ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ: Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ

Αποκορύφωμα της εβδομάδας αυτής των Παθών του Ιησού Χριστού είναι η Μεγάλη Παρασκευή, με τα γεγονότα του σταυρού και του θανάτου. Ο θάνατος για τον άνθρωπο είναι ένα αναμενόμενο γεγονός και θεωρείται πλέον ως κάτι το φυσικό. Ο θάνατος όμως του Υιού του Θεού ξεπερνάει την ανθρώπινη διάνοια, και τούτο γιατί νομίζουμε πως ο θάνατος αποτελεί αδυναμία και ατέλεια.

          Είναι όμως έτσι τα πράγματα;

          Το πλέον παράδοξο στην ιστορία του κόσμου είναι ο Σταυρός του Χριστού. Όχι μόνο γιατί πάνω του σταυρώθηκε σαν κατάδικος ο Υιός του Θεού, αλλά και γιατί με το Σταυρό  θριάμβευσε η δύναμη της αδυναμίας.

          Πράγματι οι σταυρωτές του Κυρίου, αλλά και οι μαθητές Του στην αρχή, είδαν τον Σταυρό σαν μια έσχατη αδυναμία. Αλλά αυτή όμως η φαινομενική αδυναμία ήταν πηγή δυνάμεως. Διότι “τω μώλωπι αυτού ημείς οι πάντες ιάθημεν” κατά τον προφήτη Ησαΐα. Αλλά και γιατί με την αδυναμία αυτή παρουσιάζονταν μια πραγματικότητα: Η ταπείνωση και η αγάπη του Θεού μέχρι θυσίας, που ενώ φαινόταν αδυναμία, έγινε πηγή δυνάμεως.

          Αυτή την ταπείνωση που φαίνεται σαν αδυναμία ο Χριστός πρώτα με την παρουσία του, με την σάρκωση του “όταν εκένωσεν εαυτόν” και μετά με τη θυσία του, όταν “εγένετο υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού”.

          Η μόνη αιτία της ταπεινώσεως του Θεού είναι η αγάπη του. Απ’ αυτή την αγάπη μπαίνει μέσα την ιστορία ο Χριστός ως Κύριος της ιστορίας. Και υπομένει αυτές τις συνέπειες της μετοχής του με  “μορφήν δούλου”. Ποιος; Αυτός που υπήρχε “εν μορφή Θεού”.

          Αυτή είναι η κένωσή του. Η άκρα και μοναδική ταπείνωσή του! Με μοναδικό κίνητρο την αγάπη.

          Αυτή όμως η αγαπώσα ταπείνωσή του είναι μια τεράστια δύναμη που μεταμορφώνει την καρδιά και τη θέληση του ανθρώπου, μας ελευθερώνει και ολοκληρώνει. Μας δίνει τη δυνατότητα μιας νέας αρχής, που στηρίζεται όχι στην αγάπη της δύναμης, αλλά στη δύναμη της αγάπης.

          Διότι, όταν ο άνθρωπος αποκόβεται από τον Χριστό, τότε γοητεύεται από την αγάπη της δυνάμεως, η οποία συγκεφαλαιώνεται στην εξουσία και στο χρήμα. Σήμερα αυτά θεωρούνται δύναμη. Αλλά και αυτά διαλύουν την κανονική τάξη του κόσμου. Αυτά επιφέρουν διεκδικήσεις, ανταγωνισμούς, έχθρες, δεινά, κοινωνικές ανισότητες, πολέμους, που δηλητηριάζουν τη ζωή.

          Κι έτσι χάνουμε και την αγάπη και τη δύναμη. Γιατί έτσι προκύπτουν οι συγκρούσεις, οι πόλεμοι, οι καταπιέσεις, η βία, και στον αντίποδά τους η τρομοκρατία, η αναρχία, το έγκλημα, η διάλυση των κοινωνιών. Και σήμερα ζούμε μέσα σ’ ένα κόσμο που φέρει όλα τα συμπτώματα αυτού του κυνηγητού της δυνάμεως που διαλύει τα πάντα και οδηγεί στο θρίαμβο της αδυναμίας. Γι’ αυτό σήμερα  έχουμε ανάγκη από τη δύναμη της αγάπης και της ταπεινώσεως. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μας οδηγήσει στην αληθινή πρόοδο και την ευημερία. Και αυτή την πορεία προς την αληθινή δύναμη μόνον ο Σταυρός του Χριστού μπορεί να μας διδάξει.

          Αντί, λοιπόν, ν’ αδιαφορούμε για το Σταυρό και τον Εσταυρωμένο, αντί να χλευάζουμε τον Εσταυρωμένο και την Εκκλησία του, αντί να πολεμούμε τον Σταυρό του Χριστού, ας τον πλησιάσουμε συνειδητά. Γιατί δεν αρκεί μόνο να λέμε ότι σεβόμαστε την Εκκλησία, αν δεν ζυμωθούμε με την αλήθειά της, που συγκεφαλαιώνεται στον Σταυρό. Αυτός θα μας διδάξει ό, τι μας χρειάζεται για να σωθούμε - για να σωθεί ο κόσμος από την διάλυση, από την αίσθηση του κενού και του μηδενός.

          Να σωθούμε από τον ατομισμό και την ηθική αδιαφορία.

          Να σωθούμε από την ανευθυνότητα των πολλών.

          Από την ψευδαίσθηση της ευτυχίας, από την υπερκατανάλωση.

          Να σωθούμε από την οικονομική κατάρρευση .

          Να σωθούμε τέλος από την αφροσύνη ενός αναρχικού που ευαγγελίζεται και υπηρετεί τη βία.

          Και όλα αυτά γιατί ο Χριστός μας αλλοιώνει με την δύναμη της ταπεινώσεως και της αγάπης. Και  τότε συνειδητοποιούμε την πνευματική αξία και οντολογική διάσταση του ανθρώπου “υπέρ Χριστός απέθανε”. Απαραίτητο για να μπορέσουμε να βγούμε από τον σημερινό λαβύρινθο.

          Μόνο μ’ αυτή τη δύναμη της ταπεινώσεως και της αγάπης θα μπορέσουμε πάνω στα ερείπια, που σωρεύει η αγάπη της δυνάμεως να οικοδομήσουμε ένα καινούργιο κόσμο, που δημιουργεί η δύναμη της αγάπης.

          Αγαπητοί, ας ευχηθούμε η αδυναμία της δυνάμεως του Εσταυρωμένου Κυρίου, δηλαδή η φαινομενική αδυναμία της ταπεινώσεως και της αγάπης να γίνει η δύναμη της αδυναμίας μας. Μια δύναμη που να οικοδομεί, να ανακαινίζει και να σώζει.

          π. γ. Στ.