Οι τραγικές συνέπειες της αδιαφορίας

          Στους έσχατους χρόνους μας εντυπωσιάζει το φαινόμενο της αδιαφορίας, για να μην πούμε της αναισθησίας, που έχει καταλάβει τον ελληνικό λαό μπροστά στα τόσο σημαντικά γεγονότα που παρατηρούνται στην ελληνική πραγματικότητα. Κανονικά θα έπρεπε αυτά τα φρικτά πράγματα να εξεγείρουν κάθε γρηγορούσα συνείδηση, για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μιας επίμονης αναζήτησης με σκοπό την αφύπνιση και την βελτίωση των πραγμάτων

          Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις αντίδρασης, αλλά προέρχονται από την εμφάνιση κάποιων σκανδάλων και σπανίως προβάλλονται οι πνευματικές αξίες. Αν ψάξουμε βαθύτερα το σώμα τη κοινωνίας για ενδιαφέρον για τις ηθικές και ιδεολογικές αρχές σπανίως θα τις βρούμε.

          Στην πατρίδα μας οι συζητήσεις δεν έχουν διάρκεια, αλλά κι όταν συμβεί κάτι  τέτοιο, γίνεται με τέτοια προχειρότητα που σε πιάνει απελπισία. Ο ανθρώπινος λόγος έχει τόσο πολύ ευτελισθεί, γι’ αυτό δεν μπορεί να διαφωτίσει και δεν εκφράζει τίποτα, είναι άδειος και γεμάτος κακοήθεια και διάθεση διαστροφής της αλήθειας.

          Τα τελευταία χρόνια ο λαός μας δείχνει μια απαράδεκτη αδιαφορία σε σχέση  με τους λίγους εκείνους που επιμένουν να σκέπτονται ελληνικά. Έχουμε τραγικά γεγονότα στην ιστορική μας  πορεία που αδελφοί μας υπόφεραν τα πάνδεινα , που έχαναν τη ζωή τους για υψηλά ιδεώδη και κρατούσαν το βάρος της αξιοπρέπειας και μεις οι υπόλοιποι όχι μόνο δεν συμμεριζόμαστε τη θέση τους, αλλά γλεντούσαμε και διασκεδάζαμε και προκλητικά διατυμπανίζαμε, ότι αυτά συμβαίνουν σ’ αυτούς κι όχι σε μας. Εμείς θέλουμε να ζήσουμε, δεν χρειάζεται να πεθάνουμε κι εμείς ! Ας χαρούμε τη ζωή μας. Το ίδιο γίνεται παντού.

          Αυτή η αντίληψη οπωσδήποτε πληγώνει μια ολιγομελή τάξη ανθρώπων η οποία δεν έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα. Αλλά όταν όμως έρχεται η ώρα της εκλογής, όταν λησμονούνται λόγω συμφέροντος και άλλων υπολογισμών καμία ιδέα ή πρόταση δεν έρχεται για να διορθώσει τα πράγματα.

          Η αδιαφορία του λαού μας για το σπίτι του φανερώνει, ότι την τον βασανίζει μια αρρώστια που οδηγεί στην αποδιοργάνωση και το χάος. Αλλά η αδιαφορία έχει και αιτίες που πρέπει να τις αναζητούμε μήπως και προκύψει κάποιο καλό.

          Η νεοελληνική αδιαφορία για τα κοινά και την πορεία της πατρίδας μας οφείλεται πρώτα-πρώτα στην κατάπτωση του κύρους μιας τάξης μειοψηφίας που κυβερνά τον τόπο, όχι μόνο πολιτικών, αλλά και πνευματικών ανθρώπων. Αλήθεια που είναι η αντίδραση της πνευματικής ελίτ του τόπου μπροστά σε όσα συμβαίνουν γύρω μας; Όταν αυτή η πνευματική μειονότητα  χάνει την ποιότητά της, τότε πέφτει σε ανυποληψία και δεν μπορεί να γίνει προζύμι του έθνους.

          Η εκάστοτε κυβερνητική μειοψηφία έχει χάσει το κύρος της γιατί έμεινε χωρίς ιδανικά, χωρίς εμπνεύσεις, γιατί δεν εκφράζει τίποτα με τη συμπεριφορά της, τίποτα το ελληνορθόδοξο, γιατί έχει εκφυλισθεί από την υλοφροσύνη, τον μηδενισμό, τη φιληδονία. Έτσι  μπροστά στα μάτια του λαού μας έχει εκμηδενισθεί ηθικά. Οπότε αντί να εξεγείρει τα πνεύματα, έχει γίνει εστία μολυσμού του νεοελληνικού βίου και οδηγεί τη ζωή στο βάραθρο και στην καταστροφή.

          Πράγματι, ποίος ίσως έχει αντιληφθεί ποιες αξίες εκπροσωπεί και πρέπει να μπολιάσει στο κοινωνικό σώμα; Αξίες για να γίνουν αξιοσέβαστες και για την πλειοψηφία του λαού, των πολλών, όταν οι συμπεριφορές αυτές έχουν καταστήσει το σώμα ανακόλουθο;

          Δυστυχώς αυτή η μειονότητα δεν μπόρεσε να διαπαιδαγωγήσει ελληνικά σωστά το λαό, κι έτσι η αθεΐα, ο υλισμός, ο εκμοντερνισμός, ο ηδονισμός βρίσκουν έδαφος για να γκρεμίσουν ό, τι έχει απομείνει όρθιο. 

          Αποτέλεσμα: χάθηκε η πνευματική επικοινωνία των εχόντων με το λαό. Ο λαός γίνεται  ασεβής, προκλητικός, με μηδενιστικές αντιλήψεις, χωρίς συνείδηση της αξίας και της γνώσης της. Τότε αρχίζει η κοινωνική ζωή να κινείται στο “γιατί αυτός κι όχι εγώ” και τότε η κοινωνική ανηθικότητα επεκτείνεται, φθείρει τον οργανισμό του έθνους που ήταν συνηθισμένο να ζει και να τρέφεται με τον ιδεαλισμοί του.  

          Όταν λοιπόν χάνεται η ποιότητα αυτής της υγιούς μειονότητας, τη χάνει και ο λαός και τότε η εθνική ζωή παύει να έχει συνείδηση και το έθνος απομένει ανυπεράσπιστο σε κάθε είδους επιδρομή.

          Αν ρωτήσουμε σήμερα τους νέους: Αν χρειασθεί θα πολεμήσετε για την πατρίδα, για κάποια ιδέα, ιδανικό για να τα διαφυλάξετε; Πολύ φοβόμαστε πως όχι, προκειμένου να διαφυλάξουν την καλοπέραση τους και τ’ αγαθά τους.

          Μας περιμένουν δύσκολες ώρες εθνικής ταπείνωσης. Ήδη γευόμαστε την πικρή παρουσία της και  βιώνουμε  την ιταμή συμπεριφορά των “φίλων” ΄ξένων. Ας ευχηθούμε ν’ ανέβει σιγά – σιγά στην κορυφή του έθνους μας μια νέα φωτισμένη και αυθεντική ηγεσία που να πιστεύει αληθινά και να ζει με ειλικρίνεια αυτό που πιστεύει, για να μπορέσει να ξυπνήσει το ενδιαφέρον του λαού μας, να τον ζωογονήσει και του ξαναδώσει νόημα και σκοπό στην ύπαρξη του.

          (Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μια μικρή διασκευή του δοκιμίου του Κ. Τσιρόπουλου στο  –“ Δοκίμια ευθύνης” και είναι επίκαιρο για ό, τι συμβαίνει σήμερα στον τόπο μας)

          π. γ.