Οι αρετές του Αγ.Νικολάου Πλανά

 Μητρ.Ναυπάκτου κ.ΙΕΡΟΘΕΟΥ

Τό πρώτον ότι είχε διαποτισθή από τό «πνεύμα» τής θείας Ευχαριστίας, πού είναι τό ήθος τής άκρας ταπεινώσεως τού Χριστού, τού Πάθους, τού Σταυρού, τής Ταφής, τής καθόδου στόν άδη καί τής αναστάσεώς Του. Τό «πνεύμα» τής θείας Λειτουργίας είναι «πνεύμα» κενώσεως, προσφοράς, θυσίας. Η θεία Λειτουργία είναι ένας πυρηνικός αντιδραστήρας μέσα στόν οποίο σπάζουν όλα τά συμβατικά θερμόμετρα.

Τό δεύτερον είναι ότι η απλότητά του είχε διαμορφωθή από τό ήθος τής αγρυπνίας, δηλαδή τής προσφοράς στόν Θεό καί αυτού τού βραδινού ύπνου. Αγαπούσε βαθύτατα τίς αγρυπνίες, γιατί κατά τήν διάρκεια τής νύκτας η ψυχή τού ανθρώπου, ιδίως όταν προσεύχεται, αποκτά έναν άλλο ρυθμό, συντονίζεται μέ τήν ζωή τού προπτωτικού Αδάμ καί τού εσχατολογικού ανθρώπου, ακούει τούς κτύπους τής αιωνιότητας, βιώνει τά άρρητα ρήματα.

Τό τρίτον είναι ότι ο παπα-Νικόλας Πλανάς είχε προσαρμοσθή στό ήθος τής άκρας απλότητας, ταπεινότητας, πραότητας, ακτημοσύνης καί καθαρότητας, πού συναντά κανείς στούς ερημίτες τού Αγίου Όρους καί σέ άλλους μοναχούς πού εμπνέονται από αυτήν τήν ατμόσφαιρα τής ερήμου τού Άθωνος. Φυσικά, δέν εννοώ αγιορείτας πού έχουν εκκοσμικευθή καί αποδεσμεύθηκαν από τήν αγία απλότητα. Ένας αληθινός αγιορείτης δέχεται κάθε άνθρωπο ως άγιο, κατά τό πατερικό λόγιο «είδες τόν άνθρωπόν σου είδες τόν Θεόν σου.