Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2025

 


Ἡ ἱστορία τοῦ π. Σωφρονίου ποὺ ἐπικοινωνεῖ μέ... τὰ μάτια κι ἕναν ὑπολογιστή!

ΣτὴνἹ. Μονή Γουβερνέτου στο Άκρω τήρι Χανίων μονάζει ἐδῶ καὶ κάποια χρόνια ὁ πατήρ Σωφρόνιος, ένας προικισμένος καὶ πολὺ ιδιαίτερος μοναχός. Ὁ μοναχός Σωφρόνιος εἶναι Ἑλληνοαμε ρικανός, ἀπόγονος 3ης γενιάς Ήπειρωτῶν μεταναστών, καθηγητὴς ἱστορίας, ἀπόφοιτος τοῦ πανεπιστημίου Κολούμπια, πρωταθλητὴς στὸ μπέιζμπολ στη Νέα Υόρκη, δεινὸς ὀρειβάτης ποὺ ἀνέβηκε πολλὲς φορὲς στὶς Ἄλπεις. Στὰ νεανικά του χρόνια ἦρθε στὴν Ἑλλάδα μὲ φίλους του γιὰ διακοπὲς καὶ ὁ δρόμος τὸν ἔφερε στὰ Χανιά.

Ὁ νέος σὲ ἡλικία καθηγητής βρέθηκε προσκυνητὴς στὴν Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακή Ἱερὰ Μονὴ τῆς Κυρίας τῶν Ἀγγέλων Γουβερνέτου. Στὸ περιβάλλον τοῦ μοναστηριού, κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τῆς Παναγίας καὶ μὲ τὴν ἔντονη παρουσία τοῦ τοπικοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Ερημίτη, ὁ Ἑλληνοαμερικανός καθηγητὴς γνώρισε τὸν ἡγούμενο π. Εἰρηναῖο, συνάντησε τοὺς μοναχούς, κουβέντιασε μαζί τους καὶ τοῦ ἦλθε ἡ φώτιση νὰ ἀλλάξει πορεία. Πέρασε ὁ χρόνος, άποφάσισε νὰ γίνει μοναχός, ἂν καὶ ἀντιπρόεδρος στὸ Ἀμερικανικό Κολλέγιο Ἑλλάδος, ἐγκαταστάθηκε στὴ μονὴ καὶ δοκιμαζόταν καθημερινὰ στὴν ἄσκηση καὶ στὴν διακονία.

Κάποια στιγμὴ κάτι παρουσιάσθηκε στὴν ὑγεία του καὶ ὁ δόκιμος μοναχὸς ἐπέστρεψε στὴν Ἀμερική, ὅπου βρέθηκε νὰ πάσχει ἀπὸ μιὰ ἀσθένεια ποὺ θὰ τὸν ἀκινητοποιοῦσε μελλοντικά. Οἱ γιατροὶ διέγνωσαν τὴν ἀσθένεια ALS/MND, γνωστή ἀπό τὸν Stephen Hawking, μιὰ σοβαρή, προοδευτική νευροεκφυλιστικὴ νόσο ποὺ ἐπηρεάζει τὰ κινητικά νευρικὰ κύτταρα στὸν ἐγκέφαλο καὶ τὸν νωτιαῖο μυελό. Τα κύτταρα αὐτὰ ἐλέγχουν τὴν κίνηση τῶν μυῶν καὶ ἡ ἐκφύλισή τους ὁδηγεῖ προοδευτικὰ σὲ μυϊκὴ ἀδυναμία καὶ ἀτροφία. Ὁ δόκιμος γύρισε πίσω μετὰ ἀπὸ ἕνα τρίμηνο, ὑποβοηθούμενος ἀπό τὸ μπαστουνάκι του, καὶ εἶπε στὸν γέροντα «πρέπει νὰ φύγω για τί θὰ ἀρρωστήσω καὶ ποιός θὰ μὲ προσέχει». Ο γέροντας τοῦ εἶπε «ἐδῶ εἶναι τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ δικό σου σπίτι, νὰ μείνεις ἂν τὸ θέλεις». Ἔμεινε στὴν μονή, ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Σωφρόνιος καὶ σταδιακά ἀκινητοποιήθη κε τελείως.

Τώρα πιὰ ὁ Σωφρόνιος εἶναι παρά λυτος καὶ κλινήρης, δὲν καταπίνει, σιτίζεται ἀπὸ ἕνα γαστροσωλήνα, ἀναπνέει μόνο μὲ τὴν ὑποστήριξη ἑνὸς ἀναπνευστῆρα. Δίχως νὰ μπορεῖ νὰ γράφει, νὰ μιλάει ἢ νὰ κινεῖται ὁ μοναχὸς Σωφρό νιος ἔχοντας ἕνα σύστημα στὸν ὑπολογιστή του, ποὺ καταγράφει τὴν σκέψη του μέσα ἀπὸ τὸ βλέμμα του καὶ τὸ ποῦ αὐτὸ ἐπικεντρώνεται, καταφέρνει νὰ ἐπικοι νωνεῖ μὲ τὸν κόσμο, τὸν ἡγούμενο τῆς Μονῆς καὶ τοὺς ὑπόλοιπους μοναχούς,

μὲ ἀνθρώπους ποὺ τὸν ἐπισκέπτονται, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ποὺ τὸν ἔχει ἐπισκεφθεῖ. Δὲν παραπονεῖται γιὰ τὴν κατάστασή του, δὲν ζητᾶ βοήθεια, δὲν γογγύζει. Στέλνει εὐχαριστίες στὸν Θεὸ γιατί βλέπει, γιατί ἀκούει, γιατί ἀντιλαμ-βάνεται τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν, γιατί ἔχει ἀνθρώπους δίπλα του, γιατί μπορεῖ νὰ εὐχαριστεῖ. Ἐδῶ διαφαίνεται ἡ δύναμη καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς, ὁ ἡρωισμὸς ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ἀνθρώπινα.

Σὲ ἐρώτηση ἀναφορικὰ μὲ τὸ μεγάλο ζήτημα τῆς εὐθανασίας, ἡ ἀπάντηση τοῦ μοναχοῦ εἶναι σαφής: «Ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς ὅλους μας. Τὸ καταλαβαίνω αὐτὸ καλύτερα ἀπὸ ποτὲ τώρα ποὺ εἶμαι στὸ κρεβάτι. Κανείς μας δὲν ἦρθε στὴν ζωὴ μὲ τὴν θέλησή του. Ὁπότε πῶς μπορεῖς νὰ δώσεις ἕνα τέλος στὴν ζωή σου, ἀφοῦ στὴν οὐσία δὲν σοῦ ἀνήκει; Ὡς λαϊκὸς ἤμουν πολὺ ἀνεξάρτητος σὲ ἕνα βαθμὸ πολὺ ἐγωιστικό. Τώρα ποὺ δὲν μπορῶ νὰ κάνω τὸ παραμικρὸ χωρὶς κάποιον ἄλλον, καταλαβαίνω γιατί ὁ Χριστὸς μᾶς δίδαξε νὰ εἴμαστε ένωμένοι σὲ ἕνα σῶμα. Χρειαζόμαστε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, νὰ εἴμαστε σὲ μιὰ κοινωνία μὲ τοὺς συνανθρώπους μας. Καταλαβαίνω ὅτι δὲν θέλει ὁ ἀσθενὴς νὰ γίνει βάρος στοὺς ἄλλους ἢ δὲν θέλει νὰ τὸν βλέπουν οἱ ἀγαπημένοι του νὰ ὑποφέρει. Εἶναι πολὺ ταπεινωτικό – τὸ ξέρω πολὺ καλά. Ἀλλὰ ὁ ταπεινὸς ἔχει τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὁ ἐγωιστής».

Τὸν ρωτοῦν γιὰ τὸν πόνο καὶ ἀπαντᾶ: «Ὁ πόνος εἶναι ἕνα μεγάλο σχολεῖο καὶ διδάσκει τὴν αὐτογνωσία ή ὁποία όδη-γεῖ στὴν ἀδελφογνωσία καὶ ἐν τέλει στὴν θεογνωσία. Ὁ πόνος σὲ ταπεινώνει καὶ μὲ τὴν ταπείνωση, ή καρδιά μας μαλακώνει καὶ ἀνοίγει στὸν Θεὸ καὶ στὸν συνάνθρωπό μας. Υπάρχει ἕνας ἄλλος πόνος ποὺ εἶναι ὀδυνηρότερος τοῦ πόνου γιὰ τὸν ὁποῖο μιλοῦμε. Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ πόνος ποὺ νιώθει ή ψυχή, ὅταν τῆς λείπει ή παρουσία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ζωογονεῖ τὰ πάντα καὶ δίδει νόημα καὶ σὲ αὐτὸν τὸν ἀνθρώπινο πόνο. Ὁ όδυνηρότερος καὶ πιὸ ἀβάσταχτος πόνος εἶναι ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου σήμερα.

Ὁ πόνος καὶ οἱ δυσκολίες μερικές φορὲς εἶναι ἀνυπόφοροι γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Στὶς δύσκολες στιγμές μου, ὅταν ἐνατενίζω τὸν παθόντα καὶ ἐσταυρωμένο Χριστό, νιώθω τὴν παρουσία καὶ τὴν παρηγοριὰ τοῦ Θεοῦ πιὸ ἔντονα. Αὐτός πρῶτος μετέτρεψε τὸν δικό Του πόνο σὲ εὐλογία. Καὶ ἡ δική Του ζωὴ πάνω στὸ Σταυρὸ δοξάστηκε καὶ ὁ Χριστός παρέμεινε στὴν ἱστορία ὡς ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης. Εἶναι τὸ πρότυπο καὶ συγχρόνως ἡ ἀνάπαυση κάθε πονεμένου».

«Επικοινωνῶ μὲ ἀνθρώπους ἀπ' ὅλον τὸν κόσμο ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ σωματικὲς ἢ ψυχικὲς ἀσθένειες. Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ἐμπειρία μου ἀπ' τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου, τοὺς καταλαβαίνω, ἔστω καὶ λίγο γιὰ νὰ τοὺς πῶ ἕνα παρήγορο λόγο, ἕνα λόγο τοῦ Χριστοῦ μας. Σήμερα, ὑπάρχει τόση μοναξιὰ στὸν κόσμο καὶ ταραχὴ καὶ φόβος. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔχουμε τὸ δῶρο Θεοῦ νὰ γνωρίζουμε τὸν Χριστὸ πρέπει νὰ μοιραζόμαστε μὲ τὸν συνάνθρωπό μας τὴν χαρά, τὴν γαλήνη καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ στόχος τῆς ὕπαρξής μας, νὰ σωθοῦμε ὅλοι;»

Στὴν Ἱ.Μ. Γουβερνέτου ὁ κλινήρης μοναχὸς π. Σωφρόνιος εὐχαριστεῖ ὅλη τὴν ἀδελφότητα ποὺ τὸν φροντίζει καὶ ὁμολογεῖ ὅτι «τὸ πιὸ θετικὸ εἶναι ἡ ἕνωσή μου μὲ τὸν Θεό, ποὺ νοιώθω τὴν ἀγάπη Του νὰ γεμίζει τὴν καρδιά μου. Ἡ ζωὴ χωρὶς Χριστὸ δὲν εἶναι ζωή. Μὲ τὸν Χριστὸ στὸ κέντρο τῆς ζωῆς σας ἔχετε ἀγάπη, γαλήνη καὶ ἡ ζωὴ ἔχει ἄλλο νόημα»

Περιοδικό «ΒΗΘΕΣΔΑ» Ιούλιος- Σεπτέμβριος 2025

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: