Αρχιμ. Ιγνατίου Χατζηνικολάου
Ένα έντυπο πρόσφατα έγραφε: « για πολλούς ανθρώπους ο Θεός είναι σαν μία ομπρέλα. Την έχουν στο σπίτι τους λησμονημένη όταν είναι λιακάδα και τη θυμούνται μόνον όταν αρχίσει η βροχή».
Πρόκειται για μία αντίληψη με τρομακτικές συνέπειες για τον άνθρωπο. Το Θεό τον θυμόμαστε μόνον όταν ερχόμαστε σε δύσκολη θέση και τις περισσότερες φορές τελευταίον, αφού εξαντλήσουμε όλα τα επιστημονικά μέσα που διαθέτουμε.
Τα παραπάνω μας θυμίζουν κάποιες περιπτώσεις θαυμάτων του Χριστού στον Οποίο οι ασθενείς κατέφυγαν, αφού πρώτα έτρεξαν στους γιατρούς. Ο Χριστός βλέποντας αυτή την « πίστη» τους θα αναφωνήσει με αγανάκτηση: « Ω γενεά άπιστος και διεφθαρμένη! Έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; Έως πότε ανέξομαι υμών;».
Το Θεό πρέπει πάντοτε να Τον σκεπτόμαστε, να Τον τιμάμε, και να τηρούμε τις εντολές Του. Δεν είναι ο Θεός, ο Χριστός, η Θεοτόκος και οι άγιοι « εποχικοί», ούτε και ανήκουν σε « κατηγορίες»! Το Θεό « συν πάσι τοις αγίοις» θα θυμόμαστε σε όλες τις περιπτώσεις και καταστάσεις της ζωής μας. Κάθε αναπνοή θα είναι και μνήμη Θεού. Ο Θεός δεν είναι ούτε η τελευταία «δοκιμασία» η «επιλογή», ούτε και περιστασιακός. Κ’ ακόμη, δεν είναι μονάχα για τις δύσκολες στιγμές, αλλά και για κάθε στιγμή της ζωής μας.
Ιδιαίτερα θα τονίσουμε ότι ο Θεός δεν είναι μόνον ο ιατρός των σωμάτων. Η λύση των προβλημάτων μας. Είναι κυρίως και έτσι πρώτα πρέπει να Τον θεωρούμε, και προς Αυτόν να απευθυνόμαστε, ο ιατρός των ψυχών μας. Να είναι «ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου». Μη λησμονούμε ειδικά την περίπτωση της θεραπείας του παραλυτικού της Καπερναούμ. Ενώ τον πήγαν στο Χριστό για να τον θεραπεύσει σωματικά, Εκείνος προτάσσει την άφεση των αμαρτιών από τη θεραπεία του σώματος. « τέκνον, αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου» (Μκ.2,5).
Πρώτα θα ζητάμε από το Θεό την άφεση των αμαρτιών μας- και μετά τη θεραπεία του σώματος. Δυστυχώς, όχι μονάχα δεν προτάσσουμε την υγεία της ψυχής, αλλά ούτε καν ενδιαφερόμαστε γι’ αυτή, παρά μόνο για το σώμα. Δυστυχώς δεν έχουμε το Θεό πάντα σε κάθε μας βήμα και πολλές φορές αρνούμαστε την πατρότητα Του. Ο Θεός δεν είναι ένα εργαλείο, μία «ομπρέλα», ένα μεταφορικό μέσο για να το χρησιμοποιούμε όταν το χρειασθούμε. Ο Θεός είναι η ζωή μας. Κι αν πέφτουμε σε αμαρτία, σε πλάνη η όταν πεθαίνουμε, συμβαίνει γιατί αποβάλαμε το Θεό από την καρδιά και τη ζωή μας.
Ο άνθρωπος και οι λαοί δεν πρόκειται να προκόψουμε χωρίς το Θεό στη ζωή μας. Η ζωή μας χωρίς την παρουσία του Θεού είναι μία ζωή έρημη, άβατη και άνυδρη. Μαζί με το Θεό έχουμε το παν. Χωρίς το Θεό βρισκόμαστε στο μηδέν.
« γνώρισον μοι, Κύριε, εν η πορεύσομαι, την προς σε ήρα την ψυχή μου…. Μη αποστής απ’ εμού πρόσχες εις την βοήθεια μου, Κύριε της σωτηρίας μου…».
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου