Απανθίσματα θεοπρεπών ρημάτων

«Νυν κρίσις εστί του κόσμου…» (α΄)

          Υπάρχει ένας άνισος αγώνας. Μια αναμέτρηση, όλων εναντίον ενός. Και ενός υπέρ πάντων.

          ΄Ολοι Τον καταδικάζουν σε θάνατο. Όλοι συμφωνούν στο «σταυρωθήτω». Στην ερώτηση «τι γαρ κακόν εποίησεν;», η απάντηση είναι «σταυρωθήτω».

          Τα δέχεται όλα συνειδητά. «Πάντα ο αναμάρτητος εκουσίως καταδέχεται, ίνα πάσι δωρήσητε την  εκ νεκρών ανάστασιν».

          Έχει τη δύναμη να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Να μην πληγώσει κανένα. Να μείνει μόνος. Να τον εγκαταλείψουν όλοι. Να αντιμετωπίσει μόνος και άοπλος οπλισμένους και οργισμένους. Να τους δει να έρχονται εναντίον Του. Να τους βοηθά στο έργο τους λέγοντάς τους: «Εγώ είμαι ο Ιησούς που ζητείτε. Συλλάβετέ με. Αφήστε τους άλλους ελεύθερους». Να πέφτουν κάτω οι οπλισμένοι με το να ακούσουν την ομολογία του αόπλου: «Εγώ είμι».

……………………………………………………………………………………….

          Εφαρμόστηκε η δικαιοσύνη των Γραμματέων και Φαρισαίων. Επεβλήθη η τιμωρία που αποφασίσαμε όλοι. Ήλθε η τάξη και η ησυχία. Μας άφησε να νικήσουμε, για να καταλάβουμε τι σημαίνει ήττα και τι σημαίνει νίκη.

          Έχει τη δύναμη να πολιτευθεί ως αδύνατος. Να νικήσει ως νικημένος, εσταυρωμένος, νεκρός. Να δώσει κουράγιο στους ηττημένους και να αναστήσει τους νεκρούς. Να κυκλοφορήσει στην ιστορία «εν ετέρα μορφή». Να υπάρξει ως ανύπαρκτος.

          Τον σκοπό της αποστολής Του δεν τον καταλαβαίνουμε.

          «Εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον». Η Εκκλησία τον   παρέλαβε, τον εδέχθη. Και την έσωσε. Είναι η ζωή, η ελπίδα και η δόξα της. Και αυτό φαίνεται, γιατί τον βλέπει και τον τιμά ως Βασιλέα της Δόξης όχι στην Ανάσταση, αλλά πάνω στον Σταυρό. Κρεμασμένο, περιφρονημένο, νεκρό.

          Αυτό ήδη φανερώνει το σταυροαναστάσιμο ήθος της Εκκλησίας. Και ο κρεμασμένος νεκρός είναι ήδη Βασιλεύς της Δόξης, γιατί δεν είναι κάποιος που προσπάθησε να αποφύγει την τιμωρία και τελικά νικήθηκε από τους εχθρούς του. Αλλά είναι «ο υψωθείς εν τω σταυρώ εκουσίως». Αυτός που εκούσια θυσιάζεται για να σώσει τον κόσμο καταργώντας τον θάνατο.

          Δεν είναι Θεός με τον τρόπο που τον νομίζουμε. Δεν είναι βασιλεύς όπως τον περίμεναν και τον ήθελαν οι Ιουδαίοι. Δεν διαπληκτίζεται μαζί μας, όπως θα θέλαμε και εμείς διαπληκτιζόμαστε μεταξύ μας. Δεν μας εμπαίζει με μαγείες, σημεία και τέρατα θαυματοποιών.

          Καλύτερα να μην τον πιστέψουν παρά να Τον πιστέψουν ψέματα κατά το λογισμό τους και να τον παριστάνουν οι άρρωστοι και πλανεμένοι τους δασκάλους και τους αποστόλους Του.

          Καλύτερη μια πραγματική άρνηση παρά μια ψεύτικη πίστη. «Προτιμότερη μία πραγματική κόλαση από ένα φανταστικό παράδεισο…».

          Μας άφησε να κάνουμε ό, τι θέλουμε. Μας αφήνει να νικήσουμε για να   νικηθούμε συνειδητά και να νοιώσουμε προσωπικά ότι με το μίσος κερδίζουμε το θάνατο. «Πάντες οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα απολούνται». Με την αγάπη κερδίζουμε τη ζωή. Η λύση είναι να μην βιαστούμε, αλλά, μετά την εξομολόγηση των όποιων λογισμών και θελήσεων μας, να καταλήξουμε στο «γενηθήτω το θέλημα σου».

          Αρχιμ. Βασιλείου Ιβηρίτου, « Άγ. Όρος και Παρίσι σήμερα»