ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ - Ιωάν,9, 1- 38

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στη σημερινή περικοπή μας αναφέρει την θεραπεία ενός εκ γενετής τυφλού. Οι ι. Ευαγγελιστές μας αναφέρουν και άλλες περιπτώσεις τυφλών, όχι τόσο γιατί η τυφλότητα ήταν διαδεδομένη ασθένεια στην Παλαιστίνη ή γιατί ο Χριστός συμπαθούσε αυτό το είδος των ασθενών περισσότερο, αλλά γιατί τα θαύματα αυτά αποδεικνύουν την μεσσιανικότητα Του και συγχρόνως αποτελούν «σημεία» μιας άλλης εποχής που εγκαινιάζει ο Χριστός

Στην ευαγγελική περικοπή ο εκ γενετής τυφλός βρίσκει την θεραπεία του και γίνεται αφετηρία σωτηρίας, η οποία στο τέλος της περικοπής εκφράζεται με την ομολογία της πίστεως του. Ο Χριστός τον ρωτά: «σύ πιστεύεις εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ»; Και ο τυφλός τότε κατορθώνει να δει όχι μόνο το επίγειο, αλλά και το φως της θεότητος. «πιστεύω, Κύριε, καί προσεκύνησεν αὐτῷ».

Το γεγονός αυτό αποτελεί μια ευκαιρία, ώστε κι’ εμείς οι ορθόδοξοι πιστοί να προβληματισθούμε για την πίστη μας και να ανανεώσουμε την υπόσχεση που δώσαμε την ημέρα της βαπτίσεως μας.

Πολλές φορές απογοητευμένοι από τα ανθρώπινα πράγματα προβληματιζόμαστε για την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Ζητούμε «σημεία» για να πιστέψουμε. Ακόμη κι΄ όταν ο Κύριος βρισκόταν πάνω στο Σταυρό, οι άνθρωποι Τον πείραζαν και Τον βλασφημούσαν λέγοντας: «εάν είσαι υιός του Θεού, κατέβα από τον Σταυρό και θα πιστέψουμε σε σένα». Ο Χριστός όμως δεν απάντησε. Παρέμεινε σιωπηλός στο Σταυρό και πέθανε, για να ζήσει ο άνθρωπος, και αναστήθηκε για να ανοίξει τη θύρα του παραδείσου και να οδηγήσει τον άνθρωπο στη ζωή του Θεού.

Οι αποδείξεις που ζητάμε πολλές φορές για να πιστέψουμε τραυματίζουν την αλήθεια, και γι΄ αυτό η άρνηση του Ιησού είναι άμεση και κατηγορηματική (Μαρκ. 8, 12). Κάθε απόδειξη βιάζει την ανθρώπινη συνείδηση και μεταβάλλει την πίστη σε απλή γνώση. Γι΄ αυτό και ο Θεός κλείνεται στον εαυτό Του. Δεν δίνει διαταγές. Αλλά μας προσκαλεί σε μια σχέση αμοιβαιότητας. Ο Πατέρας είναι Πατέρας χωρίς να επιβάλλει την πατρότητα Του

Ο Χριστός έρχεται για να καθίσει στο «τραπέζι των αμαρτωλών» και σταυρώνεται από υπερβολή ερωτικής αγαθότητας. Ένας ασκητικός συγγραφέας του 6ου αι. μ.Χ. λέγει: «ποιος σύζυγος πέθανε ποτέ για τη σύζυγο του, και ποια σύζυγος διάλεξε ποτέ να παντρευτεί έναν εσταυρωμένο; Ο Κύριος μνηστεύθηκε την Εκκλησία, της έδωσε μια προίκα με το αίμα Του και της σφυρηλάτησε ένα δακτυλίδι με τα καρφιά της σταυρώσεως Του». Τόσο μεγάλη είναι η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο.

Ο Χριστός δεν απευθύνεται ποτέ στη λογική, δεν παραθέτει αποδείξεις, ούτε επιχειρήματα, δεν ερωτά: «ξέρεις; πείσθηκες; νικήθηκες;» Το μόνο που ερωτά είναι: «πιστεύεις;» Και μια καθαρή καρδιά μόνον μπορεί να απαντήσει: «πιστεύω, κύριε, βοήθει μοί τῇ ἀπιστίᾳ».

Την ώρα λοιπόν που μας βαραίνει η αμφιβολία για την παρουσία του Θεού, την ώρα που μας βαραίνει η μοναξιά, μόνο η ταπείνωση έρχεται σε βοήθεια μας. Αυτή η ταπείνωση κάνει τον άνθρωπο να προσφέρει μπροστά στο Σταυρό του Χριστού ολόκληρη την ύπαρξη του. Και τότε ο Χριστός σηκώνει αντί για μας αυτό το βάρος: «μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι ὁ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» ( Ματθ.11- 30).

Και ο λόγος αυτός δεν είναι ψεύτικος, αλλά είναι φως μέσα στον χρεοκοπημένο κόσμο μας.

Χριστός Ανέστη

π.Γ.Στ.