ΜΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΥΣΑ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ
Η τελευταία μέρα πριν από τη Μ. Σαρακοστή ήταν γνωστή στο λαό ως «Κυριακή συγγνώμης». Στο Ευαγγελικό κείμενο περιλαμβάνονται τα εξής λόγια του Χριστού: «εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» ( Μτθ. 6,15).
Το ίδιο βράδυ στην Εκκλησία ο καθένας ζητά συγγνώμη από τους άλλους, έτσι, ώστε να εισέλθουμε στη Σαρακοστή εμβαθύνοντας και αγιάζοντας τη ζωή μας, συμφιλιωμένοι με τους άλλους.
Η συνείδηση είναι μια μυστηριώδης λειτουργία που μας φέρνει τύψεις και επιθυμία για κάθαρση, αναγέννηση και διόρθωση. Τύψη είναι η φωνή της συνειδήσεως και μας οδηγεί στο πρώτο σκαλοπάτι του δρόμου για κάθαρση, στην επιθυμία να συγχωρήσουμε και να συγχωρηθούμε .
Αυτό αποτελεί μια ψυχική βιολογική ανάγκη να θέλουμε κάθε τόσο να την καθαρίζουμε από κηλίδες και βάρη που συσσωρεύονται επάνω της. Γι’ αυτό η Σαρακοστή που αρχίζει από αύριο αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία, όπου ο Θεός μας αναμένει με ανοιχτή αγκαλιά για να ανακουφίσει την ψυχή μας από το βάρος των ανομημάτων μας.
Για να γίνει όμως αυτό θέτει έναν όρο: να συγχωρήσουμε και μείς όσους μας έχουν προξενήσει κακό. Τότε κι’ Εκείνος θα συγχωρήσει και σε μας όσα έχουμε διαπράξει εναντίον Του. Τα λόγια αυτά δεν είναι σχήμα λόγου. Πρόκειται για ρητή διαβεβαίωση του Χριστού. Όμως υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουμε την ευκαιρία που μας προσφέρεται ν’ απαλλαγούμε από το βάρος των αμαρτιών από την ψυχή μας. Εάν πρώτοι εμείς δεν εκπληρώσουμε τον μοναδικό και σωτήριο αυτό όρο. Όλοι μας θεωρούμε βέβαια ανόητο εκείνον που δεν μπορεί να εκτιμήσει το αληθινό του συμφέρον. Αν λ.χ. κάποιος δεν αγοράζει κάτι σε καλή τιμή, σχεδόν δωρεά, θα τον θεωρούσαμε άνθρωπο με περιορισμένη νοητική ικανότητα. Οι περισσότεροι όμως από μας κάνουμε λάθος, το οποίο μας καθιστά πολύ πιο ανόητους από αυτόν ακόμα που δεν θα έχανε τη μεγαλύτερη ευκαιρία. Γιατί εκείνος και όταν ακόμα δεν ανταλλάσσει τα λίγα χρήματα του με κάτι πολύτιμο, τουλάχιστον κρατά αυτά τα λίγα χρήματα που έχουν κάποια αξία, έστω και μικρή. Ενώ εμείς χάσαμε ένα ολόκληρο θησαυρό, τη συγχώρηση των αμαρτιών μας για να κρατήσουμε μέσα μας την μνησικακία, που είναι ένα αίσθημα ευτελές και δηλητηριώδες.
Αντί δηλ. να αφήσουμε τη μνησικακία και ν’ απαλλαγούμε από το δηλητήριο των αμαρτιών μας, επιμένουμε να κρατάμε στην ψυχή μας επί πλέον ένα δηλητήριο, που έχει την ιδιότητα να πολλαπλασιάζει την επίδραση των άλλων δηλητηρίων. Διότι κάθε αμαρτία αναμφίβολα εξασκεί μέσα μας δηλητηριώδη επίδραση. Όταν όμως μια αμαρτία συνδυάζεται με την μνησικακία τότε η επίδραση της γίνεται ισχυρότερη
Έτσι με την επιμονή μας αυτή χάνουμε την ευκαιρία να αποκτήσουμε ένα ανεκτίμητο θησαυρό. Μας προσφέρεται από το Θεό δωρεάν η συγχώρηση από το καταθλιπτικό βάρος της αμαρτίας κι’ εμείς το αποκρούουμε. Όμως η ενόχληση από την ενοχή παραμένει και θα ταράσσει τον εσωτερικό μας κόσμο, νοιώθοντας το δυσβάστακτο βάρος της.
Και αν υποθέσουμε, ότι προσήλθαμε στο μυστήριο της Ι. Εξομολόγησης, ακόμη κι’ αν υποβληθούμε σε εξαντλητικές νηστείες και αγωνίσματα, εφόσον για κάποιο κακό που μας έκαναν εξακολουθούμε να έχουμε στην ψυχή μας την κακία, δεν μας συγχωρεί ο Θεός. Εκείνος γνωρίζει το εσωτερικό καλύτερα από ομάς τους ίδιους. Δεν μπορούμε να Τον εξαπατήσουμε. Πρέπει πρώτα χωρίς καμία επιφύλαξη να συγχωρήσουμε όλους όσους μας έβλαψαν και μόνο τότε η ψυχή μας είναι έτοιμη να δεχθεί το μεγάλο δώρο της συγχώρησης του Θεού και να ειρηνεύσει.
Το σημείο αυτό ατυχώς δεν το έχουν προσέξει και οι λεγόμενοι «καλοί χριστιανοί», παρά το ότι επαναλαμβάνουμε το «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Δεν σκεπτόμαστε, ότι χωρίς αυτό τον όρο δεν λαμβάνουμε τη συγχώρηση των δικών μας αμαρτιών.
Με τον εσπερινό της συγγνώμης της Κυριακής της Τυρινής η Εκκλησία μας ανοίγει το στάδιο των αρετών της Μ. Σαρακοστής. Η κατανυκτική αυτή περίοδος μετανοίας προσφέρεται ως τρόπος ζωής που θα φέρει τη συγχώρηση από το Θεό, αλλά και από τους αδελφούς μας. Το συν-χωρώ σημαίνει χωρώ μαζί με το Θεό, μαζί με τους συνανθρώπους μου.
Ας γονατίσουμε μπροστά στα εικονίσματα του Χριστού και της Θεοτόκου, τους πατέρες και αδελφούς μας και ας ζητήσουμε να μας συγχωρήσουν.
Ας συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλο. Και η συγχώρηση έρχεται από τη στιγμή που παίρνουμε στους ώμους μας «αλλήλων τα βάρη» και το πρώτο και βαθύτερο φορτίο είναι η προσωπικότητα του άλλου, αυτό που εκείνος είναι, και όχι μόνο αυτό που κάνει ή δεν κάνει.
Αν χρειασθεί, ας μεταφέρουμε τον άλλο με τον τρόπο που ο Χριστός μετέφερε το Σταυρό Του στον τόπο του βασανισμού και πόνο και θανάτου, ας μην αφήσουμε όμως με κανένα τρόπο τον άλλο πίσω χωρίς τη συγγνώμη μας.
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου