Επέτειος του "ΟΧΙ"

28η Οκτωβρίου σήμερα και σ’ όλη την Ελλάδα αλλά και όπου υπάρχουν Έλληνες, η εθνική επέτειος τιμάται λαμπρώς με παρελάσεις, με εορτές, με δεήσεις, με ανάκρουση του Ενικού Ύμνου.
Θυμάται και πάλι η πατρίδα και μνημονεύει με πνευματική έξαρση την αθάνατη δόξα των ευκλεών τέκνων της. Των τέκνων των ευσεβών και ευλαβών, που δεήθηκαν στην λαβωμένη Παναγιά της Τήνου, δέχθηκαν το μήνυμα του υπέρτατου χρέους τους και δεν δίστασαν να αντιμετωπίσουν με υψηλό φρόνημα την πρόκληση.
Μέσα σ’ όλους αυτούς τους εορτασμούς κεντρική θέση κατέχει η γαλανόλευκη ελληνική σημαία. Για χάρη της θυσιάστηκαν τόσοι και τόσοι.




Αλλά, τι είναι η σημαία ; Είναι μήπως ο ψυχρός ορισμός των λεξικών ; Δηλ. κομμάτι υφάσματος με τα διακριτικά χρώματα και τα συμβολικά εμβλήματα ενός κράτους ;
Δεν φαίνεται να είναι κάτι τέτοιο. Η σημαία είναι ιδέα κυματίζουσα. Είναι το σύμβολο με το οποίο ενσαρκώνεται η δυσκολονόητη ιδέα της πατρίδας. Είναι η Ιστορία της, η ιερή και υπερήφανη εικόνα της, στην οποία κατοπτρίζονται η δόξα και το μεγαλείο. Είναι η προσωποποίηση της ψυχής του λαού μας, των πόνων, των πόθων, των θριάμβων, των ελπίδων. Αποτελεί την συνείδηση, την τιμή και την δόξα του Έλληνα. Αποτελεί την άυλη έννοια της πατρίδος μας. Γιατί Ελλάδα δεν σημαίνει απλώς η έκταση που κατοικείται από μας. Είναι η έννοια που έχουν δημιουργήσει μέσα στο πέρασμα τόσων αιώνων, όλοι οι μεγάλοι νομοθέτες, ποιητές, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι καθώς και όσοι έχυσαν το αίμα τους και θυσιάστηκαν γι’ αυτήν.
Η σημαία , λέει ο Δάφνης είναι :

«Κομμάτι από ανοιξιάτικο και ξάστερο ουρανό
που είναι λευκό σαν τον αφρό του κύματος,
που ανθίζει σε περιγιάλι ολόγλυκο, σε πέλαο μακρινό.
Αυτό είναι το ιερό πανί, που, όταν περνάει μπροστά μας,
υγραίνονται τα βλέφαρα και σπαρταρά η καρδιά μας».

Από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες εξέφρασαν την εθνική τους υπόσταση και τον πόθο τους για την ελευθερία, χρησιμοποιώντας διάφορα εμβλήματα και σημαίες. Είτε ήταν η γλαύκα των Αθηναίων, είτε το λευκό πανί με τον γαλάζιο Σταυρό των Παλαιολόγων, είτε η σημαία του Ρήγα με το ρόπαλο και τους 3 σταυρούς, είτε τα φλάμπουρα και τα μπαϊράκια των κλεφταρματολών και του Κολοκοτρώνη, όλα αυτά υποδήλωναν την διάθεση των Ελλήνων για ανεξάρτητο κράτος ελευθερίας, δημοκρατίας και Ορθοδοξίας.
Η Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, τον Ιανουάριο του 1822, διακήρυξε την ανεξαρτησία της Ελλάδος και καθιέρωσε για πρώτη φορά ως χρώματα της ελληνικής σημαίας το γαλάζιο και το άσπρο.



Όποιο χρώμα και σύμβολο κι αν έφερε η ελληνική σημαία στο διάβα της ιστορίας, ένα είναι το βέβαιο, ότι εμψύχωσε και οδήγησε στον ηρωισμό και την θυσία γενιές Ελλήνων.
Ο Δημ. Καλορρίζικος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στην Κρήτη, ο Αλέξανδρος Διάκος, ο πρώτος νεκρός στην μάχη της Πίνδου το 40 – 41, ο Κώστας Κουκίδης, που τυλιγμένος με την σημαία γκρεμίστηκε στα βράχια της Ακρόπολης, ο Ευαγόρας Παληκαρίδης μαχητής της ΕΟΚΑ και τόσοι άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι, έδωσαν την ζωή τους τιμώντας την Ελληνική σημαία.
Έλληνες με πίστη, με ιδανικά, με αξίες, συνειδητοποιημένοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων.
Σαφώς προβληματιζόμαστε και απορούμε πόσο πολύ απέχει το φρόνημα αυτών των Ελλήνων με αυτών που σήμερα όχι μόνο αδιαφορούν και χλευάζουν την Ελληνική σημαία, αλλά την ποδοπατούν και την πυρπολούν.
Η θυσία των Ελλήνων για την πατρίδα και την σημαία φαίνεται να έχει ξεχαστεί. Οι εθνικές επέτειοι, όποτε και όπως γίνονται, δεν δείχνουν ικανές να μας αφυπνίσουν. Η σημαία που αντικρίζουμε σήμερα είναι η ελληνική ψυχή, η οποία από τα βάθη των αιώνων ακτινοβολεί και καθοδηγεί το έθνος στον δρόμο της αρετής και της ανδρείας. Είναι η ελληνική ψυχή, όπως την γαλούχησαν και την ανέθρεψαν οι χιλιετηρίδες.

Σήμερα, ειρήνης επικρατούσης και σοβαρών εξωτερικών παραγόντων μη απειλούντων, η ελληνική σημαία δεν έχει ανάγκη υπερασπίσεως θυσιάζοντας την ζωή μας.
Η σημαία απαιτεί από μας άλλα πράγματα. Απαιτεί την διαφύλαξη και την συνειδητοποίηση της εθνικής μας προσωπικότητας, της εθνικής μας ατομικότητας και μοναδικότητας. Θέλει να ξαναζήσουμε βαθιά, με πάθος και αφοσίωση την Παράδοσή μας, να ξαναπαραδειγματιστούμε από την Ιστορία μας. Να αγαπήσουμε εκ νέου τον εαυτό μας και να πλάσουμε την ζωή μας πατώντας στην ορθόδοξη πίστη. Ζητά από μας η Σημαία να διατηρήσουμε το Έθνος μας προφυλάσσοντάς το από την επερχόμενη παγκοσμιοποίηση. Να πραγματώσουμε μια νέα Μεγάλη Ιδέα.
Ποια να’ ναι άραγε αυτή η νέα Ιδέα ;
Γράφει χαρακτηριστικά ο Κώστας Τσιρόπουλος : « Είναι η προσπάθεια να δώσει ο Ελληνισμός στον σημερινό κόσμο ένα τύπο ζωής ανθρώπινο, μεσογειακό, φωτεινό και ελεύθερο, ισορροπημένο ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη, που να συνδιαλέγεται με το μυστήριο, που να έχει μιαν έξαρση ιεραποστολής και υπερβατικότητας, τύπο που εκφράζει έντονα η Ελληνική Ορθοδοξία».
Αν οι ήρωες έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στο Έθνος και την σημαία, οφείλουμε και εμείς σήμερα ως ελληνορθόδοξοι πολίτες να πράξουμε το καθήκον μας. Να ξαναβρούμε τις βαθύτερες πηγές της πνευματικότητας, να προβάλλουμε αρχές και αξίες, να προτείνουμε λύσεις σε θέματα ηθικής και συνειδησιακής υφής, να δώσουμε στο Έθνος μιαν ευρύτερη προοπτική.
Η σημαία είναι σύμβολο ενσάρκωσης της πατρίδας. Κατ’ επέκταση η πατρίδα θέλει σήμερα να περάσουμε από την Ελλαδικότητα στην οικουμενική χριστιανική Ελληνικότητα.
Η οικουμενική χριστιανική Ελληνικότητα είναι η απάντηση στην παγκοσμιοποίηση που πολεμά να αφομοιώσει καθετί τι εθνικό και Ορθόδοξο. Όπως είχε πει και ο Ουγκώ : «Ο κόσμος είναι μια μεγαλογραφία της Ελλάδος και η Ελλάς μια μικρογραφία του κόσμου». Άρα ως Έλληνες έχουμε χρέος να προβάλλουμε τις Ελληνικές και Χριστιανικές αξίες ως τον ενδεδειγμένο τρόπο ζωής των πολιτών του κόσμου. Και φυσικά μακριά από μας κάθε εθνικιστική και ελιτιστική διάθεση. Οι λαοί πρέπει να είναι επώνυμοι. «Ο Χριστιανισμός», αναφέρει ο Καργάκος, «θέλει τους λαούς επωνύμους, όπως θέλει εμπρόσωπο και επώνυμο κάθε άνθρωπο».



Τελειώνοντας, ο Φώτης Κόντογλου σημειώνει σε μια ομιλία του κατά την ματωμένη εξέγερση των Ελλήνων του 1940, που απευθυνόταν στους στρατιώτες : «Όπως κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του χαρακτήρα, και κάθε έθνος έχει κι αυτό τον δικό του χαρακτήρα. Τον πιο ζωηρό χαρακτήρα και τον πιο ιδιόρρυθμο τον έχει η Ελλάδα. Αυτή η Ελλάδα έχει μέσα της κάποια δύναμη δραστική, που δεν την έχει κανένα έθνος. Κι αυτή η δύναμή της είναι δύναμη πνευματική. Η ψυχή της Ελλάδας, σε ό,τι κάνει, έχει μια ιδιαίτερη μοσχοβολιά πνευματικής αγνότητας, που δεν έχει κανένας άλλος. Όποιος αγαπά την Ελλάδα, δεν μπορεί να μην αγαπά καθετί με το οποίο φανερώνεται η εξαίσια ψυχή της δηλ. την Παράδοσή μας, που μέσα της είναι θησαυρισμένοι όλοι οι απόκρυφοι θησαυροί της.
Ας εκφράσουμε τέλος την ελπίδα και την πίστη ότι οι σύγχρονοι Έλληνες, εμπνεόμενοι από τα ιδανικά και τις αξίες που μας μεταδίδει η κυματίζουσα γαλανόλευκη, θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, θα διαφυλάξουμε την Παράδοσή μας και θα αποδώσουμε στην οικουμένη μιαν Ελλάδα απαστράπτουσα και λουσμένη στο φως της αληθείας, της αγάπης και της Ορθοδοξίας.