ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ Ο ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

     Στις 18 Μαρτίου 1985 ήλθε στην Πάτρα ο μακαριστός εξαίρετος συγγραφεύς και λόγιος μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο οποίος μίλησε στη Διακίδειο Σχολή Λαού με θέμα τη θέωση του ανθρώπου. Μίλησε μία ώρα χωρίς χειρόγραφο και έπειτα επί δύο ώρες απάντησε σε ερωτήματα. Ανέφερε πολλά χωρία από τον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο και από άλλους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κεντρική ιδέα της ομιλίας ήταν το εξής: Ο άνθρωπος με την προσευχή και την νηστεία, με την τήρηση των εντολών του Θεού και με τη συμμετοχή του στα Μυστήρια της Εκκλησίας καθαρίζεται από τα πάθη, αποκτά τις αρετές και επιτυγχάνει το σκοπό για τον οποίο τον έπλασε ο Θεός, δηλαδή το καθ' ομοίωσιν, το να γίνει Θεός κατά χάριν.

     Όσοι ζούμε στον κόσμο και δεν μπορούμε να ζούμε όπως οι όσιοι και οι ασκητές, δεν πρέπει να απογοητευόμεθα. Η απογοήτευσις δεν είναι λύσις. Υπάρχει και για μας σωτηρία. Υπάρχει η ταπείνωσις του τελώνου και η μετάνοια του ασώτου. Να ταπεινούμεθα συγκρίνοντας τον εαυτό μας με τους  οσίους και τούς ασκητές και να προσπαθούμε να ζούμε εν μετανοία ζητώντας το έλεος του Θεού. Έτσι, ο Θεός θα μας ευλογεί και θα μας χαρίσει την αιώνιο ζωή.

     Αγάπη απεριόριστη μπορούμε και πρέπει να έχουμε μόνο στο Θεό, ενώ τούς ανθρώπους πρέπει να τούς αγαπούμε με όρια.

     Σε ερώτηση περί της καταγωγής μας από τον πίθηκο, ο γέρων είπε, ότι για μας το θέμα αυτό είναι λυμένο. Άραγε δεν μπορούσε ο Θεός πού δημιούργησε εκ του μηδενός όλο τον κόσμο, να πλάσει τον άνθρωπο; Αλλ' έχω την εντύπωση, ότι οι άνθρωποι πού υποστηρίζουν ότι καταγόμεθα από τον πίθηκο, έχουν εσωτερική ομοιότητα με τούς πιθήκους. Η ζωή και τα συναισθήματά τους μοιάζουν με τη ζωή και τα συναισθήματα των πιθήκων γι' αυτό θέλουν να πιστεύουν ότι κατάγονται από τούς πιθήκους.

     Η νομική είναι πονηρή επιστήμη. Ο Μέγας Βασίλειος θρηνούσε πού έχασε αρκετά χρόνια για να σπουδάσει νομική.

     Στην ερώτηση, αν πρέπει ευχαρίστως να δεχόμεθα και να υπομένουμε τις θλίψεις, τόνισε δύο φορές: «Αλλοίμονο στον άνθρωπο πού δεν έχει θλίψεις» και ανέφερε το γνωστό, «΄Επαρον τούς πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος».

     Στην ερώτηση, πως μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τούς λογισμούς της  υπερηφανείας και να αποκτήσουμε ταπείνωση, έδωσε μία μακρά απάντηση. Στην αρχή ανέφερε το εξής περιστατικό: «Πήγε κάποτε ένας νέος μοναχός να εξομολογηθεί σ' έναν αββά και του είπε ότι είχε λογισμούς υπερηφανείας. Τότε ο αββάς του είπε: «Δίκιο έχεις, παιδί μου, διότι συ δημιούργησες τον κόσμο».

     Υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετωπίσεως των λογισμών: 1. Να μην τους δίνουμε καθόλου σημασία και να τούς περιφρονούμε και 2. Να κάνουμε διάλογο μαζί τους. Το δεύτερο τρόπο χρησιμοποιούσαν οι Άγιοι. Ο Άγιος δε βλέπει την αγιότητά του, όπως ο κακός δεν βλέπει την κακία του. Ο φθόνος άπτεται ακόμη και των Αγίων. Το κλαίειν μετά κλαιόντων είναι εύκολο, αλλά το χαίρειν μετά χαιρόντων είναι πολύ δύσκολο.

     Ο όσιος Παμβώ αγωνίστηκε 19 χρόνια για να μάθει να μην αμαρτάνει με τη    γλώσσα. Ο Κύπριος ποιητής Τεύκρος Ανθίας πού είχε παρασυρθεί στο βούρκο της αμαρτίας, έφθασε στην τραγική κατάσταση να ζητεί από το σατανά να τον λυτρώσει. Έλεγε ο δυστυχής: «Άγιε σατάν, λύτρωσέ με».

     Για κάθε άνθρωπο υπάρχουν τέσσερες γεννήσεις. Η πρώτη γέννηση είναι στο νου του Θεού, η δεύτερη είναι η γέννηση από τη μητέρα του, η τρίτη είναι το Βάπτισμα και η τέταρτη είναι ο θάνατος, οπότε αρχίζει η αιώνιος ζωή.

     Στην ερώτηση, ποια είναι η γνώμη σας για τις χριστιανικές αδελφότητες, ο    γέρων απάντησε: «Δεν νομίζω ότι είναι αντίτυπα των προτεσταντικών    αδελφοτήτων. Εφ' όσον ο Επίσκοπος δέχεται τις αδελφότητες, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Πρόβλημα δημιουργείται, όταν ο Επίσκοπος δεν τις δέχεται, διότι Εκκλησία υπάρχει, όπου υπάρχει Επίσκοπος. Το 1968 είχα κατέβηκε στην μονή Πετράκη και ήλθε ο φίλος μου ο Γ. να με δει. Κάποια στιγμή μου είπε: «Εγώ αν αποκτήσω 6 παιδιά, δεν θα στείλω ούτε ένα στο κατηχητικό, αλλά θα τα στείλω να γίνουν τεντυμπόυδες». Τότε του είπα: «Μη λες τέτοια, διότι, αν δεν υπήρχαν οι αδελφότητες, εσύ θα ήσουν υπ' αριθμόν ένα τεντυμπόυ». Τελικά ο Γ. έστειλε τα παιδιά του στο κατηχητικό, διότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο.

     Ο Θεός να ανταμείψει τον γέροντα για την αγάπη του και να αναπαύει την ψυχή Του μετά των Αγίων Του.