Το Ελληνικό πρόσωπο και το καταναλωτικό προσωπείο

Χρ.Γιανναράς

«Να εργάζασθε πσρισσότερο και να καταναλώνετε λιγότερο», μας είπαν προ καιρού υπεύθυνα χείλη. Αλλά γιατί? Ποιο άλλο περιεχόμενο ζωής έχουμε να βάλουμε στη θέση της κατανάλωσης; Ποια άλλη υπαρκτική η ψυχολογική δικαίωση της ατομικής του ζωής μπορεί να βρει ο νεοέλληνας σήμερα; Το αφιόνι της πολιτικοποίησης για την πνευματική αποχαύνωση της νεολαίας η τηλεόραση για τις μεγαλύτερες ηλικίες, αποδείχνεται η πιο αμφίβολη και οπωσδήποτε αναξιόπρεπη λύση των προσωπικών προβλημάτων. Την παιδεία και καλλιέργεια την απορρόφησε κι’ αυτήν η κατανάλωση, την παραμόρφωσε σε ωμή χρησιμοθηρία, σε «εφόδιο» επαγγελματικής-καταναλωτικής επιτυχίας.

          Μέσα σε αυτό τον πνιγμό μπορεί να υπάρξει ελπίδα για κάποια ρήγματα που θα φέρουν στην επιφάνεια τα θαμμένα στρώματα της πολιτιστικής μας συνείδησης; Σίγουρα υπάρχουν ακόμα οι θεσμοί έστω και σε τραγική αφασία που συντηρούν την ζωντανή ζύμη. Υπάρχει η Εκκλησία, που σώζει κάτω από την σκέπη της τουλάχιστον την ταυτότητα τριών εκατομμυρίων
Ελλήνων της διασποράς. Υπάρχει το Άγιον Όρος, συγκλονιστική πρωτοπορία ενός πολιτισμού στους αντίποδες της κατανάλωσης. Υπάρχουν θεολογικές σπουδές, έστω με αφανέρωτο τον ριζοσπαστικό δυναμισμό της παράδοσης που εκπροσωπούν. Μπορεί η πολιτεία σήμερα να αποδυναμώνει συστηματικά ή να εξευτελίζει την εκκλησία, να επιβουλεύεται αδιάκοπα τον χαρακτήρα της αγιορείτικης πολιτείας, να υποβιβάζει την Θεολογία σε ασήμαντη ιεροσπουδαστική σκοπιμότητα. Αλλά όσο η Ορθόδοξη λειτουργία «λειτουργεί» και η θεολογία πραγματώνεται με άξονα τον τρόπο ζωής που σώζει η λατρεία, ένας πολιτισμός στους αντίποδες της κατανάλωσης επιβιώνει μυστικά και ένας λόγος Ελληνικός, σωστικός του ανθρώπου, κυοφορείται δυναμικά. 

                                                          («Νεοελληνική ταυτότητα»)

π.Γ.Στ.