ΟΜΙΛΙΑ: ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

Όλοι μας διερωτόμαστε: τι θα έλεγε ένας ασκητικός πατέρας για το ά ή ΄β πρόβλημα της πνευματικής ζωής που μας απασχολεί σήμερα?

Πάντως θα ήταν ωφέλιμο αν είχαμε συνηθίσει να ακούμε την φωνή των ασκητικών πατέρων. Διότι σήμερα ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων ταλαιπωρείται από προσωπικά αδιέξοδα λόγω λαθών και επηρεασμού ενός ξενόφερτου τρόπου ζωής. Παλαιοί και νεότεροι Γέροντες μας προτείνουν την απαλλαγή από πολλά και περιττά και την ανακάλυψη του εαυτού μας δια της αυτογνωσίας.

Μας προτείνουν ένα τρόπο ζωής αυθεντικό και καθαρό πολεμώντας τον επάρατο εγωισμό, και επιδιώκοντας την νηφάλια ταπείνωση .

Ο εγωισμός και το άγχος δημιουργούν κοινωνία με ατομιστές και μηδενιστές. Οι Γέροντες μας προτείνουν την απομάκρυνση από τον κόσμο όχι τοπικά βέβαια, αλλά εγκαταλείποντας το κοσμικό φρόνημα και την ταραχή του βίου. Και τρόπος είναι η μετάνοια, η απόφαση να μισηθεί η αμαρτία και να αγαπηθεί η αρετή.

Η άσκηση δεν αποτελεί πράξη στέρησης και απομόνωσης αλλά βοήθεια προς γνώση του ότι αν δεν θυσιαστούμε δεν πρόκειται να ζήσουμε μια αυθεντική ζωή. Οι Γέροντες επίσης μας διδάσκουν την απλότητα, το απέριττο και το λιτό που έρχονται σε αντίθεση με την πολυτέλεια, τον πλούτο και την άνεση που επιδιώκει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Επίσης ενώ η μνήμη του θανάτου είναι για τον κοσμικό άνθρωπο αποκρουστική , για τον ασκητή αποτελεί ελευθερία από την ματαιότητα και την πορεία προς την πρόγευση της άλλης ζωής.

Η εργασία και ο κόπος του ανθρώπου είναι ευλογημένος όσο ικανοποιεί τις απαραίτητες ανάγκες, γιατί όταν ξεπεραστούν τα όρια αρχίζει η τυραννία των παθών, που δυσκολεύουν την ζωή εκείνων που θέλουν να αγωνιστούν πνευματικά. Εξάλλου η μεγάλη άνεση διογκώνει το εγώ και οδηγεί σε ταραχή τον άνθρωπο, ενώ η περικοπή των περιττών χάρη του συνανθρώπου μειώνει το εγώ και αυτό το έργο το ευλογεί ο Θεός.

Η φιλαργυρία που διακρίνει τον σύγχρονο άνθρωπο τον οδηγεί στην ειδωλολατρία και σε ακραίες περιπτώσεις που τον εκθέτουν. Μέσα στην παραζάλη του ο άνθρωπος χάνει την ιερότητα του προσώπου του και την αρχοντιά του και πιστεύει, ότι το χρήμα μπορεί να του ωραιοποιεί την ζωή. Εκτός βέβαια από την ανθρώπινη αδυναμία σημαντικό μερίδιο έχει και ο διάβολος, ο οποίος επηρεάζει τον άνθρωπο εξωτερικά και εσωτερικά. Οι Ασκητικοί πατέρες λένε «άλλαξε την ζωή σου, στόλισέ την με αρετή και κανείς δαίμονας δεν θα μπορέσει να κατοικήσει μέσα σου».

Ένα άλλο πρόβλημα στο οποίο μας απαντούν οι πατέρες είναι η δυσκολία που έχουν οι σύγχρονοι άνθρωποι να ακούν προσεκτικά το λόγο της εκκλησίας και των πατέρων. Ο άνθρωπος αγαπά μόνο να μιλά και όχι να ακούει.

Η υπακοή είναι εκμάθηση υποταγής στο θέλημα του Θεού, μια πράξη άγνωστη στους πολλούς αλλά και παρεξηγημένη. Και όμως η παραίτηση από το θέλημά μας δίνει χώρο στο Θεό να περάσει στην ψυχή μας και να την ευλογήσει πλουσιοπάροχα. Ο υπάκουος κερδίζει από κάθε άποψη, ενώ ο ανυπάκουος μεγαλώνει τον εγωισμό του. Στο θέμα της προσευχής βγάζουμε τα προσωπεία και παραδεχόμαστε, ότι παραιτούμενοι από δικαιολογίες και προφάσεις ο Κύριός μας είναι ο Θεός και του προσφέρουμε την ζωή μας. Ο Θεός ως πατέρας θέλει όλη την αγάπη μας και την προσοχή μας στην Προσευχή και όχι μια τυπική και καθηκοντολογική προσευχή γιατί αυτό δεν αρέσει στον Θεό.

Ο Θεός δυσκολεύεται να συνεννοηθεί με κάποιους που ζουν με σκοπό την κερδοφορία και τις αγοροπωλησίες.

Ο ασκητής της ερήμου νοείται αυθεντικό παιδί του Θεού και κοιτά να δώσει και όχι να πάρει από τον αδελφό του. Ο γνήσιος πιστός επιλέγει τα αναγκαία αγαθά ελευθέρως και αβιάστως. Εργάζεται φιλότιμα, χαίρεται το παρόν με φιλάνθρωπο τρόπο.

Μια άλλη σημαντική βοήθεια των πατέρων στο σύγχρονο άνθρωπο είναι η βροντερή σιωπή της ερήμου. Οι αρχαίοι Αβάδες δίδασκαν με την σιωπή τους και με τη θέα του προσώπου τους. Είναι μια σιωπηλή διαμαρτυρία στην πολυλογία και τη φλυαρία των κενών ημερών μας.

Είναι ανάγκη να διδαχθούμε από το σιωπηλό νόημα της ερήμου. Να χαμηλώσουν οι τόνοι, οι εντάσεις, οι εξάρσεις, η φλυαρία, η κουραστική κενολογία, και να αποσυρθεί ο άνθρωπος στο «ταμιείο» του, να συζητήσει σιωπηλά με τον εαυτό του και να ακούσει την φωνή του.

Η Ταπείνωση είναι το μεγάλο κεφάλαιο της πνευματικής ζωής. Η αληθινή ταπείνωση ομορφαίνει τον άνθρωπο, ο ταπεινός δεν απαιτεί ποτέ τίποτε και τα χαρίσματα στα χέρια του είναι δώρα του Θεού. Αλλά και στο θέμα της μοναξιάς, η προσφορά τους είναι ανυπολόγιστη. Μόνο όταν αφεθεί κανείς στα χέρια του Θεού θα λυτρωθεί από αυτήν.

Επίσης η αδιακρισία μεγαλώνει τα προβλήματα και διάκριση είναι να καταλάβουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού ώστε να ενεργούμε σωστά. Η διάκριση είναι θείο χάρισμα καρπός των ταπεινών ψυχών.

Οι Γέροντες της Ερήμου με την διάκριση που τους διακρίνει συμπάσχουν από αγάπη και θεωρούν υπεύθυνο τον εαυτό τους για την κακία που επικρατεί-μετανοούν για χάρη των αμαρτωλών. Μόνον αυτός που αγαπά χαίρετε και αισθάνεται άνετα. Η Αγάπη φωτίζει των άνθρωπο και τον εισάγει στη ζωή. Και το ταξίδι της ερήμου φθάνει στους σύγχρονους γεροντάδες, όπως ο γνωστός μας π. Πορφύριος, ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος, τον οποίον η αγάπη του για τον αδελφό τον έκανε ακούραστο στη γνώση, στην απλότητα, στη χάρη. Όλα τα έδινε για να ανακουφίσει τον ανθρώπινο πόνο.

Όλη αυτή η προσφορά των γερόντων της ερήμου ας αποβεί μυρίπνοον άνθος που με την πνευματική ευωδιά του θα μας οδηγήσει στην απόκτηση των αρετών, την προσωπική ωφέλεια και την αναψυχή των αδελφών.