Αββά Δωροθέου-Η αρετή της αυτομεμψίας
Κάποτε με πλησίασαν δύο αδελφοί, που στενοχωρούσε ο ένας τον άλλον,
και έλεγε ο μεγαλύτερος για τον μικρότερο:
«Του λέω να κάνει κάτι και
στενοχωριέται και στενοχωριέμαι κι εγώ, γιατί σκέπτομαι ότι, αν με αγαπούσε και
μ’ εμπιστευόταν, θα τον πληροφορούσε ο Θεός να τα δεχθεί».
Και ο μικρότερος έλεγε:
«Συγχώρεσέ με, Γέροντα, γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν μου μιλάει με φόβο Θεού,
αλλά σαν να θέλει να με διατάζει. Και νομίζω ότι γι’ αυτό δεν αναπαύεται η
καρδιά μου, όπως λένε οι Πατέρες».
(Η αμφιβολία και η αβεβαιότητα, καρπός του μεταπτωτικού ψυχισμού
του ανθρώπου, του αφαιρούν κάθε είδους αναπαύσεως της ψυχής του. Τότε μόνο
αναπαύεται ο άνθρωπος, όταν πληροφορείται από την συνείδησή του ότι όλα έχουν
καλώς και προς τον Θεό, και προς τον πλησίον και προς τον εαυτό του. Ο διάβολος
όμως καλλιεργεί ψευδείς πληροφορίες και πλανά τους άπειρους στην πνευματική
ζωή. Γι’αυτό και οι αγωνιζόμενοι νηπτικά, την πληροφόρησή τους δεν την δέχονται
από τη συνείδησή τους, αλλά μόνο από τον Γέροντά τους ή από τον ίδιο τον Κύριο.
«Πληροφορία» είναι η εσωτερική και συνειδητή βεβαιότητα για την ορθότητα
πράξεως ή λογισμού ή γνώσεων κλπ. ή για την αποκάλυψη του θελήματος του Θεού σε
κάθε περίσταση).
Προσέξτε, πως ο ένας έριξε το βάρος στον άλλο και κανείς τους δεν
κατηγόρησε τον εαυτό του. Άλλοι δύο, που στενοχώρησαν ο ένας τον άλλο, έβαλαν
μεν ο ένας στον άλλον μετάνοια, παρέμειναν όμως ανειρήνευτοι. Και ο μεν ένας
έλεγε:
«Δεν μου έβαλε με την καρδιά του μετάνοια και γι’ αυτό δεν
αναπαύθηκα. Γιατί έτσι έχουν πει οι Πατέρες».
Ο δέ άλλος έλεγε: «Επειδή
δεν είχε προδιατεθεί με αγάπη προς το πρόσωπό μου, πριν εγώ του δείξω τη
μετάνοιά μου, γι’ αυτό κι εγώ δεν αναπαύθηκα». Βλέπετε αυταπάτη, αδελφοί μου,
βλέπετε πως διαστράφηκε ο λογισμός τους;
Ο Θεός γνωρίζει πόσο μεγάλη κατάπληξη μου προξενεί το ότι ακόμα και
τους Πατέρες χρησιμοποιούμε, σύμφωνα με τα θελήματά μας τα πονηρά, για να
χάσουμε τις ψυχές μας.
Έπρεπε να πάρει καθένας επάνω του την ευθύνη, να κατηγορήσει τον
εαυτό του και να πεί: «Δεν έβαλα ειλικρινά μετάνοια στον αδελφό μου, γι’ αυτό
δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Ο δε άλλος να πεί: «Εγώ δεν είχα την καρδιά μου
έτοιμη να συγχωρέσει και να αγαπήσει τον αδελφό μου, πριν αυτός μου εκφράσει τη
μετάνοιά του και γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Έτσι θα έπρεπε να κάνουν
και οι προηγούμενοι.
Ο μεν πρώτος έπρεπε να πεί: «Εγώ μιλάω με αυθάδεια, γι’ αυτό δεν
αναπαύει ο Θεός τον αδελφό μου».
Και ο άλλος έπρεπε να λογίζεται: «Ο αδελφός μου μού δίνει εντολές
με ταπείνωση και αγάπη, αλλά εγώ είμαι ανυπότακτος και δεν έχω φόβο Θεού». Αλλ’
όμως κανένας τους δεν βρήκε τον σωστό δρόμο και δεν κατηγόρησε τον εαυτό του.
Αντίθετα, καθένας έριξε το βάρος στον άλλον.
*****
Να, γι’ αυτό δεν μπορούμε
να προκόψουμε, γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ωφέλεια σε τίποτε, αλλά περνάμε όλο τον
καιρό μας σαπίζοντας από τους λογισμούς που κάνουμε εναντίον των αδελφών μας
και κατατσακιζόμαστε, επειδή καθένας δικαιώνει τον εαυτό του. Καθένας αφήνει
τον εαυτό του, όπως είπα, χωρίς να εφαρμόζει τίποτα. Και όλοι μας έχουμε την
απαίτηση να τηρούν οι άλλοι τις εντολές του Θεού. Γι’αυτό και δεν μπορούμε να
συνετισθούμε να κάνουμε το καλό, γιατί αν ποτέ και το ελάχιστο μάθουμε, αμέσως απαιτούμε
από τον αδελφό μας να το εφαρμόσει, κατηγορώντας τον και λέγοντας: «Πρέπει να
κάνει αυτό» ή «γιατί αυτό δεν το έκανε έτσι»; Γιατί δεν απαιτούμε καλύτερα από
τους εαυτούς μας να εφαρμόζουμε τις εντολές και δεν κατηγορούμε τους εαυτούς
μας ως παραβάτες;
Που είναι εκείνος ο Γέροντας, που, όταν τον ρώτησαν «τι περισσότερο
βρήκες σ’αυτό τον δρόμο, πάτερ;», απάντησε «έμαθα στο καθετί να κατηγορώ τον
εαυτό μου»; Πράγμα που έκανε αυτόν που τον ρώτησε να τον επαινέσει και να του
πεί: «Άλλος δρόμος εκτός απ’ αυτόν δεν υπάρχει».
Όμοια και ο αββάς Ποιμένας είπε αναστενάζοντας: «Όλες οι αρετές
μπήκαν σ’ αυτό το σπίτι, εκτός από μία και χωρίς αυτή δύσκολα στέκεται ο
άνθρωπος». Και τον ρώτησαν:
«Ποιά είναι αυτή»;
Και λέει: «Η αυτομεμψία».
Και ο Μέγας Αντώνιος είπε: «Αυτή είναι η σπουδαιότερη πνευματική
εργασία, που έχει να κάνει ο άνθρωπος μέσα του. Να επωμίζεται τα λάθη του
απέναντι στον Θεό και να προετοιμάζεται για τους πειρασμούς μέχρι την τελευταία
του αναπνοή». Και παντού βλέπουμε ότι αυτό τηρούσαν οι Πατέρες και αναπαύονταν,
αναφέροντας τα πάντα στον Θεό, ακόμα και τα πιο ασήμαντα.
Από τό βιβλίο ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥἜργα Ἀσκητικά,
Εκδ. ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Καρέας, 2000)
πηγή
https://proskynitis.blogspot.com/2018/07/blog-post_67.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου