Κάθε Κυριακή λειτουργούσαμε στον Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων. Τελούσε
την θεία Λειτουργία συγκεντρωμένος στο έπακρο. Είχε μια μεγάλη ένταση εσωτερική
σαν να τραβούσε η καρδιά όλον τον νου, αλλά αυτή η ένταση δεν φαινόταν στο
πρόσωπό του, το οποίο ήταν ιλαρότατο και δεν έδειχνε άγχος. Αυτό ήταν ένδειξη
ότι ο νους του ήταν ξεχωρισμένος από την λογική και λειτουργούσε μέσα στο
θυσιαστήριο της καρδιάς, ενώ η λογική τηρούσε το τυπικό της θείας λειτουργίας.
Μια φορά κατά την διάρκεια της ακολουθίας των Τυπικών, πριν τη Μικρή Είσοδο,
είχε καθίσει στην καρέκλα για να ξεκουρασθεί και διέκρινα ότι βυθίσθηκε ο νους
του μέσα στην καρδιά, χωρίς να χάσει τις αισθήσεις του. Αυτό φάνηκε από το ότι
αφ’ ενός μεν η κεφαλή δεν έκλινε προς τα κάτω, όπως γίνεται σε κάποιον που
χαλαρώνει προς ύπνο, αφ’ ετέρου δε, όταν ήλθε η κατάλληλη ώρα, αμέσως σηκώθηκε
για να γίνει η Μικρά Είσοδος, που σημαίνει ότι παρακολουθούσε η λογική εκείνα που
γίνονταν στον Ιερό Ναό, ενώ ο νους προσευχόταν νοερά. Φυσικά, δεν εκφραζόταν,
ούτε έλεγε κάτι σχετικό με τις εμπειρίες του.
Στις λειτουργικές
κινήσεις του ήταν μεγαλοπρεπής, κατανυκτικός και συγκεντρωμένος προς το “χώρο”
της καρδιάς. Όταν ευλογούσε τον λαό, αντιλαμβανόταν κανείς ότι λάμβανε ευλογία.
Η κίνηση της ευλογούσης χειρός ήταν αργή και η προσοχή δια των οφθαλμών του,
παρακολουθούσε και η βαθύτονη φωνή του και ο αργός ρυθμός εκφωνήσεως των
ακροτελευτίων αιτιολογιών κάθε ευχής, καθώς επίσης και της ιερατικής ευλογίας.
Είναι ευνόητο ότι
πολλοί αισθάνονταν βαθύτατη κατάνυξη όταν λειτουργούσε ο Γέροντας (Σωφρόνιος)
και υπήρχαν άνθρωποι που μου έλεγαν ότι έβλεπαν και αισθάνονταν την Χάρη του
Θεού, που τους οδηγούσε σε μετάνοια, πένθος και προσευχή.
Ναυπάκτου Ιεροθέου,
“Οίδα άνθρωπον εν Χριστώ...”
“Εκκλ. Παρέμβαση”,
τ. 262
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου