Στα πλαίσια ιδεολογικών σκοπιμοτήτων όλη η ιστορική περίοδος της
Βυζαντινής χριστιανικής αυτοκρατορίας προσεγγίζεται με αναχρονιστικές αναφορές
και παρουσιάζεται μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα και τις προκαταλήψεις των
δυτικών ιστορικών του 18ου και 19ου αιώνα. Κατ’ επέκταση απαξιώνεται όχι μόνο
ένα πολύ μεγάλο τμήμα της ελληνικής ιστορίας, αλλά και το σύνολο του πολιτισμού
που δημιουργήθηκε με αφορμή την παρουσία του Χριστιανισμού......
Το πόσο διαφορετική
είναι η πραγματικότητα το επισημαίνουν μα χαρακτηριστική σαφήνεια οι ειδικοί.
Ενδεικτικά παραθέτουμε κάποιες
μαρτυρίες.
Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός
Charles Diehl αναφέρει ότι το Βυζάντιο “δια δε της στρατιωτικής αξίας αυτού
επανειλημμένως έσωσε την Ευρώπην. Υπήρξεν απέναντι της βαρβαρότητος το κέντρον
θαυμασίου πολιτισμού, του τελειοτέρου και του μάλλον λεπτεπιλέπτου, το οποίον
επί αρκετόν χρόνον εγνώρισεν ο Μεσαίων. Υπήρξεν ο διδάσκαλος και ο αναμορφωτής
της Σλαβικής και Ασιατικής Ανατολής, οι λαοί της οποίας οφείλουσιν εις αυτό την
θρησκείαν, την φιλολογίαν, την καλλιτεχνίαν και αυτό το διοικητικόν αυτών
σύστημα. Η πανίσχυρος επίδρασις αυτού είχεν επεκταθεί μέχρι αυτής της Δύσεως, η
οποία σπουδαίως επωφελήθη του πνευματικού και καλλιτεχνικού πλούτου αυτού. Αυτό
είναι το οποίον προηγείται σήμερον όλων των Ανατολικών λαών της Ευρώπης, ιδίως
δε η σύγχρονος Ελλάς οφείλει πολύ περισσότερα εις τον Χριστιανικόν Βυζάντιον
παρ’ ό,τι εις τας Αθήνας του Περικλέους και του Φειδίου”.
Και ο καθηγητής Ν.
Τωμαδάκης αναφερόμενος στην ενότητα της ελληνικής ιστορίας, με αφορμή την
προσφορά του Βυζαντίου και των βυζαντινών ιστορικών συγγραφέων ειδικότερα,
τονίζει τα εξής: “Πληροφορούν ημάς περί εποχής χιλίων πεντακοσίων συναπτών
ετών, καθ’ α το Έθνος ημών ενεκολπώθη τον Χριστιανισμόν, διέδωκε τούτον
εσωτερικώς και εξωτερικώς, και επροστάτευσε την Ευρώπη από την επιδρομήν των
βαρβάρων. Έτι προς, διαφύλαξε την
αρχαίαν παράδοσιν, τα χειρόγραφα , τους συγγραφείς, την σκέψιν. Εκάλυψε την
περίοδον αυτήν δι’ ενδόξων κατορθωμάτων, δια κοινωνικής και φιλανθρωπικής
δράσεως της πολιτείας και της Εκκλησίας απαραμίλλου, δια πλήθους μοναστών,
λογίων, σοφών, επιστημόνων, καλλιτεχνών, ανθρώπων του πνεύματος. Διεμόρφωσε την
σημερινή γλωσσικήν, θρησκευτικήν και πνευματικήν παράδοσιν”.
“ΔΙΑΛΟΓΟΣ” τ. 91
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου