Υπάρχει ένα βαθύ ψεύδος στην αρχή της σύγκρισης, η οποία βρίσκεται
στη βάση του πάθους για ισότητα. Δεν
πετυχαίνεις τίποτε με τη σύγκριση-που αποτελεί αιτία φθόνου(γιατί αυτός και όχι
εγώ;), διαμαρτυρίας(πρέπει να είμαστε ίσοι), έπειτα οργής, εξέγερσης και
διαίρεσης. Είναι ουσιαστικά η γενεαλογία του διαβόλου. Δεν υπάρχει σ’ αυτήν
τίποτε το θετικό, όλα είναι αρνητικά από την αρχή μέχρι το τέλος. Υπ’ αυτή την
έννοια, ο πολιτισμός μας είναι δαιμονικός, επειδή στα θεμέλια του βρίσκεται η
σύγκριση. Εφόσον η σύγκριση οδηγεί πάντοτε και μαθηματικά στην εμπειρία και στη
γνώση της ανισότητας, οδηγεί πάντα στη διαμαρτυρία. Η ισότητα βασίζεται στην
άρνηση κάθε διαφοράς, αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν διαφορές, η επιθυμία για
ισότητα ζητά ν’ αγωνιστείς γι’ αυτήν, να επιβάλλεις την εξίσωση των ανθρώπων,
και το ακόμη χειρότερο, ν’ αρνηθείς αυτές τις διαφορές, που είναι η ουσία της
ζωής. Το πρόσωπο-άνδρας και γυναίκα-, που πεινά για ισότητα, είναι άδειο και
απρόσωπο, επειδή η προσωπικότητα είναι φτιαγμένη απ’ αυτό που τη διακρίνει από
τους άλλους και το οποίο δεν υποκύπτει στον παράλογο νόμο της ισότητας.
Ο χριστιανισμός
αντιπαραθέτει την αγάπη στη δαιμονική αρχή της σύγκρισης. Ουσία της αγάπης
είναι η ολοκληρωτική απουσία “σύγκρισης”. Δε μπορεί να υπάρχει ισότητα σ’ αυτόν
τον κόσμο, επειδή ο κόσμος δημιουργήθηκε από την αγάπη και όχι από αρχές. Και ο
κόσμος διψά για αγάπη και όχι για ισότητα. Τίποτε δεν σκοτώνει τόσο την αγάπη,
δεν την αντικαθιστά με το μίσος, όσο η ισότητα που επιβάλλεται στον κόσμο ως σκοπός και αξία....
Δεν υπάρχει ισότητα
αλλά μια οντολογική διαφορά που κάνει
δυνατή την αγάπη, δηλαδή υπάρχει ενότητα, όχι ισότητα. Η ισότητα
προϋποθέτει ίσους, που ποτέ δεν αποκτούν
ενότητα, επειδή η ουσία της ισότητας
αποτελείται από την προσεκτική εξασφάλιση της. Στην ενότητα, οι διαφορές
δεν εξαφανίζονται αλλά γίνονται ενότητα, ζωή, δημιουργικότητα.
π. Αλ. Σμέμαν,
“Ημερολόγιο”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου