Ένας χριστιανός,
όταν σκέπτεται το θάνατο, δεν θεωρεί ότι όλα τελειώνουν με αυτόν, πράγμα που θα
είχε σαν αποτέλεσμα να μη δίνει καμιά σημασία σε ό, τι κάνει πάνω στη γη. Ένας
χριστιανός δεν πρέπει να σκέπεται έτσι για το θάνατο. Ο θάνατος είναι το
πέρασμα από την επίγεια ζωή στην αιώνια, είναι η “κοίμησις”, που σημαίνει ότι
κάθε τι περαστικό και φθαρτό αποκοιμιέται. Αυτός ο κόσμος δεν μας δόθηκε στην τύχη
και ο σκοπός μας δεν είναι να τον αρνηθούμε. Πρέπει να εκτιμούμε κάθε λεπτό της
ζωής. Αν συλλογιστούμε βαθειά θα αντιληφθούμε ότι κανένα από τα λεπτά της ζωής
που μας δίνονται δεν είναι επιπόλαιο και τυχαίο, αλλά προορισμένο για κάτι
μεγάλο και σημαντικό. Αν σκεπτόμαστε το
θάνατο, αυτό γίνεται με μοναδικό σκοπό να αποφύγουμε την αμαρτία. “Σκέψου την
τελευταία σου στιγμή και δεν θα αμαρτήσεις ποτέ πια”. Να θυμάσαι ότι θα
παρουσιασθείς μπροστά στο Θεό και θα λάβεις ό, τι σου αξίζει. Ε, λοιπόν, όταν ο
θάνατος έχει για μας αυτή τη σημασία, χαιρόμαστε τη ζωή μας πάνω στη γη. Γιατί
είναι η αμαρτία που μας κρύβει τη γήινη χαρά. Ύστερα υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία
από το να παρουσιασθείς μπροστά στο Θεό; Αλλά όταν τα αγνοούμε όλα αυτά δεν
γνωρίζουμε ούτε την αληθινή χαρά.
Ας θυμηθούμε τους ασκητές, πως
ευχαριστούσαν το Θεό για όλα. Ας θυμηθούμε, έστω τον στάρετς Ζωσιμά που
περιγράφει Ντοστογιέφσκι. Πως χαιρόταν για όλα και καλούσε και τους άλλους να
χαρούν. Όταν γνωρίσουμε τη χριστιανική χαρά δεν θα γνωρίσουμε τη μελαγχολία.
Αλλά αν νομίζουμε ότι η χαρά υπάρχει μόνο στις γήινες απολαύσεις, πρέπει να
ξέρουμε ότι μια τέτοια χαρά συνήθως καταλήγει σε φοβερή ανία. Κοιτάξτε αυτούς
που είναι μέθυσοι και διεφθαρμένοι. Η φαινομενική τους ευθυμία είναι εντελώς
εξωτερική. Μέσα τους έχει αρχίσει κιόλας η κόλαση. Και κοιτάξτε αυτούς που
είναι βαθειά πιστοί. Πόσο χαρούμενοι είναι σε οποιαδήποτε περίσταση. Γιατί ο
χριστιανισμός είναι η θρησκεία της χαράς. Όσο για το θάνατο δεν είναι η
καταστροφή των πάντων, αλλά η πύλη που οδηγεί στον τόπο της αιώνιας χαράς.
π. Δημήτριος Ντούτκο, “Η Ελπίδα μας”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου