Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αγίου
Δημητρίου. Γόνος αριστοκρατικής
οικογένειας της Θεσσαλονίκης, ευφυής και προσοντούχος ανέβηκε στα ανώτερα
αξιώματα του Ρωμαϊκού στρατού. Όλα τα χαρίσματα του, τα πάντα ο Δημήτριος τα
διέθεσε στην υπηρεσία του Χριστού και ανέπτυξε αξιέπαινο ζήλο για τη διάδοση
της χριστιανικής διδασκαλίας ιδιαίτερα μεταξύ των νέων που υπηρετούσαν στο
στράτευμα.
Στο τέλος του 3ου
αι. Η ειδωλολατρία έδωσε την τελευταία μάχη κατά του χριστιανισμού. Οι
αυτοκράτορες Μαξιμιανός και Διοκλητιανός κήρυξαν εξοντωτικό διωγμό εναντίον των
χριστιανών. Ο Δημήτριος συνελήφθη ως χριστιανός και λοιδορούμενος οδηγήθηκε
μπροστά στον Μαξιμιανό, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από το ευγενές παράστημά του
και ζητούσε να μάθει για τη χριστιανική πίστη του Ρωμαίου αξιωματικού. Η
απάντηση του Δημητρίου ήταν σαφής: “Είμαι χριστιανός”. Οι υποσχέσεις και οι
απειλές για να μεταπειστεί απέτυχαν και οδηγήθηκε στη φυλακή.
Εκείνες τις ημέρες
διοργανώθηκαν αγώνες προς τιμή του Μαξιμιανού στη Θεσσαλονίκη. Ο γιγαντόσωμος
Λυαίος στάθηκε στο μέσον του σταδίου και προκαλούσε να έλθει κάποιος χριστιανός
να τον αντιμετωπίσει. Ο νεαρός Νέστορας, μαθητής του αγίου Δημητρίου, αφού πήρε
την ευλογία του, τόλμησε να παλέψει με
τον Λυαίο. “Ο Θεός του Δημητρίου βοήθει μοι” ήταν η ευχή του νέου αυτού, όταν
άρχισε η πάλη με τον Λυαίο. Ο Νέστορας νικά, αλλά αυτό προκάλεσε την αλαζονεία
του Μαξιμιανού, ο οποίος τον φόνευσε επί τόπου και στη συνέχεια τον Άγιο
Δημήτριο δια λογχισμού στη φυλακή το 303 μ. Χ.
Η ιστορία του
Δημητρίου από τότε αρχίζει μια καινούργια πορεία που συνδέεται με την
μακεδονική πρωτεύουσα , τη Θεσσαλονίκη. Ο Άγιος Δημήτριος έγινε η ψυχή της
πόλεως, εμπνευστής, ο οδηγός, ο πατέρας,
ο προστάτης και ο πολιούχος. Με το αίμα του πότισε την αποστολική Εκκλησία που
ίδρυσε ο Απ. Παύλος. Οι Θεσσαλονικείς χριστιανοί γρήγορα έκτισαν ένα μικρό ναίδριο
στον τόπο του μαρτυρίου. Τον Ε΄ αιώνα ανείγηραν μεγαλοπρεπή ναό, ο οποίος κάηκε
το 1917. Μετά τη λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ανηγέρθη νέος μεγαλοπρεπής ναός
στον παλαιό ρυθμό, πεντάκλιτη βασιλική, και το 1949 έγιναν τα εγκαίνια από τον
Θεσσαλονίκης Γεννάδιο.
Ο Άγιος Δημήτριος
υπήρξε “ο φύλαξ ο άυπνος”. Πολλές φορές η Θεσσαλονίκη αντιμετώπισε την
πολιορκία από βαρβαρικά φύλα που ζητούσαν να κυριεύσουν την πόλη. Οι
Θεσσαλονικείς έβλεπαν να επεμβαίνει ο Άγιος, να τους ενισχύει και να δημιουργεί
πανικό στους επιδρομείς.
Είμαστε απόγονοι ενδόξων
μαρτύρων, οι οποίοι έδωσαν τη μαρτυρία της πίστεως μπροστά σε βασιλείς και
ηγεμόνες.
Το χρέος μας είναι
να συνεχίσουμε να δίνουμε τη χριστιανική μας μαρτυρία σ’ ένα κόσμο που πεινά
και διψά για αγάπη, δικαιοσύνη, για ανθρωπιά.
Το αίμα των
μαρτύρων, τα δάκρυα των οσίων, ο ιδρώτας
των δικαίων αποτελούν υψηλή παρακαταθήκη για τους σύγχρονους χριστιανούς
κι έχουμε χρέος μέσα στον κόσμο της απάτης, της ψευτιάς και της δολιότητας ν’
αναλάβουμε την ευθύνη μας έναντι της ιστορίας.
Πρωτ. Γερ. Σταν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου