Σκεπτόμουν πως η ανοησία αποτελεί κι αυτή έναν
τρομακτικό καρπό του προπατορικού αμαρτήματος. Ο Διάβολος είναι έξυπνος, όπως
πάντα μας λέγουν. Όχι, η αλήθεια είναι πως ο Διάβολος είναι υπερβολικά ανόητος,
και αυτή η ανοησία του αποτελεί πηγή της δύναμής του. Αν ήταν έξυπνος, δεν θα
ήταν Διάβολος. Θα είχε εδώ και πολύ καιρό μετανοήσει και θα είχε ρίψει “σπονδόν
επί την κεφαλήν αυτού”. Το να εξεγείρεσαι ενάντια στον Θεό είναι πέρα απ’ όλα,
μια μεγάλη ανοησία. Η ουσία του κακού είναι: υπερηφάνεια, φθόνος, μίσος,
λαχτάρα για ελευθερία( “ως θεοί έσεσθε”),
και προέρχεται από την ανοησία.
Ο Στάλιν
ήταν ανόητος, ο Λένιν, ο Μάο ήταν ανόητοι. Μόνο ένας μεταφυσικά ανόητος μπορεί
να κυριαρχείται ολοκληρωτικά από μια ιδέα, ένα πάθος. Τότε όμως η ανοησία, με
το να είναι μια υπεραπλούστευση, γίνεται πού ισχυρή. Όλος ο πεπτωκώς κόσμος
είναι μια ανοησία, που είναι ικανή σ’ εφευρετικότητα. Η ανοησία είναι μια απάτη,
μια αυταπάτη. Ο Διάβολος είναι ένας ψεύτης από αμνημονεύτων χρόνων. Ψεύδεται
αιωνίως στον εαυτό του και στους άλλους. Και τα διεγερτικά του ψέματα φαίνονται
έξυπνα, κυρίως επειδή προσφέρουν γρήγορη ικανοποίηση. Η ανοησία είναι πάντοτε
ευχαριστημένη κι η ευχαρίστηση είναι εντυπωσιακή. Τι άλλο μπορεί ν’ ακούγεται
πιο αστείο τώρα από την ηλίθια, συμβατική αυτοϊκανοποίηση του κομμουνισμού;
Παρ’ όλα αυτά, λειτουργεί. Θα μπορούσαμε να πούμε πως στον πεπτωκότα κόσμο η
ανοησία είναι επιτυχημένη επειδή έχει, μια για πάντα, διακηρύξει πως είναι
έξυπνη, πως έχει ενδυθεί την ευφυΐα. Γι’ αυτό ο Χριστιανισμός και το Ευαγγέλιο
αρχίζουν με τη μετάνοια, με τη μεταστροφή, με τη μετατόπιση της εξυπνάδας, με
το να γίνει κάποιος κυριολεκτικά έξυπνος. Αυτός είναι και ο λόγος που η
θρησκεία γίνεται κάτι το τρομακτικό, όταν, έχοντας το φως του λόγου Του,
έχοντας γίνει μια λογική λατρεία, επαναστρέφει στην ανοησία. Η πλέον τρομακτική
όψη της σύγχρονης θρησκείας είναι η νέα επανάσταση ενάντια στον Λόγο. Το
μεγαλύτερο μέρος της υπηρετεί τον Διάβολο.
Ουσία
της πίστεως δεν είναι η άρνηση της
εξυπνάδας( “επειδή είναι από τον Διάβολο”...). Η άρνηση της εξυπνάδας είναι η
μεγαλύτερη και βαθύτερη νίκη του Διαβόλου, ο θρίαμβος της ανοησίας. Ουσία της
πίστεως είναι η θεραπεία της εξυπνάδας και η απελευθέρωσή της από την πανίσχυρη
ανοησία.
π. Αλεξ.
Σμέμαν, “Ημερολόγιο”, σελ. 212
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου