Φώτης Κόντογλου
Η ψυχή μπορεί να είναι ευτυχισμένη και μέσα σ' ένα κορμί δυστυχισμένο, κακοπερασμένο και στερημένο, άρρωστο κι' ασκημισμένο. Αυτό είναι το παράδοξο. Η πίστη κ' η ελπίδα είναι η χαρά της ψυχής, και κοντά στην ψυχή που νοιώθει την χαρά αυτή, δροσίζεται κι' ανακουφίζεται και το σώμα, κι' ας είναι κακοπαθιασμένο. Ίσια-ίσια μέσα σε τέτοιο κορμί η ψυχή λυτρώνεται και χαίρεται, ερχόμενη σε κατάνυξη. Για τούτο είπε το γλυκύτατο στόμα του Χριστού: "Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται", "μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών", "μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε. Πλην ουαί υμίν τοις πλουσίοις, ότι απέχετε την παράκλησιν υμών", που θα πη "αλλοίμονο σε σας τους πλούσιους, τους ξεκούραστους, τους καλοπερασμένους, γιατί δεν θα βρήτε πουθενά παρηγοριά". Κι' ο απόστολος Παύλος λέγει πως οι χριστιανοί φαίνουνται λυπημένοι, μα από μέσα χαίρουνται "ως λυπούμενοι, αεί δε χαίροντες", γράφοντας στους Κορινθίους. Και στους Κολασσαείς γράφει: "Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου", "έχω χαρά, λέγει, που βασανίζουμαι για τον Χριστό". Κι' αλλού γράφει πως σαν παρακάλεσε τον Χριστό να τον ανακουφίση λίγο από τους πειρασμούς, ο Κύριος του είπε: "Σου φτάνει η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου με τη δική σου αδυναμία φανερώνεται", δηλαδή "δεν παίρνω από πάνω σου τις δυστυχίες, γιατί μ' αυτές η ψυχή σου δυναμώνει και νοιώθει τη χαρά της αθανασίας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου