ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ

«Ἄγγελος πρωτοστάτης οὐρανόθεν ἐπέμφθη εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό χαῖρε»

Δυο σημαντικοί λόγοι επέβαλλαν στη συνείδηση του ορθοδόξου πληρώματος τη δημιουργία και την καθιέρωση του « Ακαθίστου ΄Υμνου».

Ο πρώτος είναι ιστορικός και ο δεύτερος πνευματικός.

Ο ιστορικός λόγος είναι γνωστός σε όλους μας, όχι μόνον γιατί τον έχουμε διδαχτεί, αλλά και γιατί εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα. Δυστυχώς μπροστά στις πόρτες του Γένους μας υπάρχει κάποιος Αττίλας που θέλει να μας λεηλατήσει. Γι’ αυτό και καταφεύγουμε με τόση θερμότητα στην Υπεραγία Θεοτόκο σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Ο Ακάθιστος Ύμνος είναι το ιστορικό καταφύγιό μας.

Ο πνευματικός λόγος είναι, ότι ο άνθρωπος εκ φύσεως ορέγεται το ωραίο, το τέλειο το ιδανικό. Αυτό το βρήκε στο πρόσωπο της Θεοτόκου η ορθόδοξη συνείδηση. Γι’ αυτό και τις απευθύνει αυτά τα μοναδικά και ανεπανάληπτα «χαῖρε».

Στο πρόσωπο της Θεοτόκου βρήκαμε την ωραιότητα της παρθενίας, τη λαμπρότητα της αγνείας, τη σοβαρότητα της μητρότητας, την τελειότητα της ταπείνωσης, της υπομονής, της αγάπης, της αγνότητας.

Όλες αυτές τις πτυχές τις εκφράζουμε μέσα στον «Ακάθιστο Ύμνο» με τα συγκλονιστικά « χαῖρε» . Κάθε «χαῖρε» που απευθύνουμε στο Θεοτόκο, είναι και μια νότα ευγνωμοσύνης και θαυμασμού προς το πανάγιο πρόσωπο της, που η Εκκλησία από τους πρώτους αιώνες ένοιωσε και εξέφρασε μέσα στην υμνογραφία και τη δογματική της διδασκαλία, που επισφράγισαν η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος 381 μ.Χ. , και η Γ΄ εν Εφέσω Οικ. Σύνοδος. Διακήρυξαν τότε, ότι η Παναγία είναι παρθένος, Θεοτόκος, Μητέρα του Θεού, αειπάρθενος.

Υπάρχει όμως και ένας πνευματικός ψυχολογικός νόμος που λέγει, ότι όποιος θαυμάζει κάποιον προσπαθεί να τον μιμηθεί και να του μοιάσει. Αυτή είναι η ωραιότερη εκδήλωση θαυμασμού και ευγνωμοσύνης. Να μοιάσουμε αυτού που θαυμάζουμε δηλ. της Παναγίας. Τότε θα είναι πλήρης η επιτυχία του σκοπού του «Ακαθίστου Ύμνου».

Εξάλλου μέχρι σήμερα αγωνιστήκαμε να μοιάσουμε σε πρότυπα που μας απογοήτευσαν. Το πρόσωπο όμως της Θεοτόκου είναι πλήρες. Μπορεί να καλύπτει την ύπαρξή μας σ’ όλες τις διαστάσεις του. Αν την μιμηθούμε δεν πρόκειται ν’ απογοητευθούμε.

«Ὡς πηγή τῆς εὐσπλαχνίας ὑπάρχουσα Θεοκυῆτορ,

Σῶμα καί ψυχήν, ἀπόπλυνον, ῥυπωθέντα αἰσχρῶς,

Κόρη, καί στολήν με καθαράν ἐπένδυσον τῆς χάριτος».

(Αγ. Ανδρέου Κρήτης

π.Γ.Στ.