Είμεθα κάλυκες, εγίναμε
άνθος. Έπεσαν τα φύλλα, τα σκόρπισεν ο αέρας και αλησμονήθημεν, ωσεί χόρτος
εξηράνθη και το άνθος αυτού εξέπεσεν. Λοιπόν τι μας απομένει; Ει τί κάναμε και
το στείλαμεν δια την άλλην ζωήν; Εκείνο και μόνον παραμένει άθικτον. Κανείς δεν
το παίρνει. Κανείς δεν δύναται να το αφαιρέσει.
Εκείθεν ό, τι ημπορούμεν να
ταμιεύσωμεν. Αυτή την ώρα, αν μας εύρει ο θάνατος αν αφήσωμεν τίποτα πίσω,
άλλοι θα τα χαρούν. Εσύ θα ξεχασθείς ωσάν να μην υπήρξες ποτέ.
Μάταιε κόσμε! Ψεύτικε
ντουνιά! Κανένα καλό δεν έχεις επάνω σου! Τελείως ψεύδος. Τέλειος απάτη. Μας
απατάς, μας γελάς, παίζεις μαζί μας. Μας δίνεις χρόνο και χάριτας και υγείαν
μακράν, και έξαφνα μας βρίσκει ο θάνατος. Και ωσεί πομφόλυγες διαρρηγνύνται.
Ιστός αράχνης που διεσπάσθη.
Αυτά είναι η τέρψις του
κόσμου. Λοιπόν δράξου της παιδείας. Κλαύσον και πένθηνσον. Πολύ καλά εγνώρισες
τον Θεόν. Προσεύχου. Θεέ μου άνοιξον μου
πάλιν τους ουρανούς και στάλαξον μίαν σταγόνα της θείας σου χάριτος…
Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου