Ραθυμία είναι η απερισκεψία, η άνεση της επιπολαιότητας αλλά και η
αδιαφορία. Ενώ μας καλεί ο Κύριος στην ουράνια τάξη, απορρίπτουμε την πρόσκληση
από οκνηρία και ραθυμία, και θα βρεθούμε χωρίς απολογία στο ουράνιο βήμα σαν
τις μωρές παρθένες. Ο Νυμφίος Χριστός μας καλεί και κατέρχεται προς εμάς
ποικιλοτρόπως. Δεν απομένει παρά να Τον δεχθούμε μέσα μας, να Τον
οικειοποιηθούμε, να Τον ενσωματωθούμε. Πώς θα γίνει αυτό;
Το πρώτο στάδιο
είναι η αποδοχή, η πίστη. Με την πίστη αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του Χριστού
τον σαρκωμένο Θεό. Η αναγνώριση αυτή είναι μυστηριακή και γι’ αυτό περνά μέσα
από την αγάπη.
Το δεύτερο στάδιο
είναι αυτό της αδιάλειπτης προσευχής. Πρόκειται για το σφιχταγκάλιασμα της
ψυχής με τον εραστή της Χριστό. Η
προσευχή αποτελεί ένα συνεχές ερωτικό αγκάλιασμα του Νυμφίου προς την ψυχή του
ανθρώπου. Όσο ο άνθρωπος ανοίγεται προ το κάλεσμα αυτό, τόσο δίνεται μέσα την
προσευχή. Σταδιακά , η προσευχή του ελευθερώνεται από τη ραθυμία και την
αδιαφορία, γιατί μέσα του άναψε η φλογερή επιθυμία του Νυμφίου.
Το τρίτο στάδιο
είναι η μετοχή μας στο μυστήριο της Ευχαριστίας. Η Ευχαριστία είναι κοινωνία
και μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, το οποίο είναι πλήρες
Πνεύματος Αγίου. Μεταλαμβάνουμε του Χριστού, αλλά συγχρόνως “εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν”. Το Πνεύμα δεν κατέρχεται
μόνον “επί τα προκείμενα δώρα ταύτα”, αλλά και “εφ’ ημάς”. Η Ευχαριστία ως
κοινωνία του Αγίου Πνεύματος γίνεται “κοινωνία των αγίων” με τη διπλή έννοια:
των αγίων(ουδέτερο) και των αγίων (αρσενικό). Η Ευχαριστία γίνεται το μυστήριο
της αγάπης.
Πως μπορούμε εμείς
να νοιώσουμε την Ευχαριστία ως μυστήριον αγάπης;
Η κατ’ εξοχήν
ευχαριστιακή αγάπη είναι η αγάπη προς τους εχθρούς. Τα λόγια της Κυριακής
προσευχής “ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών” αποτελούν βασική
προϋπόθεση της Ευχαριστίας, γιατί δεν στηρίζεται σε μία συνάθροιση ηθικών και
εναρέτων ανθρώπων αλλά σε μια κοινωνία αγίων. Η αγάπη προς τους εχθρούς δεν
υποτάσσεται σε καμία μορφή αναγκαιότητας . Έτσι ελεύθερος, όπως και ο Υιός του
Θεού, ταυτίζεται μαζί Του και γίνεσαι κι εσύ υιός του πατρός του εν ουρανοίς.
Αυτή είναι η ευχαριστιακή αγάπη που μας κάνει τέλειους, που δεν σταμάτησε να
μας το υπενθυμίζει ούτε και πάνω στο Σταυρό: “Πάτερ, άφες αυτοίς”.
Έτσι η αγάπη προς
τους εχθρούς μας γίνεται με τον τρόπο αυτό ένας αγώνας ολόκληρης της ύπαρξής
μας κι όχι απλώς μια ενάρετη πράξη.
γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου