ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΙ
ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Η σημερινή Κυριακή ανήκει δικαιωματικά στις Μυροφόρες
γυναίκες οι οποίες ζητούν το νεκρό Ιησού για να Τον αλείψουν με αρώματα σύμφωνα
με τα ήθη της εποχής. Και ενώ πηγαίνουν ν’ αποδώσουν μία τελευταία τιμή,
βρίσκονται έκθαμβες μπροστά στην αρχή μιας δωρεάς που ακόμα δεν συνέλαβαν το
νόημα και την έκτασή της.
Ο ι. ευαγγελιστής με λιτότητα περιγράφει την ψυχική
κατάσταση των γυναικών: «εξεθαμβήθησαν», «είχε αυτάς τρόμος και έκστασις και
ουδενί είπον, εφοβούντο γαρ». Τα λόγια του αγγέλου: «Μη εκθαμβείσθε. Ιησούν
ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον; Ηγέρθη ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου
έθηκαν, αυτόν», δημιουργεί δέος και
έκσταση και τις κάνουν να χάσουν τη φωνή τους.
Εις τομή αυτών των γυναικών και των πράξεών τους η σημερινή
Κυριακή ονομάζεται, Κυριακή των Μυροφόρων.
Οι Μυροφόρες γυναίκες με το «άφωνο έργο» τους διακήρυξαν
την ανδρεία, την τόλμη, την αγάπη, την πίστη και την ελπίδα προς τον διδάσκαλο
τους. Γιατί την ώρα που ο Πέτρος και ο Ιωάννης παρά την αγάπη τους, αποσύρονται
από τον «νεκρόν και άταφον Νεκρόν» και μόνο ο Ιωσήφ «τολμήσας αιτείται και
κηδεύει θεοπρεπώς με την βοήθεια του Νικοδήμου. Η δε Μαρία η Μαγδαληνή και
τινες γυναίκες «εθεώρουν που τίθεται το σώμα του Ιησού».
Οι Μυροφόροι γυναίκες δεν είχαν μόνο θάρρος και ανδρεία,
είχαν και αγάπη και αφοσίωση, κάτι που φαίνονταν και απ’ όταν ζούσε ο Κύριος: «Ηκολούθουν αυτώ διακονούσαι εκ των υπαρχόντων αυταίς». Η διακονία είναι έκφραση
μεγάλης αγάπης και ακλόνητης εμπιστοσύνης.
Απ’ ότι φαίνεται οι γυναίκες διαθέτουν μία τρομακτική
ευαισθησία για τη ζωή και το θάνατο. Έτσι βλέπουμε όταν έρχεται ένα νεογέννητο
σπεύδουν να το πλύνουν, να το τυλίξουν και να το νανουρίσουν. Επίσης οι γυναίκες
είναι εκείνες που στολίζουν το νεκρό, τον μυρώνουν και δεν απομακρύνονται από
το νεκρό πρόσωπο, παρακαλώντας μάλιστα ν’ αργήσουν όσο γίνεται περισσότερο την
ταφή. Η γυναίκα λοιπόν έχει τρομακτική ευαισθησία για τη ζωή. Και φυσικά αυτό
δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αδυναμία. Είναι μία εκρηκτική δύναμη, γιατί ζουν μέσα
στο σώμα τους μία ζωή να σπαρταρά γι’ αυτό και δεν δέχονται εύκολα να την
απομακρύνουν από τον ενταφιασμό.
Οι άνδρες δεν
αντέχουν τέτοιες καταστάσεις, γι’ αυτό και απομακρύνονται ή θέλουν να τελειώνουν
όσο γρηγορότερα γίνεται μ’ αυτά τα θέματα.
Μετά τη σταύρωση επακολούθησε η ταφή σε καινούργιο τάφο. Ο
θάνατος του Χριστού είναι γεγονός αναμφισβήτητο και οι μαθήτριες πηγαίνουν λίαν
πρωί στον τάφο για ν’ αλείψουν με αρώματα το νεκρό σώμα του Ιησού. Τις
απασχολεί ο μεγάλος λίθος που σφράγισε τη θύρα του μνημείου και αναρωτιούνται
ποιος θα τον αποκυλίσει.
Οι μυροφόρες γυναίκες πήγαν να συναντήσουν το νεκρό σώμα
του διδασκάλου. Δεν πίστευαν ότι μπορούσε να είχε αναστηθεί. Όταν ζούσε άκουγαν
τη διδασκαλία του και παρακολουθούσαν
σιωπηλά το δράμα του. Οι ι. ευαγγελιστές τονίζουν ιδιαίτερα τη
διακριτική τους παρουσία σ’ όλη τη διάρκεια των παθών. Πιστές
μέχρι τέλος στο διδάσκαλο. Και τη Τρίτη μέρα από το «τετέλεσται» πηγαίνουν να
μυρώσουν ένα νεκρό σώμα. Και εκεί αντικρίζουν ένα ολόλευκο άγγελο που τις
πληροφορεί: «Ουκ έστιν ώδε αλλ’ εγήγερται». Έτσι αξιώθηκαν ν’ ακούσουν από το
στόμα του αγγέλου το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως και στη συνέχεια να
συναντήσουν τον ίδιο τον Κύριο.
Από τότε το χαρμόσυνο μήνυμα συνδέθηκε με την παρουσία και
προσφορά του γυναικείου φύλου, που διακρίθηκε στον αγώνα για τη διάδωση του
Ευαγγελίου και την αυτοθυσία στην εποχή των διωγμών και τη διακονία της
Εκκλησίας.
Η χριστιανική Εκκλησία έδωσε μία νέα θέση στη γυναίκα, την
έβγαλε από την αφάνεια και της έδωσε τη δυνατότητα της κοινωνικής παρουσίας.
Μελετώντας κανείς την ιστορία της αποστολικής Εκκλησίας βλέπει πόσο συγκινητική είναι η παρουσία των
χριστιανών γυναικών, που με θάρρος γίνονται απόστολοι Χριστού, συνοδοί των
Αποστόλων, παραστάτες σε κάθε ιεραποστολική δραστηριότητα.
Αργότερα όταν στη
ζωή των χριστιανών εμφανίζεται το μαρτύριο, η γυναικεία ευαισθησία και
λεπτότητα δεν λυγίζει μπροστά στην απειλή και την αγριότητα των διωγμών.
Χιλιάδες γυναικών οδηγήθηκαν στο μαρτύριο με γενναίο φρόνημα και δυνατή πίστη.
Αλλά και σε καιρούς ειρηνικούς οι διακόνισσες πρόσφεραν σημαντικές υπηρεσίες
στην Εκκλησία. Δεν υστέρησαν ακόμα και στην ανάπτυξη του μοναστικού βίου
παρουσιάζοντας μεγάλες και σπουδαίες μορφές ασκητικής και μοναχικής πολιτείας.
Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέρονταν οι χριστιανές μητέρες που προκαλούσαν τον
θαυμασμό άκοπα και στους ειδωλολάτρες, για την εξαιρετική ανατροφή των παιδιών
τους.
Οι μυροφόρες γυναίκες πήγαιναν στον τάφο φέροντας μύρα που
ταιριάζουν στους νεκρούς. Έφυγαν από τον τάφο διαλαλούντες την Ανάσταση του
Κυρίου. Οι γυναίκες πλέον καλούνται να μεταβάλλουν το θρήνο του τάφου σε άσμα
Αναστάσεως. Σ’ όλες τις δυσκολίες και τ’ αδιέξοδα της ζωής εκείνες που έχουν
περισσότερη ψυχική δύναμη καλούνται να μεταβάλλουν το θρήνο σε ύμνο
ελπίδας, δύναμης, ελπίδας και
αισιοδοξίας. Αυτή είναι ανάμεσα στις άλλες και η σπουδαιότερη αποστολή των
γυναικών: Να άδουν διαρκώς το Χριστός Ανέστη. Δηλ. να καλλιεργούν το αναστάσιμο
ήθος.
Χριστός Ανέστη!
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου