π. Γ. Μεταλληνού
Η
εκκλησιαστική λατρεία έχει εορταστικό ήθος. Κάθε μέρα για την Εκκλησία είναι
γιορτή, διότι οι μνήμες των Αγίων επιβεβαιώνουν τη νίκη του Χριστού πάνω στον
κόσμο, Η δε άσκηση προετοιμάζει την γιορτή της Εκκλησίας στο πνευματικό πανήγυρη
της. Είναι η προετοιμασία για τη μετοχή
του ανθρώπου στην « καινήν κτίσιν», που αποκαλύπτεται στη λατρεία.
Η άσκηση επιδιώκει με την « αδιάλειπτη προσευχή, την
ταπείνωση, την απάθεια, τη νηστεία και τη συνεχή λατρευτική πράξη, να
μεταβάλλει τη ζωή σε «θυσίαν ζώσαν, αγίαν, τω θεώ ευάρεστον», για να βρει η ζωή
τω πιστών την πρωταρχικοί ωραιότητα και γνησιότητα. Η άσκηση βρίσκει στη λατρεία μια πνευματική όαση που
αναπαύει τη σκληρότητα της άσκησης. Εξ άλλου αυτό που γίνεται ο άνθρωπος με
την άσκηση του, δια της λατρείας και
μάλιστα της Θ. Ευχαριστίας, εκκλησιοποιείται, δηλ, εντάσσεται στο Σώμα του
Χριστού, την Εκκλησία και το ατομικό γεγονός γίνεται συλλογικό- εκκλησιαστικό.
Η λατρεία
εν- Χριστώνει όλη τη ζωή του μοναχού, αλλά και κάθε πιστού. Η άσκηση παρέχει τη
δυνατότητα για την πραγμάτωση αυτού του σκοπού, εφόσον ο ακάθαρτος από τα πάθη
άνθρωπος δεν μπορεί να υμνήσει και να δοξάσει αληθινά τον Θεό. Ας θυμηθούμε τον
πασχάλιο ύμνο: « και ημάς τους ευσεβείς καταξίωσον εν καθαρά καρδία Σε
δοξάζειν». Η «καθαρά καρδία» είναι το σκοπούμενο στην χριστιανική άσκηση».
Μόνον «εν καθαρά καρδία» μπορεί ο άνθρωπος να δει τον Θεό, να φθάσει δηλ. στον
απόλυτο σκοπό της εκκλησιαστικής υπάρξεως. Αυτό ακριβώς εκφράζει ο λόγος του
αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού στον πασχάλιο κανόνα. «καθαρθώμεν τας αισθήσεις και
οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα…».
Η Λατρεία
οδηγεί στη θέωση, όταν όμως υπάρχει η καθαρότητα της καρδίας και των αισθήσεων.
Αν η λατρεία είναι η είσοδος στην ουράνια βασιλεία, η άσκηση είναι η οδός προς
αυτήν. Η Λατρεία καθορίζει και αποκαλύπτει τον σκοπό της υπάρξεως μας. Η άσκηση
συμβάλλει στην επίτευξη του σκοπού αυτού. Με την άσκηση ως μόνιμο τρόπο ζωής
για κάθε χριστιανό, ολόκληρη η ζωή του πιστού ,μεταμορφώνεται σε λατρεία του
Θεού « εν πνεύματι και αληθεία». Διότι ο ασκούμενος χριστιανός μεταβάλλεται
ολόκληρος σε «ναό του Θεού’, στον οποίο ιερουργείται το μυστήριο της σωτηρίας.
Αλλά όπως οι προσευχόμενοι καρδιακέ στην Κόρινθο, μολονότι είχαν την «
αδιάλειπτη προσευχή» του Αγ. Πνεύματος στην καρδιά τους, μετείχαν και της
συνάξεως όλου του σώματος, έτσι και ο τελειούμενος στην άσκηση μετέχει στη
σύναξη και λατρεία του σώματος, εκκλησιοποιώντας τα χαρίσματα του.
(«
Ενοριακή Ευλογία», ,τ.119)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου