Το παιδί και ο ουράνιος Πατέρας

τ

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

 

Ας προσέξουμε για λίγο τη συμπεριφορά  ενός παιδιού προς τον επίγειο πατέρα του, για να διδαχτούμε και μείς, και μάλιστα στις ώρες του πόνου, πώς πρέπει να φερόμαστε προς τον Ουράνιο Πατέρα μας.

Αλήθεια, πότε το παιδί θυμάται τον πατέρα του; Πότε τον αναζητεί και καταφεύγει κοντά του; Όταν τον έχει ανάγκη, όταν κάποιο παιδί πάρει το παιχνίδι του ή το αδικήσει ή όταν πέσει και χτυπήσει. Γενικώς όταν πονά. Τότε με κλάματα τρέχει στον πατέρα του και τον παρακαλεί ικετευτικά να το βοηθήσει.

Βλέπουμε ότι το παιδί όταν πονά δεν λέει ότι δεν υπάρχει ο πατέρας του ούτε λέει στα άλλα παιδιά γιατί μου το έκανε αυτό ο πατέρας μου, ούτε λέει πως είναι κακός ο πατέρας του, ούτε γογγύζει, ούτε βλασφημεί αυτόν διότι τον άφησε να πονέσει. Αν έκανε αυτά θα λέγαμε ότι το παιδί είναι παράλογο.

Εμείς, όταν μας συμβεί κάτι θλιβερό, φερόμαστε  προς τον Ουράνιο Πατέρα μας, όπως το παιδί  προς τον επίγειο πατέρα του; Δυστυχώς, αυτά που δεν κάνει το παιδί τα κάνουμε εμείς, όταν  έχουμε κάποια θλίψη. Δηλαδή άλλοι λέμε ότι δεν υπάρχει Θεός, άλλοι λέμε στους άλλους γιατί να μου το κάνει αυτό ο Θεός, άλλοι λέμε ότι ο Θεός είναι κακός, άλλοι τέλος αγανακτούμε, γογγύζουμε εναντίον του Θεού και δυστυχώς πολλοί τον βλασφημούμε.

Ο Θεός όμως δεν φταίει για τη θλίψη, που περνούμε. Επιτρέπει την θλίψη για να τον θυμόμαστε και να μην τον ξεχνούμε και για να συνδεθούμε στενά μαζί Του. Ο Θεός μας θέλει παιδιά Του, γι’ αυτό όπως ο καλός  γεωργός κλαδεύει τα ξεράδια από τα κλήματα για να δώσουν περισσότερο καρπό, έτσι κι Αυτός με ανάλογες με τις δυνάμεις μας θλίψεις, καθαρίζει τις ψυχές μας από τα ξεράδια της αμαρτίας. Έτσι από δούλους μας κάνει ελεύθερους, από δυστυχισμένους ευτυχισμένους, από θηριανθρώπους Θεανθρώπους και μετόχους της Ουρανίου Βασιλείας Του.

Ας μιμούμεθα λοιπόν τα παιδιά και όταν πονούμε, ας καταφεύγουμε με εμπιστοσύνη στον Εσταυρωμένο Λυτρωτή, ο οποίος θα μας βοηθήσει. Αυτό μας το έχει πει ό Ίδιος: «Μετ’ αυτού ειμί εν θλίψει, εξελούμαι αυτόν και δοξάσω αυτόν»(Ψαλμός 90,15). Μαζί σου είμαι στη θλίψη, παιδί μου. Θα σε βγάλω απ’ αυτή και θα σε δοξάσω. Αμήν.