ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ Ο ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ

          Ένα φαινόμενο που δεσπόζει κατά την περίοδο του κατανυκτικού Τριωδίου όχι μόνο στη πόλη των Πατρών, αλλά και σε άλλες μεγάλες επαρχιακές πόλεις της πατρίδας μας, είναι ο καρνάβαλος. Δήμοι και κοινότητες έχουν ως στόχο τους στο πολιτιστικό τους πρόγραμμα την ανάπτυξη καρναβαλικών εκδηλώσεων. Η καρναβαλική μανία είναι μια νέα επιδημία που έχει προσβάλλει τον ελλαδικό χώρο και απειλεί να αλλοιώσει τα παραδοσιακά έθιμα της Αποκριάς. Έτσι σε πολλές πόλεις όπου τα πνευματικά ενδιαφέροντα των κατοίκων είναι υποτονικά, κάποιοι σύλλογοι, Δήμοι και κοινότητες διοργανώνουν καρναβαλικά δρώμενα και καλούν τους ανθρώπους να ψυχαγωγηθούν, να γλεντήσουν περιφέροντας το τέρας του καρνάβαλου στους δρόμους δαπανώντας τεράστια χρηματικά ποσά για να τιμήσουν το σύμβολο της υποκρισίας, παρά τις τραγικές οικονομικές συνθήκες της χώρας μας.

          Το φαινόμενο του καρνάβαλου απασχόλησε και τους ψυχολόγους που έδωσαν την δική τους ερμηνεία. Εκείνο που πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας, είναι ότι αποτελεί την έμφυτη μορφή  υποκρισίας. Και εδώ φαίνεται και η προέλευση του. Σε εποχή που η Εκκλησία προτρέπει τους πιστούς σε αυτογνωσία και μετάνοια, έρχεται το υποκριτικό σύμβολο να μεταθέσει το βάρος των ενοχών του ανθρώπου στον απρόσωπο καρνάβαλο και να διασπάσει την προσωπικότητα του ανθρώπου και να τον εμποδίσει από τη δυνατότητα ανανήψεως.

          Γελάμε , χορεύουμε μεταμφιεσμένοι γύρω από τον καρνάβαλο και δεν υποπτευόμαστε, ότι ο καρνάβαλος είναι ο εσωτερικός μας κόσμος. Φοράμε μάσκα παριστάνοντας τον α΄ή τον β΄ και ουσιαστικά είναι οι μόνες μέρες που έχουμε αποβάλλει το προσωπείο της υποκρισίας που μόνιμα φοράμε και εξωτερικεύουμε το άλλο πρόσωπο που όλο το χρόνο καλύπτουμε με τη μάσκα της καλοσύνης, της εντιμότητας και της ευγένειας. Ο καρνάβαλος είναι η εκδήλωση μιας καταπιεσμένης εσωτερικής κατάστασης.

          Γιατί όμως να υπάρχει αυτή η κατάσταση;

          Γιατί να προσπαθούμε να φαινόμαστε διαφορετικοί απ’ ό,τι είμαστε;

          Δεν πρέπει να δούμε τις καρναβαλικές εκδηλώσεις ως εκτόνωση κάποιων απωθημένων καταστάσεων. Η ψυχή δεν ανακουφίζεται μ’ αυτές τις πρακτικές. Ο μόνος τρόπος ειρηνεύσεως και ανακουφίσεως της ψυχής μας και απαλλαγή της από τα τόσα βάρη των ενοχών και τα άγχη των συγκρούσεων, είναι η αυτογνωσία που οδηγεί στη μετάνοια και στην ανακαίνιση της ζωής.

          Έχουμε λοιπόν μπροστά μας δύο κόσμους με διαφορετικούς τρόπους και με κέντρο τον άνθρωπο. Ο καρνάβαλος που με το ξέσπασμα των καταπιεσμένων ψυχικών τάσεων οδηγεί στη μετάβαση των ενοχών και στην ανακύκλωση της απόγνωσης. Η Εκκλησία που με τη μέθοδο της αυτογνωσίας οδηγεί στην αντιμετώπιση του φαινομένου και στην αλλαγή πορείας.

          Ο κόσμος πρέπει να μάθει και να ενημερωθεί για το φαινόμενο του καρνάβαλου. Πέρα από τις βακχικές τελετές και τα επακόλουθα τους, η ζημιά που προκαλεί στον πνευματικό μας προσανατολισμό είναι ανεπανόρθωτη. Μας φοράει μια μάσκα χωρίς καμιά διέξοδο για να μην βλέπουμε και ν’ ακούμε απ’ότι μας υπαγορεύει αυτός. Γι’ αυτό και η Εκκλησία διαμαρτύρεται καταγγέλλοντας, ότι οι καρναβαλικές εκδηλώσεις δεν είναι λαογραφικές και ψυχαγωγικές , αλλά εκ του πονηρού προερχόμενες και θα πρέπει  να αποφεύγουμε τη συμμετοχή μας σ’ αυτές.

( Το υλικό για τη σύνταξη της ανάρτησης αυτής ελήφθη από σχετικό άρθρο του Μητρ. Φθιώτιδος Νικολάου και το σχετική μελέτη του Αρχιμ. Κύριλλου Κωστόπουλου)