαρμογής αυτού του «μεγαλόψυχου» κορανικού χωρίου; Δεν εφαρμόστηκε ποτέ, διότι το συγκεκριμένο χωρίο αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση «μεγαλοψυχίας», σε αντίθεση με πληθώρα άλλων χωρίων, τα οποία διατάσσουν την δια της βίας μεταστροφή των «απίστων» στο Ισλάμ, όπως μνημονεύσαμε παρά πάνω. Η τραγική πραγματικότητα στην επί δεκατρείς αιώνες ιστορία του Ισλάμ είναι ότι ο μόνος τρόπος να γλυτώσουν οι άπιστοι το θάνατο είναι, να ασπασθούν το Ισλάμ! Επί πλέον όποιος δεχθεί να αλλαξοπιστήσει, αναβαθμίζεται κοινωνικά. Ακόμα και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου χριστιανοί, όταν γίνουν μουσουλμάνοι, τους χαρίζεται οποιαδήποτε ποινή, όπως στην περίπτωση του πατέρα της Αγίας Νεομάρτυρος Ακυλίνας, ο οποίος σκότωσε κάποιον τούρκο και για να γλυτώσει την ποινή του, εξισλαμίστηκε! Ακόμα και σήμερα αυτό γίνεται στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Αντίθετα όποιοι αρνούνται να ασπασθούν το Ισλάμ θεωρούνται «εχθροί του Αλλάχ» και οι μεν άνδρες θανατώνονται με τον πλέον οικτρό τρόπο, οι δε γυναίκες γίνονται «σκλάβες του σεξ», όπως οι γυναίκες των Γιεζίντι, τις οποίες πωλούν για δέκα δολάρια τη μία! Ας μη λησμονούμε επίσης και μια άλλη «μεγαλοψυχία» του Ισλάμ, αυτή της ανοχής των μονοθεϊστών, (Χριστιανών και Εβραίων), με αντάλλαγμα δυσβάστακτη φορολογία, με αποκορύφωμα τον «κεφαλικό φόρο», ή τον «φόρο αίματος», όπου για να έχουν το δικαίωμα της ζωής, τους άρπαζαν οι μουσουλμάνοι, εκτός από τα υλικά αγαθά τους και τα αρσενικά παιδιά τους, τα οποία μετέβαλλαν σε γενίτσαρους και τα κορίτσια τους, για να γεμίζουν τα χαρέμια τους! Αυτή είναι η «μεγαλοψυχία» του Κορανίου!   

    Παρά κάτω ο συντάκτης, θέλοντας να παρουσιάσει το Ισλάμ ως «φιλειρηνικό», προσπαθεί να αποδείξει ότι οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι τρομοκράτες του ISIS και άλλοι, είναι «αιρετικοί», «Χαριτζίτες», διότι παρερμηνεύουν και παραχαράσσουν το αληθινό νόημα των κορανικών χωρίων: «Οι σημερινοί τρομοκράτες, όλοι αυτοί που ερμηνεύουν το Ιερό Κοράνι με βάση τις δικές τους ακραίες απόψεις και σκοτώνουν αθώους ανθρώπους στο όνομα του Ισλάμ και του τζιχάντ, όλοι αυτοί αποκαλούνται και αυτοί Χαριτζίτες, διότι ομοιάζουν στον φανατισμό και στις ακρότητες με τους χαριτζίτες της παλιάς εποχής. Ο ίδιος μάλιστα ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) είχε πει όπου τους βρούμε, να τους σκοτώνουμε». Ωστόσο αν οι τζιχαντιστές τρομοκράτες του ISIS, οι μαχητές του «Ισλαμικού κράτους», οι οποίοι αιματοκυλούν τις χώρες της Μέσης Ανατολής, είναι «αιρετικοί» και αντίθετοι με το Κοράνιο, γιατί οι «ορθόδοξοι» μουσουλμάνοι δεν αναλαμβάνουν αγώνα εναντίον τους; Γιατί δεν συντάσσονται με τους Ρώσους μαχητές, που πολεμούν στη Συρία και στο Ιράκ, για να τους εξουδετερώσουν; Γιατί οι μουλάδες στην Ευρώπη και στην Αμερική δεν τους αποκηρύσσουν; Και το χειρότερο: Γιατί ανακηρύσσουν ως «μάρτυρες» τους «καμικάζι» μουσουλμάνους, που γίνονται δολοφόνοι αθώων ανθρώπων; Γιατί οι μουλάδες στη χώρα μας, (όπως αποδείχτηκε δημοσιογραφικά), κηρύσσουν το ένοπλο Τζιχάντ; Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί και εφαρμοστεί το παράγγελμα του μουσουλμάνου δασκάλου Τάκιου’ντ-ντίν Άχμεντ ιμπν Ταϊμίιγια: «“Ζητήστε απ’ τον Αλλάχ ασφάλεια και ειρήνη αλλά εάν συμβεί και συναντηθείτε με τον εχθρό, τότε δείξτε δύναμη και θυμηθείτε ότι ο Παράδεισος βρίσκεται υπό τη σκιά του ξίφους.” (Sahih Muslim;)»; Τι σημαίνει ότι «ο Παράδεισος βρίσκεται υπό τη σκιά του ξίφους»; Ποια «φιλειρηνική» ερμηνεία μπορούμε να δώσουμε σε αυτό το δαιμονικό παράγγελμα, το οποίο δεν εξοντώνει μόνο αθώους ανθρώπους, αλλά και μουσουλμάνους, οι οποίοι σκοτώνονται για να σκοτώσουν, προκειμένου «να πάνε στον παράδεισο»;

    Το συμπέρασμα από όλα όσα παρά πάνω παραθέσαμε είναι, ότι η περί Τζιχάντ διδασκαλία του Κορανίου δεν είναι αυτή, την οποία επεχείρησε να μας δώσει ο συντάκτης, αλλά εντελώς διαφορετική. Είναι μια διδασκαλία ωμής βίας και ολοκληρωτικής εξαφανίσεως των απίστων, (μη μουσουλμάνων). Η διδασκαλία αυτή αποτελεί δόγμα πίστεως, που πρέπει να δονεί και να συνέχει την ψυχή του κάθε αληθινού μουσουλμάνου. Τα κορανικά αποσπάσματα που παραθέσαμε, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας, αλλά πείθουν τον μη μουσουλμάνο αναγνώστη, ότι δεν υπάρχει καμία δυνατότης ειρηνικής συμβιώσεως, (όπως αφελώς νομίζουν οι θιασώτες του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού), με τους πιστούς του Αλλάχ, οι οποίοι οφείλουν κατ’ επιταγήν του να διεξάγουν συνεχή και ολομέτωπο αγώνα για την παγκόσμια επικράτηση του Ισλάμ. Είναι σημαντικό να τονιστεί, ότι κατά το Κοράνιο ο φόνος των απίστων δεν είναι έργο των μουσουλμάνων, αλλά προέρχεται ουσιαστικά από τον ίδιο τον Αλλάχ, ο οποίος ευλογεί τον αγώνα των πιστών του. Πράγμα που δείχνει, ότι ο Μωάμεθ φρόντισε να δώσει στο φρικτό αμάρτημα του φόνου θεολογική κατοχύρωση, ώστε οι πιστοί του Αλλάχ να επιδίδονται στα εγκλήματά τους με ήσυχη τη συνείδησή τους, χωρίς αναστολές.

    Κλείνοντας την σύντομη απάντησή μου στο κείμενο του μουσουλμάνου «ιεραποστόλου» Ali al – Yunani, θα ήθελα να εκφράσω την απορία μου για το θράσος του κυρίου αυτού, αλλά και όσων θέλουν να μας παρουσιάσουν το Ισλάμ ως «θρησκεία αγάπης και ειρήνης». Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες δε χρειαζόμαστε κανέναν σύγχρονο μουσουλμάνο να μας διδάξει, τι εστί Ισλάμ. Μας το διδάσκει ξεκάθαρα η μακραίωνη ιστορία μας, παρουσιάζοντάς μας, όχι θεωρίες και διφορούμενες ερμηνείες, αλλά πραγματικά τραγικά γεγονότα, τα οποία έχουμε υποστεί από αυτή τη «θρησκεία της αγάπης και της ειρήνης». Αυτή μας παρουσιάζει, με κάθε ρεαλισμό τις φρικαλεότητες των μουσουλμάνων εναντίον του υπόδουλου λαού μας και των άλλων βαλκανικών χριστιανικών λαών, καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκικής δουλείας, κατά την οποία εφαρμόζονταν το «θεϊκό» Κοράνιο και το «θείο» δίκαιο της σαρίας! Μας το βεβαιώνουν τα ποτάμια των αιμάτων των Νεομαρτύρων και Εθνομαρτύρων μας, οι οποίοι βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν από το «φιλειρηνικό» Ισλάμ! Γι’ αυτό θα παρακαλούσαμε τον κ. Ali al – Yunani να στρέψει αλλού την «ιεραποστολική» του προσπάθεια. Στην Ευρώπη, η οποία δεν έζησε την φρίκη του «φιλειρηνικού» Ισλάμ και γι’ αυτό όχι απλά την ανέχεται, αλλά και γίνεται αρωγός της για την ισλαμοποίησή της! Εδώ δεν υπάρχει χώρος για ισλαμική «ιεραποστολή»!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ