Δεύτε ίδωμεν πιστοί - Τι θαυμάζεις Μαριάμ-Πέτρος Μανέας (1870-1950)

 

Το φαινόμενο του «Νεοπαγανισμού»

 

Το φαινόμενο του «Νεοπαγανισμού» εντάσσεται σε ένα ευρύτερο ιδεολογικό ρεύμα που επιδιώκει την αποδόμηση της χριστιανικής παράδοσης ως συστατικού στοιχείου του νεώτερου ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Στον ελληνικό χώρο, ιδιαιτέρως μέσα από εκδόσεις, διαδικτυακές παρεμβάσεις, τελετουργικές εκδηλώσεις και δημόσιες τοποθετήσεις, οι ομάδες αυτές επιχειρούν  να επηρεάσουν την κοινή γνώμη προβάλλοντας μια εναλλακτική, «αρχαιόφρονα» κοσμοαντίληψη.

Ο Χριστιανισμός παρουσιάζεται, όχι ως πνευματική συνέχεια, αλλά σαν επικίνδυνος αντίπαλος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Στον δημόσιο, έντυπο και διαδικτυακό λόγο των εκπροσώπων του νεοπαγανιστικού χώρου παρατηρείται συστηματική χρήση επιθετικής  και συχνά υβριστικής  ορολογίας σε ιερά πρόσωπα και θεσμούς της Εκκλησίας.

Οι επιθέσεις εστιάζουν συχνά σε  πρόσωπα – σύμβολα της χριστιανικής πίστης η της Εκκλησιαστικής Ιστορίας, παρουσιάζοντάς τα με διαστρεβλωμένο τρόπο. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται στοχεύει στην ιδεολογική αντιστροφή της ιστορικής πραγματικότητας με σκοπό την αποδόμηση της χριστιανικής πίστης και την ανατροπή της διαχρονικής ιστορικής και πολιτιστικής συνέχειας.

ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», φ. 1178

Kαταβασίες Χριστουγέννων Νικολαίδης Εμμανουηλίδης

 Ψάλλουν οι Άρχοντες Βασίλειος Νικολαίδης και Βασίλειος Εμμανουηλίδης .....Οικουμενικό Πατριαρχείο δεκαετία 80.........

Δοξολογία Ιωαννίδη πλα Ασιράν Στανίτσας 1980-03-16

 

1980-03-16 Κυριακή Δ' των Νηστειών Ήχος βαρύς Άγιος Δημήτριος Αμπελόκηποι

GEORGE 1985

6,35 χιλ. εγ.

«ΔΕΙΠΝΟΝ ΜΕΓΑ»

 

Πολλούς κάλεσε ο Άρχοντας με επίσημη πρόσκληση, μεγιστάνες και πλούσιους, προκειμένου να συμμετάσχουν στο εορταστικό βραδινό συμπόσιο. Εκείνοι αρνήθηκαν. Άλλοι δέχθηκαν. Φτωχοί έτούτοι και άσημοι και εξουθενωμένοι. Και το τραπέζι τελικά γέμισε συνδαιτημόνες. Η ευωχία του μεγάλου δείπνου άρχισε.

            «Δείπνον μέγα»!

            Δείπνο, όχι γεύμα. Σαφής η διαφορά. Τα επίσημα τραπέζια είναι βραδινά. Οι μεγάλες εορτές, οι πάνδημες πανηγύρεις, τα επίσημα συμπόσια εορτάζονται με δείπνο και όχι με γεύμα. Διότι εκείνη η βραδινή ώρα , στο κλείσιμο της ημέρας, όταν όλες οι εργασίες και υποχρεώσεις έχουν κοπάσει, η ευφροσύνη    ξεδιπλώνεται άκρατη. Και χωρίς στενούς χρονικούς περιορισμούς. Μπορεί να παραταθεί πολύ, μέχρι τα ξημερώματα, η ευωχία, ο πότος, ο χορός.  

            Ο Κύριος, όταν αναφέρεται στη Βασιλεία Του, συχνά χρησιμοποιεί την εικόνα του δείπνου.  Και προκειμένου να υποδηλώσει την ατέρμονη ευφροσύνη, αγαλλίαση και χαρά που επικρατεί στο δείπνο της Βασιλείας. Συμβαίνει κάποτε να αναφέρεται όχι απλά σε επίσημο δείπνο, αόριστα, αλλά συγκεκριμένα σε δείπνο γαμήλιο (Ματθ. 22, 2). Πρόκειται για την εναργέστερη έκφραση της απόλαυσης των πνευματικών αγαθών της Βασιλείας Του εκ μέρους  των μετεχόντων σ’ αυτήν. Εικόνα και έκφραση που απαράλλακτα εμφανίζεται και στην Αποκάλυψη: «Μακάριοι οι εις το δείπνον του γάμου του αρνίου κεκλημένοι» (Αποκ. 19, 9). «Δείπνον δε Χριστού η των σωζωμένων εορτή και ευφροσύνη εναρμόνιος» (Ανδρέας Καισαρείας). Όσοι την κατορθώνουν είναι  μακάριοι, καθώς μάλιστα εισέρχονται μαζί με τον άγιο Νυμφίο των καθαρών ψυχών στον αιώνιο νυμφικό θάλαμο.

            Εδώ η χαρά και ευφροσύνη συμπλέκονται και με την αιώνια αγάπη και αφοσίωση των ψυχών που έχουν καταστεί νύμφες Χριστού προς τον θείο Νυμφίο τους. Μέθη ιερή, έξαρση πνευματική, που λαμβάνει την πλήρη ικανοποίηση της στην άρρηκτη ένωση με τον Χριστό.

            Μακάριες οι ψυχές που επιθυμούν τα υπερφυή αυτά μεγαλεία. Αυτές είναι που θα παρακαθίσουν μαζί με τον Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ στο συμπόσιο της Βασιλείας, στο «μέγα Δείπνον», όπου θα εισέλθουν με το ένδυμα γάμου, «βύσσινο λευκόν καθαρόν» (Αποκ. 19,8), το οποίο θα έχουν υφάνει με τις αρετές του.

            Θα εισέλθουν, για να ανακλιθούν στην τράπεζα, και μαζί με τον Οικοδεσπότη Χριστό να πίνουν καινόν το ποτήριον της αμπέλου, της αιώνιας ευφροσύνης, και να δέχονται από Εκείνον την διακονία και πλήρωση όλων των άπειρων και αιώνιων εφέσεών τους, καθώς ο Ίδιος το εβεβαίωσε, ότι «περιζώσεται και ανακλινεί αυτούς και παρελθών διακονήσει αυτοίς». (Λουκ.12,37).

            Ασύλληπτες δωρεές και καταστάσεις, προορισμένες για τις μεγάλες  εκείνες ψυχές που θα δεχθούν την πρόσκληση του Μεγάλου Δείπνου. Για όσες ακόμα απέμειναν να επιθυμούν τα μεγάλα και υπερφυή!

            «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», τ. 633

Τι είναι η πίστη;

 

Πίστεψε στον Θεό όχι ως ιδεολόγημα. Όχι ως κατοχύρωση φοβερών ακλόνητων επιχειρημάτων, που απαλείφουν τον φόβο του εγώ και κατοχυρώνουν την νάρκισση ατομική δύναμή σου.

Πίστη δεν σημαίνει αποδοχή κάποιων συμβόλων ή λεκτική ανάγνωση ιερών κειμένων. Δεν είναι μια νοητική και απαγγελία, οχύρωση του νου και εξοστρακισμός του φόβου.

Πίστη σημαίνει αφήνομαι σε εκείνο που δεν καταλαβαίνω και πολλές φορές φοβάμαι, αλλά μέσα μου σε μιαν άλλη πραγματικότητα της ύπαρξής  μου, σε μιαν έτερη διάσταση, αισθάνομαι ότι κάποιος γνωρίζει καλύτερα από μένα. Δεν ξέρω γιατί, μα κάποιος  με αγαπάει, με νοιάζεται με τον δικό του τρόπο, που είναι σοφός, ουσιαστικός, θεραπευτικός και λυτρωτικός.

Πίστη σημαίνει μαθαίνω να εμπιστεύομαι, να αφήνομαι, να εγκαταλείπομαι γυμνός από τις δικές  μου ερμηνείες, τα δικά  μου θέλω, τις αρετές μου και τα πιστεύω  μου.

Η πίστη γεννιέται πραγματικά στο όριο του θανάτου, εκεί που δεν υπάρχει το «εγώ», οι δυνάμεις σου, τα κατορθώματα σου, το όνομά σου, οι επιτυχίες σου, για να σε σώσουν και να σε αυτολυτρώσουν.  Εκεί που οι λέξεις μαρμαρωμένες στις άκρες των ματιών ζητούν να γίνουν λυτρωτικά δάκρυα ελπίδας στην παρουσία του Θεού, του Άλλου, που από βρέφος πείνασες και δίψασες.

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος- Λίβυος, «Κάθε τέλος μια αρχή»

Προσευχή τοῦ Σειράχ (Σοφια Σειράχ κγ' 1-6)

 

1 Κύριε καί πατέρα μου, έσύ που κυβερνάς τη ζωή μου, μή με έγκαταλείψεις, μὴν ἐπιτρέψεις νὰ μοῦ ξεφύγουν απρόσεκτα  λόγια, μή με ἀφήσεις να πέσω στα αμαρτήματα αυτά.

2 Ποιός θα πάρει ένα μαστίγιο για να δαμάσει τις σκέψεις μου και θὰ βάλει στην καρδιά μου την άσκηση της σοφίας γιὰ νὰ μὴν ἀντιμετωπίζει ή σκέψη μου και ή καρδιά μου με έπιείκεια τα σφάλματα τῆς ἄγνοιάς μου και για να προλάβει ἔτσι ἄλλα μεγαλύτερα ἁμαρτήματα·

 

3 για να μην πληθυνθοῦν τῆς ἄγνοιάς μου οἱ παρεκτροπές και συσσωρευθοῦν οἱ ἁμαρτίες μου κι έτσι ξεπέσω μπροστά στα μάτια τῶν ἀντιπάλων μου και χαροῦν οἱ ἐχθροι μου, για το κατάντημά μου;

 

4 Κύριε, Πατέρα και Θεέ τῆς ζωῆς μου, μὴν ἐπιτρέψεις να ὑποδουλωθώ στην πονηρή περιέργεια τῶν ματιών και

 5 και διώξε μακριά από μένα κάθε πονηρή επιθυμία.

6 Μή με αφήσεις να υποδουλωθώ στην κοιλιοδουλεία και στὴν ἐπιθυμία τῆς σαρκικής έπαφῆς· μην επιτρέψεις να κυριευθῶ ἀπό ἀδιάντροπες ἐπιθυμίες και καταντήσω αναιδής.