ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ Ευαγγέλιο: 5, 14-19

        Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

     Εν ολίγοις

     Η Εκκλησία μας σήμερα προβάλλει στο πλήρωμά της τις ηρωικές  μορφές των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικ. Συνόδου-451 μ.Χ. στην Χαλκηδόνα. Επέλεξε ως ευαγγελική περικοπή που ταιριάζει όσο είναι δυνατό στους οικουμενικούς διδασκάλους, που με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος οριοθέτησαν την πίστη και ζωή της. Η σύνοδος αυτή αποφάνθηκε οριστικά για την ένωση των δύο φύσεων του Ιησού Χριστού.

     Ο Χριστός ονομάζει τους μαθητές του φως του κόσμου και αλάτι της γης. Ας δούμε πιο αναλυτικά τα λόγια του Κυρίου.

     Ο Χριστός χρησιμοποίησε για τους μαθητές Του το παράδειγμα του αλατιού και του φωτός. Το παράδειγμα του φωτός είναι το υψηλότερο. Όταν λέει πως η πόλη που είναι πάνω στο βουνό δεν μπορεί να κρυβεί, θέλει να τονίσει την «ακρίβειαν του βίου», την καθαρή ζωή. Τους διαπαιδαγωγεί να είναι εναγώνιοι στη ζωή τους, να έχουν στραφεί τα μάτια όλων των ανθρώπων επάνω τους και ν’ αγωνίζονται μπροστά σ’ όλη την οικουμένη, λέγει ο ι. Χρυσόστομος.

     Ο Χριστός άναψε το φως της χάριτός Του μέσα μας. Στη δική μας προσπάθεια έγκειται να το διατηρήσουμε άσβεστο. Απόλυτο φως είναι ο Χριστός και φως –φωστήρες είναι με σχετική έννοια  οι πιστοί και οι άγιοι. Ο Απ. Παύλος λέγει: «Ήτε γαρ ποτε σκότος, νυν δε φως εν Κυρίω. Ως τέκνα φωτός περιπατείτε». Σε άλλη επιστολή του γράφει για τους πιστούς πως είναι «φωστήρες εν κόσμω, λόγον ζωής επέχοντες».

     Ο Κύριος είναι πράγματι φως  που φωτίζει και οδηγεί τους ανθρώπους από την πλάνη στην αλήθεια, που φωτίζει το ηγεμονικό –το νου του ανθρώπου. Το έργο αυτό καλούνται να το κάνουν και οι πιστοί. Η σωτηρία δεν είναι μια απλή ατομική υπόθεση, ούτε περιορίζεται σε κάποιο κλειστό κύκλο «εκλεκτών», αλλά προσφέρεται σ’ όλο τον κόσμο. Η σωτηρία δεν είναι ένα είδος πνευματικότητος, αλλά είναι η αντίθεση στο δαιμονικό κατεστημένο, στο σκοτάδι και στην αποσύνθεση, λέγει ένας σύγχρονος θεολόγος.

     Η Εκκλησία είναι το φως του κόσμου. Αυτό σημαίνει τη μέγιστη ευθύνη της, αλλά και την ευθύνη του κάθε πιστού. Δεν ζούμε για τον εαυτό μας ή για κάποιο ιδεολογικό, εθνικό ακόμη και θρησκευτικό κύκλο, αλλά ζούμε για τ’ αδέλφια μας που ζουν στην οικουμένη, όσο κι αν διαφέρουν από εμάς, κι όσο κι αν μας αντιμάχονται. Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του: «έσεσθέ μοι μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμάρεια και έως εσχάτου της γης». Μέχρι το έσχατο μέρος της οικουμένης έχουμε χρέος να ανάψουμε το φως του Χριστού.

     Οι πνευματικοί άνθρωποι που καθαρίζουν τον εαυτό τους  με πόνους για την αγάπη του Χριστού, που με την προσευχή και τη νηστεία και τη μελέτη γεμίζουν το νου τους με θείο φως, αυτοί που γνώρισαν τους λόγους των όντων και ξεπέρασαν κάθε αίσθηση του κόσμου, αυτοί μπορούν να κηρύξουν τον Ιησού Χριστό και να μεταδώσουν το φως του ευαγγελίου, λέγει ο όσιος Νικήτας.

     Προς αυτούς απευθύνεται ο Κύριος, όταν λέγει:    « Υμείς έστε το φως του κόσμου».

     Η ευθύνη των εκκλησιαστικών ταγών της Εκκλησίας, αλλά και του απλού λαού του Θεού, είναι μεγάλη όσον αφορά τη διάδοση του ευαγγελικού μηνύματος. Όλοι όσοι γνώρισαν το φως του ευαγγελίου και το βίωσαν οφείλουν να το μεταδώσουν και στους αγνοούντες αυτό. Θα είναι οδυνηρό για όσους γνωρίζουν το σωτήριο φως και το θέτουν κάτω της λυχνίας. Τότε είναι υπεύθυνοι για την καθυστέρηση του ευαγγελισμού των αδελφών και  προκαλεί σκανδαλισμό με ανυποψίαστες συνέπειες.

     Να γνωρίζουμε πως οι αμαρτίες μας και η ασυνεπής προσωπική μας ζωή ενεργεί αρνητικά στους ανθρώπους που δεν βρίσκονται κοντά στο Χριστό και την Εκκλησία. Είναι σαν να σβύνουμε το φως και να στερούμε τη δυνατότητα στους ανθρώπους να φωτίζονται από το φως του Χριστού.

     π. γ. στ.

     Καλή Κυριακή