Πρώτη του Έτους

 

Ο χρόνος ουσιαστικά είναι στα χέρια του Θεού. Για μας τους χριστιανούς σημασία έχε ο λειτουργικός χρόνος. Κυρίως είναι η συγκεκριμένη στιγμή που ζούμε.

Εκείνο που τρομάζει τον άνθρωπο είναι ο θάνατος. Εκείνο που βοηθά τον άνθρωπο να ζήσει σωστά τον χρόνο της ζωής του είναι να ξεπεράσει τον θάνατο. Όταν ξεπεράσουμε την αμαρτία, τα πάθη του παλαιού ανθρώπου, τότε ξεπερνούμε τον θάνατο, ξεπερνούμε τον χρόνο. Ο χρόνος δεν μπορεί να μας γεράσει.

Σήμερα ο άνθρωπος χάνει χρήματα, θρηνεί για τα λυπηρά του χρόνου που πέρασε ή, αγχωμένος για ό, τι πρόκειται να έρθει, χάνει την παρούσα στιγμή. Αν εμείς αφήσουμε την ψυχή μας κλειστή στην πικρία την ανθρώπινη και δεν αφήσουμε να μπει αυτή η πικρία μέσα μας και δεν επιτρέψουμε να γίνει τέτοια που να καταλύει τις ψυχές μας, τότε όλα αυτά που χρησιμοποιεί  διάβολος,  γίνονται δώρο Θεού. Αν αξιοποιήσουμε αυτήν την παρούσα στιγμή της ζώντας με μετάνοια, με κατά Θεόν πένθος το οποίο συγκροτεί τις πνευματικές μας δυνάμεις και μας ανακουφίζει, αξιοποιούμε τα όσα έγιναν ως αφορμή μετανοίας και ζούμε μέσα στην ελπίδα της αγάπης του Θεού. Όταν η στιγμή η συγκεκριμένη σφραγίζεται με την ελπίδα της παρουσίας του Θεού, αξιοποιούμε και το παρελθόν και το μέλλον. Διότι, ζώντας την συγκεκριμένη στιγμή με την σφραγίδα της παρουσίας και της αγάπης του Θεού, αφήνουμε τα πάντα στην πατρική φροντίδα του Θεού.

Τίποτε δεν είναι αληθινά ευχάριστο, όταν δεν βιώνεται κατά Θεόν, όταν δεν μας οδηγεί στην αρετή. Είναι παρών ο Θεός στην ζωή μου; Ζω με πένθος, με μετάνοια, με κατά Θεόν θλίψη; Τότε είναι αγιαστικός ο χρόνος. Δεν ξέρουμε πόσος ακόμη είναι δικός μας. Ας τον αξιοποιήσουμε κατά Θεόν με μετάνοια.

Ένας στρατιωτικός έλεγε: Κάποτε υπηρετούσα ως στρατιωτικός διοικητής στην Καστοριά. Στην Κλεισούρα υπήρχε μια μοναχή, η Σοφία. Αυτή ήταν δια Χριστόν σαλή. Ό, τι κι αν την ρωτούσαν έλεγε «μετανοείτε», σε κάθε λέξη και «μετανοείτε». Με θερμοκρασία 18 υπό το μηδέν ζούσε με τα κουρέλια που φορούσε  και πλενόταν με παγωμένο νερό. «Ταλαιπωρώ αυτό το σαρκίο μου, μετανοείτε!», έλεγε. Ήδη εν ζωή ούσα είχε σημεία θεοφόρου ανθρώπου. Είχαν συγκλονισθεί μ’ αυτήν οι άνθρωποι. Και ρωτούσε ο στρατηγός έναν καρδιολόγο: «Που ισχύει η ιατρική σας; Τι έχετε να πείτε; Που οι καρδιοπάθειες και τα εγκεφαλικά;» Εδώ η ιατρική σηκώνει ψηλά τα χέρια.

Αυτή η σαλή κατάφερε να μας περάσει το μήνυμα της αγάπης του Θεού κα της αξίας του χρόνου. Αξιοποιούμε τον χρόνο μόνο ζώντας την μετάνοια, το πένθος, τα κατ’ ‘ανθρωπον λυπηρά με πένθος.

Πάντοτε μας συγκινούν και μας ενισχύουν ιδιαίτερα τρεις φράσεις που αναφέρονται στο Θεοτοκάριο. Η πρώτη: «Χαίρε απαρακλήτου ψυχής μου θυμηδεστάτη παράκλησις». Η δεύτερη: «Χαίρε χαράς ακηράτου χαρίεν χωρίον». Και η Τρίτη: «Φώτισόν μοι τω φωτί της μετανοίας».

Θέλω χαρά; Που θα την βρω; Σε ποια ευδοξία ή ευχέρεια επίγεια μπορώ να βρω την χαρά; Πηγή της χαράς είναι ο Χριστός και η Μητέρα του Χριστού. Και είναι πηγή αμείωτης, αναλλοίωτης απ’ όλα τα ανθρώπινα χαράς.

«Φώτισόν με τω φωτί της μετανοίας». Πέφτω να κοιμηθώ. Ξυπνώ  με αθυμία, νιώθω την στένωση να με συνθλίβει; Μόνο να φέρω στον νου μου αυτόν τον στίχο και ανακουφίζομαι.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Ας αξιοποιήσουμε την συγκεκριμένη στιγμή. Έτσι ευαρεστούμε τον Θεό, αξιοποιούμε το παρελθόν μας, και έτσι αξιοποιούμε και το μέλλον μας  αφήνοντας τον εαυτή μας στην αγάπη και το έλεος του Θεού. Αυτό είναι το μόνο ουσιαστικό νόημα του χρόνου .

          ΦΕΒΡΩΝΙΑΣ ΜΟΝΑΧΗΣ