Η
ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ
Οι
επιβουλές του διαβόλου εναντίον του
ανθρώπου είναι πολλές, αλλά οι ευεργεσίες
του Θεού είναι περισσότερες. Αν δεν
έρχονταν ο Θεός στον κόσμο για να γίνει
σύμμαχος του ανθρώπου, θα καταστρέφονταν
το γένος μας. Δεν υπήρχε καιρός και
χρόνος που να μας είχε αφήσει ελεύθερους
και ανεπηρέαστους ο διάβολος.. Είναι ο
δημιουργός και ο αίτιος όλων των κακών.
Ο Χριστός στο σημερινό ευαγγελικό
ανάγνωσμα φαίνεται ότι καταργεί τη
δύναμη του αντίδικου της σωτηρίας μας,
θεραπεύοντας το παιδί ενός ολιγόπιστου
πατέρα.
Πράγματι
ο πατέρας ήταν ολιγόπιστος και αυτό
ήταν ένας λόγος που οι μαθητές δεν
μπόρεσαν να θεραπεύσουν το παιδί. Βέβαια
πήγε σ’ αυτούς, αλλά μέσα του δεν πίστευε
ακράδαντα, ότι μπορούν να το θεραπευόσουν.
Και αυτό φαίνεται από τα λόγια του: «
είπον τοις μαθηταίς σου ίνα αυτό εκβάλωσιν
και ουκ ίσχυσαν». Έφερε απλώς στους
μαθητές το παιδί και τους είπε άχρωμα
να το θεραπευόσουν. Δεν ικέτευσε, δεν
παρακάλεσε, δεν έκλαυσε για το παιδί
του, όπως λ. χ. η Χαναναία για τη θυγατέρα
της που ήταν κι αυτή δαιμονισμένη .
Ο
Χριστός με την παρουσία Του αναγκαζόταν
να συναναστρέφεται και με αγαθούς
ανθρώπους, προκειμένου να τους διορθώσει.
Για τον Χριστό δεν ήταν τόσο βαρύ γεγονός
ο Σταυρός Του, αυτό μάλλον ήταν επιθυμητό,
όσο το να είναι ανάμεσα σε αμαρτωλούς.
Ο πατέρας του νέου ήταν και άπιστος.
Βέβαια δεν πλασθήκαμε από τον Θεό κακοί,
μας έκανε όμως έτσι η αμαρτία, μας
αλλοίωσε.
Το
πρόσωπο του δαιμονισμένου παιδιού
είναι πράγματι τραγικό. Το δαιμόνιο που
κατέλαβε το νέο ήταν φοβερό. Έμοιαζε
σαν ένα τεράστιο βουνό που χρειάζονταν
μεγάλη πίστη για να το μετακινήσει.
Ενεργούσε επάνω του κατά την περίοδο
της σελήνης και του είχε αφαιρέσει την
ομιλία και την ακοή. Άλλο πράγμα ο
ψυχοπαθής κι άλλο ο δαιμονισμένος. Ο
ένας πάσχει από αρρώστια κι ο άλλος από
την δαιμονική επήρεια. Ο δαιμονισμένος
έχει προβλήματα που δημιουργούνται από
τον διάβολο, ενώ ο ψυχοπαθής από την
αλλοίωση των σωματικών του λειτουργιών.
Ο
Χριστός για να διαλύσει την ψευδή
εντύπωση του πλήθους πως και ο ίδιος
είναι ανίκανος να θεραπεύσει το παιδί,
όπως και οι μαθητές Του, αμέσως διέταξε
το δαιμόνιο να βγει και να αναχωρήσει.
« έξελθε εξ αυτού και μηκέτι εισέλθεις
ει αυτόν». Ο Κύριος είχε εξουσία
θεοπρεπή, όχι όπως οι Γραμματείς και οι
Φαρισαίοι. Ως κυρίαρχος και δεσπότης
συμπεριφέρονταν στους δαίμονες, γιατί
ήθελε να μας απαλλάξει από την επήρεια
τους. Μας έδωσε και τα όπλα να τους
πολεμήσουμε, δηλ. την προσευχή και τη
νηστεία.
Τα
πάθη, οι αμαρτίες μας και οι δαιμονικές
επήρειες μοιάζουν σαν μεγάλα βουνά.
Τέτοιες καταστάσεις είναι ο θυμός, οι
σαρκικές επιθυμίες, η αρχομανία κ. λ. π.
Όλα αυτά έχουν φοβερή στερεότητα κι
αντοχή μέσα μας. Ο διάβολος είναι το
όρος της υπηρηφάνειας, Μας χρειάζεται
πίστη, για να έχουμε παρρησία στο Θεό
και για να δώσουμε το δικαίωμα στον
Κύριο να ενεργήσει ευεργετικά επάνω
μας. Η μικρή ζωντανή πίστη θα μετακινήσει
όλα τα πονηρά υψώματα μέσα μας. Δεν είναι
σωστό να τρέφουμε ολιγοπιστία απέναντι
στο Χριστό και τη διδασκαλία Του. Όσο
πιο ταπεινοί είμαστε, τόσο πιο πολύ μας
τειχίζει η χάρη του Θεού και μας
προστατεύει από την ενέργεια του
διαβόλου.
Εκείνο
που χρειάζεται είναι να καθαρισθούμε
από τα πάθη όπως καθαρίσθηκε ο νέος του
ευαγγελίου από την επήρεια του πονηρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου