Αυτή η πολυπόθητη ειρήνη για την Εκκλησία και για τον
κόσμο, αρχικά είναι η άνωθεν ειρήνη των ψυχών μας. Μια κατάσταση δηλαδή μέσα
μας, καθώς το βλέπουμε σε μια ευχή της Εκκλησίας, που την λέει ο επίσκοπος σε
όποιον μπαίνει σε εκκλησιαστική διακονία. “Ημών δε τας ψυχάς ρύθμισον προς
πάσαν ευταξίαν και κατάστασιν ειρηνικήν, εις το ανέχεσθαι αλλήλων εν ταπεινώσει
αληθινή και ανυποκρίτω”. Η αληθινή και ανυπόκριτη ταπεινοσύνη, που μας κάνει να
ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο, αυτή γεννάει μέσα μας την ειρήνη, που είναι καρπός
του Αγίου Πνεύματος. “Προς πάσαν ευταξίαν και κατάστασιν ειρηνικήν” λέει η
ευχή, που θα πει πως αυτή η ευταξία και η νοικοκυροσύνη, ου τόσο λείπει στη ζωή
μας , είναι γιατί δεν έχουμε μέσα μας ειρήνη. Ας μη ξεγελιέται κανείς μας. Ούτε
η Εκκλησία ούτε ο κόσμος θα ειρηνέψουν, αν δεν ειρηνέψουμε ο καθένας μέσα του.
Αν δεν ζητήσουμε την ειρήνη του Θεού, που “υπερέχει πάντα νουν”, ξεπερνάει κάθε
ανθρώπινο λογισμό. Οι άνθρωποι πηγαίνουν ανάποδα, θέλουν να φτιάξουν πρώτα τον
κόσμο και μετά τον εαυτό τους. Αλλά όσοι αληθινά θέλουν το καλό του κόσμου
ξεκινάνε από τον Θεό κι από τον εαυτό τους. Η Εκκλησία αρχίζει η θ. Λειτουργία
και ζητάει πρώτα την ειρήνη του Θεού: “Υπέρ της άνωθεν ειρήνης...”.
γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου