Κυριακή των Μυροφόρων

      Οι γυναίκες αγγελιοφόροι της αναστάσιμης χαράς

Στις κρίσιμες στιγμές τις δοκιμασίας, στον πόνο και την εγκατάλειψη του, ο Κύριος είχε πλησίον του την παρουσία πιστών γυναικών, που με την αφοσίωση και την αγάπη τους τον συνόδεψαν μέχρι το μαρτύριο του Γολγοθά. Και ενώ οι μαθητές του διασκορπίστηκαν πανικόβλητοι από τη δύναμη της εξουσίας που συνέλαβε τον Ιησού, η μικρή συνοδεία των γυναικών έδειξε απαράμιλλο θάρρος και δύναμη.

          Η περιπέτεια του Κυρίου δεν λύγισε την πίστη τους και η αγάπη τους τον συντρόφευε μέχρι την τελευταία του πνοή, στο Σταυρό και μετά στην ταφή. Κήδεψαν  τον αρχηγό της ζωής.

          Την πρώτη μέρα της εβδομάδας, “όρθρου βαθέως”, όταν ξεκίνησαν για να ολοκληρώσουν τα νεκρικά έθιμα της ταφής του Χριστού, έγιναν μάρτυρες του χαρμόσυνου μηνύματος της Αναστάσεως του Κυρίου. Σ’ αυτές πρώτα ο άγγελος ανήγγειλε το μήνυμα της ζωής και τις εμπιστεύθηκε να γίνουν οι αγγελιοφόροι της αναστάσιμης χαράς στους φοβισμένους μαθητές του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

          Οι  γυναίκες βρίσκονται πάντοτε κοντά στον πονεμένο άνθρωπο. Η μάνα, η αδελφή, η σύζυγος, η φίλη είναι πάντοτε παρούσα στο προσκέφαλο του ασθενούς. Αντλεί δυνάμεις από την ανεξάντλητη αγάπη της για τα προσφιλή της πρόσωπα και παραμένει κοντά για να περιποιείται, να παρηγορεί και εμπνέει ελπίδα. Έτσι βλέπουμε οι γυναίκες να φροντίζουν το νεκρό, να τον τραγουδούν, να τον ξενυχτούν, να τον κλαίνε.

          Οι άνδρες σπάνια αντέχουν τέτοιες σκηνές και συνήθως  προσπαθούν να επισπεύσουν τα πράγματα και  να τελειώνουν με την εξόδιο ακολουθία. Η γυναίκα, λοιπόν, είναι η κατ’ εξοχήν ευαίσθητη στον πόνο σ’ όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις εποχές.

          Στην Π. Δ. η Εύα σήμαινε ζωή και την προορισμένη για τη ζωή. Εκείνη όμως επιλέγει να ζήσει χωρίς να εξαρτάται από το Θεό, που είναι η πηγή και ο χορηγός της ζωής. Από τότε το ανθρώπινο γένος υπόκειται στην αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο.

          Κάθε μητέρα που βιώνει τη ζωή που ξεπηγάζει μέσα στα σπλάχνα της, έχει αγωνία και φόβο για το θάνατο. Γιατί αυτό που με κόπο και πόνο γέννησε και ανέθρεψε, δεν θέλει να πάθει κανένα κακό, να τις πεθάνει, να το θάψει. Είναι αβάστακτο το πένθος, όταν οι γονείς, και προπάντων η μάνα, βρεθούν στην τραγική θέση να θάβουν τα παιδιά τους. Αλλά δεν είναι και λιγότερος ο πόνος σε κάθε αποχωρισμό προσφιλών μας προσώπων.

          Η Παναγία Μητέρα πόνεσε και η ιδία πολύ. Στα εγκώμια της Μ. Παρασκευής ψάλλουμε: “ Σπαράσσεται τα σπλάχνα μητρικώς”. Το εβραϊκό  όνομα “Μαρία” στα ελληνικά σημαίνει “πονεμένη”. Όμως η Παναγία είναι η μητέρα της ζωής. Βιώνει μεν τον αβάστακτο  πόνο με τα φρικτά πάθη του Υιού της, αλλά και τη μεγάλη χαρά για την Ανάστασή Του.

          Έτσι η Παναγία γίνεται η παρηγορήτρια όλου του ανθρωπίνου γένους. Σ’ αυτή καταφεύγουμε στις θλίψεις, τους πόνους και τις οδύνες μας και απ’ αυτή αντλούμε ελπίδα και παραμυθία. Γιατί η Παναγία μας οδηγεί προ τον σταυρωμένο και αναστημένο Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα του κόσμου.

          Οι μυροφόροι γυναίκες έσπευσαν προς τον τάφο του Κυρίου. Η ταφόπετρα είχε μετακινηθεί και ο λαμπροφορεμένος άγγελος αναγγέλλει την ανάσταση, και ο φόβος των γυναικών μεταβάλλεται σε χαρά.

          Από τότε, όσο κι αν είναι ο πόνος των γυναικών για τη φθορά και τον θάνατο, η βεβαιότητα της αναστάσεως των νεκρών μεταβάλλει την τραγωδία της ζωής των σε τραγούδι χαρμολύπης και σε ακράδαντη προσδοκία της Αναστάσεως των νεκρών και της ζωής του μέλλοντος αιώνος.

          Χριστός Ανέστη!

                  Γερ. Σ.