Με αφορμή τα θλιβερά γεγονότα της Τετάρτης και άλλα συναφή

ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ

Η νεολαία μας δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί με μια απλούστευση καλή ή κακή. Γιατί είναι τέκνο της δικής μας εποχής, δηλ. τέκνο της εποχής την οποία η πρεσβυτέρα γενιά της κληροδότησε. Το πρόβλημα του ποιού της, δεν είναι ουσιαστικά δικό της, αλλά δικό μας. Τα προτερήματα των νέων μας, γιατί υπάρχουν και φωτεινές πλευρές στη νεολαία μας, είναι μικρές αναλαμπές στον ψυχικό τους ορίζοντα της κληρονομιάς της χριστιανικής μας συνειδήσεως.

Τα αρνητικά τους στοιχεία είναι όμως συνέπεια των δικών μας σφαλμάτων, της δικής μας πτώσεως. Εδώ ισχύει ο λόγος του προφήτη Ιερεμία: «οἱ πατέρες ἔφαγον ὄμφακα καί οἱ ὀδόντες τῶν τέκνων ἠμωδίασαν» ( Ιερ.31,20). Δηλ. τα παιδιά μας πληρώνουν τα σφάλματα μας. Η αρρώστια τους είναι πρώτα δική μας αρρώστια. Τους κληροδοτήσαμε όχι μόνον την «προγονική αμαρτίαν», αλλά και τη ν κοινωνική αμαρτία μας. Ο Θεός έχει πεθάνει πρώτα σε μας, δια να είναι « νεκρός» και στα παιδιά μας. Αν τώρα λάβουμε υπ’ όψη μας και το κατευθυνόμενο κακό – ρυπαρογραφία, ναρκωτικά, πολιτικό χάος, τρομοκρατία κ.τ.ο.- που η βιομηχανία παράγει και εξαπλώνει, για να συντηρεί την υστερία της σημερινής γενιάς, καταλαβαίνουμε πόσες δυνατότητες έχουν οι νέοι μας να ξαναβρούν την πνευματική τους ισορροπία.

Το ερώτημα είναι: τι μπορούμε να κάνουμε για την αντιμετώπιση του δύσκολου προβλήματος της σύγχρονης γενεάς;

Α. Να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση όχι μόνο της νεολαίας, αλλά προπάντων τη δική μας και της εποχής μας. Το πρόβλημα της νεολαίας συνίσταται βασικά στο κατά πόσο συνειδητοποιούμε την ε υ θ ύ ν η μας απέναντι στους νέους. Είναι ανάγκη κάποτε και κάπου να συναντηθούμε με τα παιδιά μας.

Είναι η ώρα του διαλόγου και της συνεργασίας. Παλαιότερα βλέπαμε τους νέους κάτω από την κηδεμονία και προστασία μας. Και όσο η πρεσβυτέρα γενιά μετέδιδε γνησιότητα και αλήθεια δεν υπήρχε πρόβλημα. Από τη στιγμή όμως που μεταδίδουμε νόθους τρόπους ζωής τότε αποκαλύπτεται η γυμνότητα μας.

Β. Είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε στην υιοθέτηση δ ι α λ ό γ ο υ με τη νεολαία. Αντί να ανακόπτουμε την ορμή τους, ας προσπαθήσουμε να τους καταλάβουμε. Να τους ενθαρρύνουμε στους αγώνες τους για γνήσια ιδανικά. Δεν θα σταθούμε όμως μόνο εκεί. Αλλά ως χριστιανοί νέοι πρέπει να αγωνίζονται για να γίνουν οι συνεχιστές της ελληνορθόδοξης παράδοσης και όχι θύματα των οιωνδήποτε εκμεταλλευτών. Και στο διάλογο αυτό δεν θα παρουσιαζόμαστε ως οι μοναδικές αυθεντίες που δίνουμε πάντα τη λύση. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πάρουμε πολλά κι’ εμείς από τους νέους, όπως ειλικρίνεια, αυτοθυσία, αγωνιστικότητα, τιμιότητα.

Γ. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τους νέους μας να βρουν το σωστό τους δρόμο χρειάζεται να κάνουμε α ν α ν έ ω σ η τ η ς δ ι κ ή ς μας πορείας. Ιδιαίτερα όσοι θέλουμε να λεγόμαστε χριστιανοί είναι ανάγκη να αναζωπυρώσουμε την αυτοσυνειδησία μας. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να μπούμε στην πορεία της ιεραποστολής και η Εκκλησία θα βρίσκεται σε διαρκή πορεία, αδιάκοπο διάλογο με τον κόσμο και σε συνεχή πρόσληψη του κόσμου για να σωθεί ο κόσμος. ( Ιωάν. 3,17».

Η μάχη δίνεται στον κοινωνικό χώρο, γιατί από εκεί καθορίζεται η ζωή μας. Κοινωνία σημαίνει ζωή. Οι νέοι λοιπόν δεν περιμένουν μόνο από τους ταγούς της κοινωνίας τα λόγια τους. Θέλουν να δουν και συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Ζωής γνησιότητας και αλήθειας. Να δουν για να πιστεύσουν. Εξάλλου, τι άλλο φανερώνουν οι εκρήξεις της νεολαίας παρά απαίτηση για κάθαρση, τιμωρία των ενόχων και αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος ; Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατο χωρίς την χριστοποίηση των προσώπων και των θεσμών, χωρίς την παρουσία των χριστιανών μέσα στη ζωή ως άλας και φώς του κόσμου.

Μέσα στο υπάρχον πλαίσιο στο οποίο τα παιδιά μας μεγαλώνουν, φαίνεται ότι δεν κατόρθωσαν και αυτά να ξεφύγουν από το ιστορικό αξίωμα να είναι τέκνα της εποχής μας.

Γίνεται όμως συγχρόνως αισθητή η ουσιαστική μετατόπιση του προβλήματος της νεολαίας μας, που από πρόβλημα των νέων αποδεικνύεται καθαρά πρόβλημα εντελώς δικό μας και συνεπώς ευθύνη της πρεσβυτέρας γενεάς για την πορεία της νεολαίας.

Πολλοί λένε για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να εξυγιανθεί το κοινωνικό περιβάλλον. Το εννοούν όμως με κοσμικά κριτήρια. Εξ άλλου γευόμαστε καθημερινά τις αποτυχίες τόσων προσπαθειών, παλαιοτέρων και νεωτέρων.

Εμείς, ως ορθόδοξοι χριστιανοί, πιστεύουμε ότι η σωτηρία θα προέλθει μόνο από την εν Χριστώ αναμόρφωση και μεταμόρφωση της κοινωνίας μας. Σ’ όσους τυχόν προβάλλουν αντιρρήσεις για τη δυνατότητα αυτή και θα θεωρήσουν δογματική τη θέση μας, θα αντιπαραβάλλουμε τον γνήσιο τρόπο ζωής των κοινοβιακών μοναστικών κοινοτήτων, που παραμένουν το όραμα για μια γνήσια δημοκρατική κοινωνία αγάπης, ισότητας και ελευθερίας.

Εξ ’άλλου ο σκοπός της Εκκλησίας είναι δεδομένος. Είναι η εκκλησιοποίηση του κόσμου σε κάθε διάσταση του, όχι μόνον στην αιωνιότητα, αλλά και σ’ αυτή τη ζωή. Γιατί αν δεν γίνει όλη η ζωή «ἐν Χριστῷ» σ’ αυτή τη ζωή, δεν θα είναι «ἐν Χριστῷ» και μετά Χριστό- στην αιωνιότητα.

π.Γ. Στ.