Αναρωτιέμαι....
Σήμερα
το πρωί βρέθηκα μπροστά σε ένα περιστατικό. Δύο παιδιά, πιτσιρίκια ,είχαν πιαστεί τα χέρια. Βρισιές,
φτυσίματα, κλωτσιές, μπουνιές. Η κατάσταση είχε ανάψει για τα καλά.
Αιτία
και αφορμή;
Νομίζω
αδιάφορο. Και να ρωτούσες, δεν θα ήξεραν τι να σου πουν.
Τι
σου είναι τα παιδιά. Ό, τι βλέπουν, σε ό, τι κόσμο μεγαλώνουν, αυτό θα πράξουν
και αυτά. Αυτό θα μιμηθούν. Όταν ο κόσμος αυτός είναι γεμάτος από βία, και αυτά
θα επιλέξουν τη βία.
Σωστά;
Λάθος.
Γιατί;
Γιατί πήρε μόνο τρία λεπτά. Τρία λεπτά χρειάστηκαν, μόνο τρία λεπτά, να ζορίσω
αυτά τα παιδιά, για να δώσουν τα χέρια. Τρία λεπτά, για να ζητήσει συγγνώμη το
ένα από το άλλο.
Και
θα μπορούσε κάποιος να πει ότι εντάξει, εξαναγκάστηκαν.
Εξαναγκάστηκαν
να σταματήσουν.
Εξαναγκάστηκαν
να δώσουν τα χέρια.
Εξαναγκάστηκαν
να ζητήσουν συγγνώμη.
Κανείς
όμως δεν εξανάγκασε αυτά τα δύο παιδιά να συνεχίσουν το παιχνίδι τους, μιλώντας
και γελώντας, για όλο το υπόλοιπο της ημέρας.
Και
έτσι αναρωτιέμαι....
Ποιος
έξυπνος, ποιος ώριμος ενήλικας θα μπορούσε, Άνθρωπε, να το κάνει αυτό;
Αναρωτιέμαι...
Ποιος
από μας, με μόρφωση και πείρα στη ζωή, θα μπορούσε μετά από ένα τέτοιο
περιστατικό, να κοινωνήσει τον εχθρό του.
Αναρωτιέμαι
λιγότερο αίμα θα είχε ποτίσει αυτή τη γη, αν παίρναμε παράδειγμα αυτά τα
παιδιά.
Αν όλοι, “ως παιδία” γινόμασταν...
Ελευθέριος
Γ. Ελευθεριάδης, Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου