“Προκαθάρωμεν
εαυτούς αδελφοί, τη βασιλίδι των αρετών. Ιδού γαρ παραγέγονε, πλούτον ημίν
αγαθών κομίζουσα, των παθών κατευνάζει τα οιδήματα, και τω δεσπότη καταλλάττει
τους πταίσαντας, διό μετ’ ευφροσύνης ταύτην υποδεξώμεθα......”
Ο ύμνος αυτός
ανακεφαλαιώνει με περιεκτικό, συνοπτικό τρόπο το όλο νόημα της νηστείας που
αρχίζει α[ο την Καθαρά Δευτέρα. Η νηστεία θεωρείται ως η βασιλίδα των αρετών.
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο πως η νηστεία δεν καταξιώνεται λόγω αποχής τροφών, δεν
πρόκειται περί διατροφικής αλλαγής, αλλά επειδή χρησιμοποιείται ως εργαλείο
καταλλαγής και συμφιλίωσης με τους αδελφούς μας. Όπως ο ανθρώπινος οργανισμός
με τη νηστεία απαλλάσσεται από τις λιπαρές τροφές, έτσι και η ψυχή καλείται να
καθαρθεί από τις τοξίνες των παθών και ιδιαίτερα απ’ εκείνα που αποξενώνουν τον
άνθρωπο από τον συνάνθρωπο.
Αυτή την κατάσταση
καλείται να σπάσει η νηστεία. Όχι στη λαιμαργία, όχι στην εξάρτηση από γεύσεις
με σκοπό την απαλλαγή από την εγωκεντρικότατα που κάνει τον εαυτό μας μέτρο και
κριτή των πάντων.
Ο προαναφερθείς
ύμνος συνδέει ευθύς τη νηστεία με την επιείκεια του Χριστού. Δηλαδή αφήνει να
εννοηθεί πως η εκκοπή της λαιμαργίας
προετοιμάζει την ψυχή να δεχτεί την άφεση των αμαρτιών. Με τη νηστεία ο
άνθρωπος προχωρεί στη συντριβή της εγωπάθειας και προσφέρει στο Θεό την καρδιά
του για να δεχτεί το θείο έλεος.
Πράγματι πως μπορεί
να βρει χώρο η κατάκριση σε μία ψυχή που βιώνει τη δική της αποτυχία; Ή πως
μπορεί να τολμήσει ο άνθρωπος να γίνει κριτής των άλλων, όταν τολμήσει ν’
αναμετρά την αμαρτωλότητά του με την αγαθότητα του Θεού;
Πολλά, λοιπόν, τα
δώρα της νηστείας, πολύ μεγαλύτερα από τις δυσκολίες που δημιουργεί. Μπορεί
βέβαια να διαμαρτυρηθούν οι στερημένες από υλικά αγαθά αισθήσεις μας, αλλά
γρήγορα όμως η ψυχή θα γευτεί τη χαρά και την πνευματική ηδονή που προσφέρει ο
Θεός, ο Οποίος εκένωσε εαυτόν, για να μας οδηγήσει στην πληρότητα της σχέσης
μαζί Του.
Ας υποδεχθούμε,
λοιπόν, με διάθεση την περίοδο της νηστείας που έρχεται, διότι αυτή θα μας
βοηθήσει να συναντηθούμε με τον Θεό και τους αδελφούς μας. Το όραμά μας ας
είναι το κενό μνημείο, του οποίου η αναστάσιμη χαρά θα ξεπεράσει κάθε κοσμική
χαρά και υλική απόλαυση που μπορεί να προσφέρει ο κόσμος, ο οποίος βουλιάζει
μέσα στην ματαιότητα και διψά απεγνωσμένα για το “ύδωρ της ζωής”.
π. Γ
Καλή Σαρακοστή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου