Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Όλη τη νύχτα ταξιδεύαμε. Το πρωί, κατά τις δέκα η ώρα,
φτάσαμε στη Δάφνη. Όλοι οι καλόγεροι πήραν τα δισάκια τους με τα ψώνια που
είχαν κάνει στη Θεσσαλονίκη για τα εργόχειρά τους. Κατεβήκαμε τη σκάλα του
πλοίου. Η βάρκα μας περίμενε. Τον Γέροντά μου τον προτίμησαν, επειδή ήταν
πνευματικός. Μπήκαμε πρώτοι στη βάρκα και φτάσαμε στη σκάλα της Δάφνης. Βγήκαμε
έξω. Αλλά τι έγινε εκεί; Ο Γέροντας απομακρύνθηκε λίγο να ακουμπήσει πιο κει τα
δισάκια του κι εκείνη τη στιγμή έρχεται ένας ψηλός φουστανελάς, που είχε και
κόκκινο φέσι με μαύρη φούντα στο κεφάλι, με αρπάζει και με πετάει πάλι στη
βάρκα που έφευγε για να φέρει κι άλλους καλόγερους.
-Τι δουλειά έχεις εδώ; μου λέει. Απαγορεύεται στα
παιδιά. Πήγαινε για το καράβι. Να
φύγεις!
Εγώ έκλαιγα, η βάρκα άρχισε να φεύγει. Εκείνη, όμως, τη
στιγμή πήρε είδηση ο Γέροντάς μου κι έτρεχε και φώναζε:
-Σταμάτα, γύρισε πίσω το παιδί, είναι δικό μου!
Γύρισε η βάρκα πίσω. Ελευθερώθηκα.
Και τότε του λέει ο Σερδάρης – έτσι έλεγαν τον
φουστανελά, τον φύλακα του Αγίου Όρους. Εκείνη την εποχή ήταν ντυμένοι μ’
άσπρες φουστανέλες και με κόκκινο φέσι. Λεβέντηδες. Παρίσταντο παντού, σ’ όλες
τις τελετές. Του λέει, λοιπόν, ο Σερδάρης:
-Γέροντα, το παιδί απαγορεύεται να το πάρεις μαζί σου.
-Εγώ θα το πάρω. Είναι ανεψάκι μου, του λέει ο Γέροντας.
Είναι της αδελφής μου παιδί και δεν μπορώ να τ’ αφήσω. Είναι ορφανό, θα χαθεί.
-Ναι, αλλ’ εμένανε θα με τιμωρήσουν που θα πάρω το
παιδί.
-Όχι. Ό,τι σου τύχει σ’ εμένανε. Εγώ θα μιλήσω στους
Γέροντες να μην τιμωρηθείς.
Έτσι με τον
Γέροντα «θείο μου», που αυτός έγινε και Γέροντάς μου – Παντελεήμων ήταν το
όνομά του- ανεβήκαμε στη σκήτη. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι ο Θεός έκανε πολλά
θαύματα σ’ εμένανε τον ταπεινό. Το χέρι Του ολοφάνερο με προστάτευε παντού.
Έτσι και σ’ αυτή την περίπτωση, το χέρι του Θεού μ’ έφερε στα χέρια ενός άγιου
γέροντα και πνευματικού, που αυτός θα με προστάτευε. Ο Θεός τον είχε στείλει κι αυτός ο γέροντας μ’ έσωσε. Έγινε
ένα μεγάλο θαύμα της προνοίας του Θεού. Σε πολλά με βοήθησε, αλλά προπάντων η
μεγάλη βοήθεια ήταν που κατόρθωσα να πάω στο Άγιον Όρος τόσο μικρός, ενώ δεν
επιτρεπόταν. Ούτε από καλογερική ήξερα. Ο Θεός, όμως, με βοήθησε (Ο όσιος
Γέροντας πάντοτε τόνιζε ότι η είσοδός του στο Άγιον Όρος σε τόσο μικρή ηλικία
ήταν ένα εξαιρετικό και σπάνιο γεγονός, θαυματουργική επέμβαση της πρόνοιας και
της χάριτος του Θεού στη ζωή του).
Όπως σας είπα, φτάσαμε στη σκήτη. Από κει κι έπειτα
άλλη ζωή. Ζωή εν Χριστώ. Ακολουθίες,
απόδειπνα, όρθροι, εσπερινοί, αγρυπνίες. Ζωή χαρισάμενη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου