Η αγάπη μετριέται από την υπομονή π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Η γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου πρέπει να κάνει, στις συνειδήσεις όσων θέλουν να είναι χριστιανοί, μόνιμη τοποθέτηση, επωδό και διαρκώς ζωντανή διδασκαλία την ζωή αυτού του Ρώσου, που ουσιαστικά μας μαθαίνει ότι: Η αγάπη μετριέται από την υπομονή.

Στον σημερινό κόσμο και οι δύο λέξεις-έννοιες έχουν κακοφορμισμένο περιεχόμενο. Η αγάπη έγινε υποκειμενικό και μόνο αίσθημα, με κύριο βάρος την συναισθηματική φόρτιση, και η υπομονή έγινε βαρύ, ενοχλητικό και απεχθές άκουσμα! Οι σημερινοί άνθρωποι (στην πλειονότητα) όταν λένε αγάπη, εννοούν επιθυμία, και από την άλλη καθόλου δεν θέλουν να διανοηθούν την υπομονή, αφού... τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα.

Έτσι η ζωή αναλώνεται ανάμεσα στην επιδίωξη απόκτησης της αγάπης των άλλων και στην αποφυγή κάθε υπόθεσης που ενοχλεί. «Έτσι θα περάσω την ζωή μου;» απορούν!

Νεαρός φαντάρος ο αϊ-Γιάννης συλλαμβάνεται, μαζί και με άλλους, αιχμάλωτος και πουλιέται, όπως συμβαίνει πάντα, ακόμη και σήμερα, δούλος. Μαζί με δύο ακόμη συνομηλίκους του αποφασίζει (χωρίς τυπικά να το γνωρίζει) αυτό που λέει ένας μεγάλος άγιος της Εκκλησίας: «Τον καιρό της θλίψης δεν πρέπει να αποφασίζουμε για τίποτε, αλλά πρέπει να μένουμε σε αυτά που προϋπήρχαν». Και στον Γιάννη και στους άλλους δύο "προϋπήρχαν" απόψεις, τοποθετήσεις, τρόπος ζωής. Ήταν χριστιανοί, όχι στην σκέψη μόνο, αλλά στον τρόπο. Χριστιανοί όχι της Κυριακής, αλλά όλης της εβδομάδας. Χριστιανοί που είχαν τον Χριστό Κύριο της ζωής τους και όχι ονομασία τους αόριστη και φραστική. Χριστιανοί που αφουγκράζονταν το Πνεύμα του Χριστού και έκλειναν τα αυτιά τους στις σειρήνες δαιμονικών ακοσμάτων  που τους πρότειναν... την άρνηση του Χριστού για μια ζωή άνεσης.

Όταν όλα είναι ήρεμα και κανένα δίλημμα δεν "τσιγαρίζει" την ανθρώπινη ύπαρξη, εύκολα δεχόμαστε την ομορφιά της Βασιλείας του Θεού. Όταν όμως ο διάβολος ζητάει και παίρνει την άδεια να μας λιώσει στις μυλόπετρες μιας καθημερινότητας οδυνηρής, τότε... φαίνεται το καλό το παλικάρι! Και ο αϊ-Γιάννης ήταν καλό και γενναίο παλικάρι.

Όταν πηγαίνουμε με τα παιδιά μας στα καταστήματα παιχνιδιών για να τους αγοράσουμε κάποιο παζλ, η επιλογή βασίζεται στην ομορφιά και το ενδιαφέρον της εικόνας που είναι αποτυπωμένη πάνω στο κουτί και δείχνει πόσο όμορφο θα γίνει. Όταν όμως ανοίγουμε το κουτί, το παζλ δεν θυμίζει σε τίποτα την εξωτερική εικόνα! Αυτό που βλέπουμε είναι ένας σωρός ανακατεμένα κομμάτια σε μια σακούλα!!

Δόθηκε στο παιδί μια όμορφη εικόνα και μια δύσκολη πραγματικότητα. Χρειάζεται υπομονή και σταθερότητα, να συναρμολογήσει τα κομμάτια, με λογική, με φαντασία, με αγάπη για τον σκοπό, και φυσικά με αποδοχή της όλης διαδικασίας, προκειμένου να υλοποιηθεί με τα ανακατεμένα κομμάτια της σακούλας η ομορφιά του οράματος της αρχικής εικόνας. Αν ο μικρός βαρεθεί, θυμώσει γιατί δεν είναι εύκολα όλα, θιγεί ο εγωισμός που δεν θα τα καταφέρει με την πρώτη και διαμιάς, τότε... ο σωρός τα κομμάτια θα μείνουν στην ασχήμια τους, παρότι αυτά τα ίδια συναπαρτίζουν την ωραιότητα της προτεινόμενης εικόνας-πρότασης.

Η ζωή του αγίου Ιωάννη ήταν ένα υπομονετικό συναρμολόγημα αυτού του σωρού μπροστά στον οποίον βρέθηκε. Είχε σπίτι και οικογένεια· έμεινε μόνος και δούλος. Είχε άνεση και ελευθερία· βρέθηκε σε ένα στάβλο μουλαράς. Είχε νιάτα και ζωή με προοπτικές και όλος ο κόσμος του περιορίστηκε στην μάντρα του σπιτιού-φυλακής του αφεντικού του. Τι χειρότερο να του συμβεί;

Αυτός όμως ο μικρός, ο μέγας, κατάφερε με υπομονή να συναρμολογήσει όλα αυτά τα... ερείπια και να φτιάξει μια άλιωτη ομορφιά. Αφθαρτίστηκε η καρδιά και η σκέψη του πρώτα από το Πνεύμα του Χριστού, και μετά ο Χριστός αφθάρτισε και το σώμα του. Κατάλαβε ότι η υπομονή είναι όπως η βροχή. Κάνει να φυτρώσει ό,τι έχουμε μέσα μας. Αν έχουμε λουλούδια όμορφα αυτά θα φυτρώσουν· αν έχουμε γαϊδουράγκαθα μ’ αυτά θα γεμίσει ο τόπος. Αν την υπομονή την διαστρέφουμε σε σφιγμένα δόντια, τότε όσο... σφίγγουμε τόσο θα πονάμε. Αν η υπομονή είναι η ηρεμία να δέχομαι τα πράγματα όπως έρχονται και να αγωνίζομαι να βγαίνει από αυτά όφελος και κέρδος ουσιαστικό, τότε θα ανακαλύψουμε και την αληθινή αγάπη. Τότε θα καταλάβουμε ότι τα λουλούδια μέσα μας τα σπέρνει η αγάπη και τα κάνει να φυτρώνουν και να φανερώνονται ως υπομονή. Πράγματα ούτε εύκολα ούτε γρήγορα. Ο άγιος Ιωάννης πέρασε όλη τη ζωή του στον στάβλο. Η επιπόλαιη βλακεία των ανθρώπων αυτό το θεώρησε... δυστυχία, όμως αυτός ακόμα υπάρχει. Οι  σύγχρονοί του άρχοντες πάθανε το ψαλμικό: «...τό μνημόσυνο αὐτῶν ἀπώλετο μετ’ ἤχου...».

Ο άγιος Ιωάννης είχε ως τοποθέτησή του και είχε πει, πριν από τον σύγχρονο τραγουδοποιό, «Αυτά μου τύχαν δυστυχώς, μα τ’ αγαπάω ευτυχώς». Και τ’ αγαπούσε με υγιά υπομονή.

Η υπομονή του αγίου Ιωάννη... μέτρησε πολλή αγάπη, στην καρδιά και στην ψυχή του. Τόση αγάπη που «κάστρα καταλύει, μπεντένια ρίχνει κάτω». Κάστρα και μπεντένια αναγκών και ασθενειών ημών των αδερφών του στην πίστη και κάθε ανθρώπου. Τόση αγάπη, που ο Χριστός μάς τον άφησε μέτρο και φανέρωση της εικόνας, που Αυτός (ο Χριστός) θέλει για το παζλ της ζωής μας:

α. Μια καρδιά που δεν θα 'ναι μοιρασμένη και σπασμένη ανάμεσα σε δυο ζωές.

β. Μια "υποχρέωση" να διαλέγει σωστά στα διλήμματα, με οδηγό το Πνεύμα του Χριστού.

γ. Μια υπομονή χορταστική που φανερώνει και γεννάει... και μετράει αγάπη.

«Η ποίηση είναι ελεημοσύνη

στην παλάμη ενός κουλού κόσμου.»

Αργύρης Χιόνης

Αυτά γράφει ο ποιητής, εμείς ας παρακαλέσουμε τον άγιο Ιωάννη την ελεημοσύνη που αυτός μας δίνει με την ύπαρξη του και τον τρόπο του, να έχουμε "χέρια" να την υποδεχτούμε, να την αποδεχθούμε και να την «ενθυλακώσουμε».

www.enoriako.infο