Κυριακή Ε΄ Ματθαίου

Το δαιμονικό στοιχείο στη ζωή μας και η συντριβή του από τον Ιησού Χριστό

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση της θεραπείας των δύο Γεργεσηνών υπογραμμίζουν την εξουσία του Χριστού πάνω στις δαιμονικές δυνάμεις. Ο Χριστός νικά και απελευθερώνει τον άνθρωπο από την κυριαρχία του σατανά, γιατί δεν θέλει να βλέπει τον άνθρωπο υποταγμένη στην εξουσία του.

          Με ποίους τρόπους ο άνθρωπος τίθεται υπό την κατοχή και κυριαρχία του πονηρού; Κυρίως με τρεις τρόπους. Πρώτα ο διάβολος εισέρχεται μέσα στον άνθρωπο και τον κάνει κατοικητήριό του. Στην περίπτωση αυτή αλλοιώνει την προσωπικότητά του. Ο άνθρωπος δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει όνομα. Μετά ο άνθρωπος με τον δαιμονισμό παραχωρεί τη βούλησή και τη σκέψη του στο διάβολο και ενεργεί σύμφωνα με το θέλημά του. Τέλος ο άνθρωπος κινείται σ’ ένα κόσμο που “κείται εν τω πονηρώ” και “συσχηματίζεται” μαζί του. Αυτή η τρίτη περίπτωση  δυστυχώς είναι κοινή εικόνα ακόμη και των χριστιανών, που ζουν σε μια κοινωνία την οποία δεν την διαμορφώνουν οι ίδιοι, αλλά οι αντίθεες και αντίχριστες δυνάμεις.

          Όλοι οι “δαιμονιζόμενοι”, δούλοι του πονηρού, έχουν ως κατοικία τους τα μνήματα, εκεί που δεν υπάρχει ζωή, αλλά η ερημιά του θανάτου. Διότι ο δαιμονισμένοι δεν είναι προσωπικότητες, αλλά νεκρές υπάρξεις, όπως νεκρά είναι  και τα έργα τους.

          Αλλά ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για ν’ αφαρπάσει το πλάσμα του από την επιρροή του διαβόλου. Γι’ αυτό όχι μόνο σώζει τον άνθρωπο εμβολιάζοντάς τον στο σώμα του, αλλά και τον απελευθερώνει από την εξουσία του πονηρού.

          Ο Χριστός πολεμεί ανελέητα την αμαρτία, γι’ αυτό και οι δαίμονες στη θέα του Χριστού κραυγάζουν και τον παρακαλούν: “ Οι δε δαίμονες παρεκάλουν αυτόν λέγοντας, ει εκβάλλεις ημάς, επίτρεψον απελθείν εις την αγέλην των χοίρων”. Μέσα από τη στάση του Χριστού απέναντι στο σατανά φαίνεται η ολοκληρωμένη μορφή του. Είναι ο ισχυρός, ο νικητής Χριστός που δίνει τη μάχη του ενάντια στο κράτος του διαβόλου. Είναι ο Χριστός που αγαπά το πλάσμα του και “μισεί” την αμαρτία. Είναι η πηγή της αγάπης, αλλά και  αδέκαστος κριτής του κακού.

          Οι δαιμονισμένοι του σημερινού ευαγγελίου αντιπροσωπεύουν εκείνους τους ανθρώπους που από το ένα μέρος δέχονται τη χάρη του Θεού και από την άλλη γίνεται κατοικητήριο του πονηρού. Υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι οι οποίοι είναι εκούσιοι παραβάτες του νόμου του Θεού, οι χοιροτρόφοι και οι χοίροι. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δαίμονες  ζητούν από το Χριστό να τους επιτρέψουν να εισέλθουν στο γέννημα της αμαρτίας, τους χοίρους. Ο διάβολος βλέπει το άνομο κέρδος και καρπό της αμαρτίας σαν δικά του πράγματα και γι’ αυτό η κατάληξή τους είναι η καταστροφή και η απώλεια. “Και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσα και απέθανον εν τοις ύδασι”.

          Έτσι είναι. Ο Χριστός είναι επικίνδυνος για την αμαρτωλή κοινωνία γιατί έρχεται να ταράξει την ένοχη σιωπή της. Έτσι έβλεπε η κοινωνία την παρουσία κάθε προφήτη απεσταλμένο του Θεού, γιατί ο προφητικός λόγος  ερέθιζε τις πληγές της, όπως βέβαια και κάθε κήρυκα του λόγου του Θεού. Πάντα η αμαρτωλή και ένοχη κοινωνία θ’  αποκεφαλίζει τον Πρόδρομο και θα οδηγεί στην αγχόνη τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό για να μην ξεσκεπάζουν την ανομία τους.

          Στην εποχή μας μπορούμε να γνωρίσουμε τρεις ομάδες ανθρώπων σχετικά με την ενόχλησή τους από τον διάβολο. Είναι οι φανερά δαιμονισμένοι δηλαδή εκείνοι που κυριαρχούνται από το διάβολο, οι οποίοι όμως διατηρούν την ελπίδα να συναντήσουν κάποια στιγμή το Χριστό και να γίνουν δικοί του άνθρωποι. Μετά είναι αυτοί που δεν έχουν καμιά διάθεση επιστροφής, γιατί ζουν στην κατάσταση των χοίρων, που νομίζουν πως δεν έχουν ανάγκη θεραπείας, διότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την τραγικότητα της κατάστασής τους. Γι’ αυτό διώχνουν οι Γεργεσηνοί το Χριστό από την πόλη τους και τη ζωή τους περιφρονώντας την προσφερόμενη σωτηρία. Εδώ αφορά εκείνους για τους οποίους ο απ. Παύλος λέγει: “οι δοκούντες εστάναι”. Γι’ αυτό συνεχίζουν τα άνομα έργα τους, βόσκοντας χοίρους. Στο σημείο αυτό ας γνωρίζουμε, ότι οι εργάτες της Εκκλησίας και οι ευσεβείς θα συναντήσουν τη μεγαλύτερη αντίδραση από αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι φοβερά υποδουλωμένοι  στο πνεύμα του πονηρού.

          π. γ. στ.