Η
ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΗ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Εν ολίγοις
Κύριο θέμα της σημερινής ευαγγελικής
διήγησης είναι η απιστία και η πίστη. Το περιστατικό που αναφέρεται σήμερα με
πρωταγωνιστή τον Θωμά, δεν αφορά μόνο αυτό το πρόσωπο που έζησε πριν από δύο
και πλέον χιλιάδες χρόνια, αλλά και η σημασία του δεν περιορίζεται σε μία
συγκεκριμένη στιγμή. Η περίπτωση αυτή του Θωμά αφορά τον καθένα μας, γιατί το
θέμα πίστη και απιστία δεν είναι προσωπικό, αλλά διαχρονικό και παγκόσμιο.
Από το σημερινό ευαγγελικό περιστατικό
θα σταθούμε στην συγκατάβαση του Χριστού, στην απαίτηση του Θωμά να ψηλαφήσει
τον αναστημένο Κύριο για να θεμελιώσει με στέρεο τρόπο την πίστη του.
Αν ο αναστημένος Χριστός ήταν απλά
ένας άνθρωπος και ο Θωμάς όσο σπουδαίος άνθρωπος κι αν ήταν, και έδειχνε μια
τέτοια δυσπιστία απέναντί του, θα έπρεπε ο Χριστός να θεωρήσει τον εαυτό του θιγμένο.
Εδώ όμως βλέπουμε κάτι πρωτόγνωρο. Διότι ο ψηλαφηθείς δεν ήταν ένας κοινός
άνθρωπος, αλλά ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος για τρία ολόκληρα χρόνια
φανέρωνε με πολλούς τρόπους τη θεία Του δύναμη και προέλευση. Τυφλοί είδαν το
φως τους, χωλοί θεραπεύθηκαν, παραλυτικοί ανορθώθηκαν, δαιμόνια φυγαδεύτηκαν,
νεκροί αναστήθηκαν. Ο Θωμάς ήταν μάρτυρας όλων αυτών των θαυμαστών σημείων,
παρά την έμφυτη δυσπιστία του. Ακόμη είχε ακούσει προσωπικά τις διαβεβαιώσεις
του Κυρίου, ότι μετά το θάνατό Του θ’
αναστηθεί. Και τώρα ένας από τους στενούς μαθητές Του, παρά τα όσα είδε και
άκουσε, αμφιβάλλει, παρά τη διαβεβαίωση του Κυρίου. Για οποιονδήποτε άλλον η
αμφιβολία του μπορεί να ήταν
δικαιολογημένη. Για τον Θωμά όμως;
Το πιο περίεργο όμως δεν είναι τόσο η
δυσπιστία του Θωμά, όσο η συμπεριφορά του Χριστού απέναντι σ’ αυτόν. Δεν
διαπιστώνουμε ίχνος οργής ή αγανάκτησης. Με πολλή συγκατάβαση ο ίδιος ο Κύριος
καλεί το Θωμά να Τον πλησιάσει και να Τον ψηλαφήσει. «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε
και ίδε τας χείρας μου, και φέρε τον δάκτυλον σου και βάλε εις την πλευράν
μου».
Αλλά γιατί εντυπωσιαζόμαστε γι’ αυτό,
όταν όλη η ιστορία από την εποχή των προπατόρων μέχρι την ενανθρώπηση του Χριστού
είναι μια διαρκής συγκατάβασή Του έναντι των ανθρώπων.
Αν ο καθένας μας αναλογισθεί τη δική
του προσωπική ιστορία σε σχέση με το Θεό, θα διαπιστώσει, ότι δεν είναι τίποτε
άλλο παρά μία συνεχής αλυσίδα δικών μας προκλήσεων έναντι του Θεού και
συγκατάβαση του Θεού προς εμάς. Κατ’ αρχάς η μακροχρόνια αναμονή Του για την
επιστροφή μας στον οίκο του πατρός. Πόσοι από μας αλήθεια, στην νεανική μας
ηλικία δεν παρεκκλίναμε από το δρόμο του Θεού και περιπλανηθήκαμε εδώ κι εκεί
ακολουθώντας το πνεύμα της εποχής ή παρασυρμένοι από τις αδυναμίες μας. Αλλά
και πόσες προσκλήσεις δεν προσέξαμε είτε τις περιφρονήσαμε ή και τις χλευάσαμε
ακόμη. Και όταν κάποια οριακή στιγμή της ζωής μας καταδεχθήκαμε να προσέξουμε
τις σωτήριες προσκλήσεις Του Θεού και πήραμε την απόφαση να επανέλθουμε στη μάνδρα της Εκκλησίας, μήπως μείναμε
σταθεροί στην απόφασή μας; Πόσα παραστρατήματα έχουμε χρεωθεί από τότε; Όμως ο
Θεός κάθε φορά καταδέχεται να ψηλαφούμε την άφατη μακροθυμία Του.
Και να ήταν μόνο αυτή η ψηλάφηση και
να μην κάναμε άλλες; Καλό θα ήταν.
Ας αναλογισθούμε τις κατ’ εξακολούθηση
ψηλαφήσεις τις αξιοπιστίας Του. Και ενώ ο Θεός εκπληρώνει χωρίς φειδώ τις υποσχέσεις
Του, εμείς αντίθετα, όχι μόνο δεν εκπληρώνουμε τις δικές μας απέναντί Του, αλλά
συνεχώς θέτουμε υπό έλεγχο την αξιοπιστία Του ως προς την εκπλήρωση των δικών
Του υποσχέσεων. Αυτό είναι ένας αναιδής πειραματισμός ως προς την αξιοπιστία
Του. Λέμε: Μέχρι τώρα έδειξε αξιοπιστία προς ό, τι είχε υποσχεθεί, θα είναι
όμως και σ’ αυτή την περίπτωση αξιόπιστος;
Θα σε δοκιμάσουμε και θα δούμε: «Εάν
μη βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων», λέει ο καθένας από μας, «ου
μη πιστεύσω». Και ο Κύριος με άκρα συγκατάβαση δέχεται να επαναληφθεί η
ψηλάφησή μας. «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε…. και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός».
Κι εμείς κατά κάποιο μπορεί να
συγκινηθούμε για λίγο και ν’ αναφωνήσουμε το: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»,
αλλά για να ζητήσουμε σε λίγο μια νέα ψηλάφηση.
Μπορεί να πει κανείς, ότι διαφέρει η μία ψηλάφηση από την άλλη. Άλλο ο
Θωμάς κι άλλο εμείς. Σωστά. Διότι ο Θωμάς μία φορά ζήτησε να ψηλαφήσει το
Χριστό και όταν τον κάλεσε να βάλει το χέρι του «στον τύπον των ήλων» ντράπηκε
και απέφυγε να το κάνει. Ενώ εμείς ζητάμε συνεχώς και χωρίς ντροπή δεχόμαστε να
κάνουμε διαρκώς ψηλαφήσεις.
Το θέμα είναι: μπορούμε να συλλάβουμε
στο νου μας αυτή την άπειρη αγαθότητα και συγκατάβαση του Θεού απέναντί μας;
Μια και μόνη λογική εξήγηση υπάρχει: και αυτή είναι η όντως ανεξάντλητη αγάπη
του Θεού προς εμάς. Ας την αξιοποιήσουμε για το καλό μας.
Χριστός Ανέστη!
π. γ. στ.
