ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

 

Σε τον αναβαλλόμενων το φως ώσπερ ιμάτιον καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω και θεωρήσας  νεκρόν, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν. Οίμοι, γλυκύτατε Ιησού! ον προ μικρού ο ήλιος εν σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος ζόφον περιεβάλλετο, και η γη τω φόβω εκυμαίνετο, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα. Αλλ’ ιδού νυν βλέπω σε δι’ εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον. Πως σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πως συνδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δε προψαύσω το σον ακήρατον σώμα; η ποία άσματα μέλψω τη ση εξόδω, Οικτίρμον; Μεγαλύνω τα πάθη σου, υμνολογώ και την ταφήν σου συν τη Αναστάσει, κραυγάζων. Κύριε, δόξα σοι.

Ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών

το άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας

και αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

 

Ταις μυροφόροις γυναιξί παρά το μνήμα επιστάς

ο άγγελος εβόα. Τα μύρα τοις θνητοίς υπάρχει αρμόδια.

Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

 

Ότε κατήλθες προς τον θάνατον, η ζωή η αθάνατος,

τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος.

Ότε δε και τους τεθνεώτας εκ των καταχθονίων ανέστησας,

πάσαι οι Δυνάμεις των επουρανίων εκράυγαζον. Ζωοδότα

Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.