Πολλοί γονείς παραπονούνται για τη συμπεριφορά των παιδιών τους,
γιατί δεν ανέχονται τις παρατηρήσεις τους. Δείχνουν σαν να έχουν σπάσει τα
νεύρα τους και με το παραμικρό γίνονται έξω φρενών και απειλούν με φυγή από το
σπίτι.
Πράγματι υπάρχει ένα
τέτοιο πρόβλημα και συχνά πολλές οικογένειες, ιδιαίτερα αυτές που διέπονται από
κάποια αυστηρότητα στη αγωγή των παιδιών. Στις οικογένειες αυτές υπάρχει ένας και
μόνο λόγος: του πατέρα ή της μητέρας. Όλοι οι άλλοι οφείλουν να υποτάσσονται,
να πειθαρχούν. Τέτοιες οικογένειες ήταν
συχνές τα περασμένα χρόνια. Ήταν η κλασσική μορφή της παραδοσιακής ελληνικής
οικογένειας.
Σήμερα βέβαια σπάνια
συναντά κανείς τέτοιου είδους οικογένειες. Έχουν αλλάξει οι καιροί και τα ήθη.
Στις μέρες μας πνέει άνεμος φιλελευθερισμού και οι νέοι δεν είναι καθόλου
πρόθυμοι να υποταχθούν σε σχήματα που τους αφαιρούν την ελευθερία, όπως λένε.
Αλλά και όσοι έχουν μεγαλώσει σε τέτοια σπίτια, καθώς μεγαλώνουν και βλέπουν
γύρω τους τι γίνεται, απαιτούν τα
δικαιώματά τους.
Αποτέλεσμα: να
δημιουργούνται σκηνές μέσα στο σπίτι, να πικραίνονται οι καρδιές, να
εκτοξεύονται απειλές και οι γονείς να αγωνίζονται να βρουν την αιτία, που την
αναζητούν πάντα στην πλευρά των παιδιών, που τώρα έχουν χαλάσει, ενώ πριν ήταν
πειθαρχημένα και υπήκοα.
Σ’ αυτή την πάλη
γονέων και παιδιών δεν θέλουμε να παίρνουμε πέρα για πέρα το μέρος των παιδιών,
γιατί αδικούμε τους γονείς. Όμως δεν μπορούμε ν’ αγνοήσουμε μέχρις κάποιου
σημείου, να έχει και κάποιο δίκιο η πλευρά των παιδιών, που μεγαλώνουν μέσα σ’
ένα αυταρχικό περιβάλλον, το οποίο στραγγαλίζει την ατομική ελευθερία αυτών των
παιδιών. Υπάρχουν γονείς που δεν αφήνουν καμία πρωτοβουλία στα παιδιά τους,
τους έχουν επιβάλλει στρατιωτική πειθαρχία αγνοώντας τις βασικές τους ανάγκες.
Τα μικρά παιδιά
θέλοντας και μη υποτάσσονται. Καθώς όμως μεγαλώνουν φθάνουν στο σημείο να
μισήσουν τους γονείς των και να τους βλέπουν σαν εχθρούς. Έτσι υψώνουν το
ανάστημά τους, τη φωνή, αρνούνται να συμμορφωθούν, ακόμη και σε λογικές
αξιώσεις των γονέων.
Η άκρατη αυστηρότητα
στην αγωγή βλάπτει τα παιδιά, όπως και η
μεγάλη ελαστικότητα. Είναι δύο αντίθετα άκρα, και πάντα τα άκρα είναι επιζήμια.
Ούτε απόλυτη συμπεριφορά, ούτε αχαλίνωτη ελευθερία.
Κατά συνέπεια
μπροστά στο φαινόμενο κάποιας ανταρσίας πρέπει να διερωτηθούμε μήπως έχουμε παρατραβήξει το σχοινί, πάνω απ’ ό, τι
πρέπει, οπότε χρειάζεται κάποια
χαλάρωση. Όταν δοθεί η σωστή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, τότε θα μπορούμε να
σκεφθούμε κάποια άλλη άποψη που θα μπορούσε να είναι η αιτία της συμπεριφοράς
του παιδιού μας. Και αν διαπιστώσουμε
ότι φταίμε εμείς, θα πρέπει να
διορθώσουμε τον εαυτό μας και να δώσουμε στο παιδί μας να καταλάβει, πως
το θεωρούμε ώριμο άνθρωπο με αξία και προσωπικότητα.
Τότε εκείνο θ’
ανοίξει διάλογο μαζί μας και θα βοηθήσει να το βοηθήσουμε. Διαφορετικά θ’
αντιμετωπίσουμε όλες τις συνέπειες της
απόλυτης στάσης μας σε θέματα που
δέχονται ελαστικότητα και επιείκεια.
Αρχιεπισκόπου Αθηνών
και πάσης Ελλάδος κυρού ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου