Η δόξα και το όνομα του Θεού
Η σημερινή ευαγγελική διήγηση είναι η πολυτιμότερη υποθήκη
που κληροδότησαν στον κόσμο οι αιώνες. Περιέχει τις τελευταίες λέξεις που
απηύθυνε ο Χριστός προς τον Πατέρα Του λίγο προ του σταυρικού του θανάτου.
Η προσευχή αυτή του Ιησού δείχνει τον ανθρώπινο πόνο για τη
μεγάλη αδικία που του γίνεται. Υποτάσσεται όμως στο πατρικό θέλημα που είναι
θέλημα και της θείας του υποστάσεως. Μεγάλοι συγγραφείς του παρελθόντος
διέσωσαν μέχρι σε μας τις τελευταίες λέξεις σπουδαίων ανδρών της ανθρωπότητας.
Καμία όμως από τις σελίδες αυτές, όσο σπουδαίες κι αν είναι, δεν προξενεί αυτή
τη συγκίνηση, που διέσωσε ο ευαγγελιστής Ιωάννης όπως την ακούσαμε στη σημερινή
ευαγγελική περικοπή από ένα μικρό
απόσπασμα της αρχιερατικής του
προσευχής.
Σ’ αυτή την προσευχή, που είναι ένας διάλογος του Χριστού
με τον Πατέρα Του, ακούμε μεταξύ άλλων, ότι ο Χριστός δόξασε τον Θεό και
αποκάλυψε το Όνομά Του στους ανθρώπους.
“Εγώ σε δόξασα επί της γης...... και εφανέρωσα το όνομά σου στους
ανθρώπους....”.
Πολλές φορές μέσα στην Αγία Γραφή γίνεται λόγος για τη δόξα
του Θεού. Ποια είναι όμως η έννοια αυτής της δόξας; Η απάντηση είναι σαφής.
Ακόμη κι αν η δημιουργική κυριαρχία του Θεού και η παντοδυναμία του αποτελούν
στοιχεία της δόξας του, αυτή κορυφώνεται
με την προσφορά της αγάπης του. Η κατ’ εξοχήν δόξα του βρίσκεται στη
σταυρική του θυσία- είναι “ο βασιλεύς τη δόξης”. Εκεί φαίνεται το ανεπανάληπτο
μεγαλείο του, στις πιο τραγικές στιγμές του Πάθους το ύφος της ταπείνωσης του
φάνηκε στις έσχατες ώρες του εξευτελισμού του στον Γολγοθά. Γι’ αυτό και οι
πιστοί καλούμαστε στον αγώνα της σωτηρίας να συμμετάσχουμε και να επιδιώξουμε
μια άλλη είδους δόξα, και όχι την κοσμική δόξα που επιδιώκουν οι άνθρωποι στον
παρόντα αιώνα.
Η τάση του ανθρώπου για δόξα είναι έμφυτη, αφού όλοι
είμαστε πλασμένοι γι’ αυτήν. Η αμαρτία όμως, ως μια διεστραμμένη κατεύθυνση της
ύπαρξης και της ζωής μας, μας οδήγησε και οδηγεί σ’ ένα λαθεμένο δρόμο. Έτσι
αναζητούμε την καταξίωση της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής με αθέμιτα
συνήθως μέσα, καταδικασμένοι στη ματαιότητα και το κενό. Η επιδίωξη της
επιβεβαίωσης μας από τους άλλους αποδεικνύεται αν όχι ψεύτικη, όμως σίγουρα σχετική
και φευγαλέα.
Ο λόγος του Χριστού έρχεται ν’ ανατρέψει τη λογική μας. Μας
πληροφορεί ότι για να υψωνόμαστε κάθε φορά πρέπει να θυσιαζόμαστε. Δοξαζόμαστε κάθε φορά που
διδασκόμαστε να υπομένουμε τους πειρασμούς, τις αδικίες, τους παραμερισμούς.
Και από το άλλο μέρος δοξαζόμαστε κάθε φορά που σταυρώνουμε τον εαυτό μας και
τα πάθη μας.
Στην Αρχιερατική του προσευχή ο Χριστός επίσης αναφέρει ότι
“φανέρωσε του όνομά του Θεού-Πατέρα στους
ανθρώπους”. Αυτός ο λόγος μας κάνει ν’ αναρωτιόμαστε: Καλά, οι άνθρωποι
δεν γνώριζαν ότι υπάρχει Θεός και
περίμεναν τον Χριστό να τους τον κάνει γνωστό;
Για τους Ιουδαίους η κυρίαρχη έννοια του Θεού ήταν εκείνη
του Δημιουργού και Παντοκράτορα. Ο Χριστός αποδεικνύεται Υιός του Θεού και έτσι
φανερώνει το Θεό Πατέρα του. Ο Πατέρας δοξάζεται δια του Υιού. Η φανέρωση στον
κόσμο δια του Τριαδικού Θεού. Το μυστήριο της κοινωνίας και της αγάπης των
προσώπων που οδηγεί στη σωτηρία μας. Αυτό ακριβώς το μυστήριο διατύπωσαν με
θερμή και έμπονη προσευχή και δάκρυα οι Άγιοι Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής
Συνόδου του 325 μ Χ. που τιμάμε σήμερα.
Ο Θεός είναι ο Ων, ο κατ’ εξοχήν υπάρχων. Όλα όσα
υπάρχουν παίρνουν πνοή ζωής από Αυτόν. Εμείς οι άνθρωποι
υπάρχουμε ως “κατ’ εικόνα Εκείνου που
είναι το πρωτότυπο. Εμείς αντλούμε δύναμη από τη Χάρι του. Είμαστε παιδιά του
“κεκλημένοι” να ζήσουμε και να βαδίσουμε στην καινούργια ζωή της χάρης, για να
“περιπατησωμεν εν καινότητι ζωής”.
Κάθε φορά που γνωρίζουμε το Όνομα του Θεού, γνωρίζουμε τον
ίδιο τον εαυτό μας. Απαντάμε στο ερώτημα ποιοι είμαστε και γιατί υπάρχουμε. Το
Όνομα του Θεού φανερώνει το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν είναι
το Α και το Ω της ύπαρξής του, αλλά ο
Θεός. Και αφού ο Θεός είναι τριαδικός στα πρόσωπα, έχει δηλαδή κοινωνία προσώπων,
αυτό σημαίνει, ότι και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς κοινωνία, σχέση και
αγάπη.
Η γνώση και η επίκληση του ονόματος του Θεού δεν είναι ένα
τυπικό καθήκον ή μια θρησκευτική δοξασία. Είναι θεμελιώδης αλήθεια της ύπαρξης
και του νοήματος της ζωής, που μας φανέρωσε ο Χριστός και πρέπει να
εμπιστευόμαστε.
Ας μην λησμονούμε το Όνομα του Θεού, γιατί τότε ξεχνάμε το αληθινό μας πρόσωπο και έτσι άγνωστοι για τον ίδιο μας τον εαυτό, χανόμαστε μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια του κόσμου και μέσα στον λαβύρινθο των διαφόρων θεωριών και αδιεξόδων της ζωής.
Καλή Κυριακή
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου