"Μνήμη δικαίων μετ'εγκωμίων..."

29 Αυγούστου, Τιμίου Προδρόμου

            Η εμφάνιση του Ιωάννη του Βαπτιστή ήταν πρωτοφανής και παταγώδης. Γύρω από το πρόσωπο του δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ρεύμα. Ο λαός έβλεπε να εμφανίζεται ένας μεγάλος προφήτης της σειράς του Ησαία ή του αναμενόμενου Χριστού. Ο ίδιος ο Ιωάννης στην επίμονη  ερώτηση των ιερέων απαντούσε: «είναι το μυστηριώδες εκείνο πρόσωπο το οποίο ο Ησαίας  ονομάζει « φωνή βοώντος».

            Το έργο του Βαπτιστή ήταν να παρουσιάσει τον Χριστό στους ανθρώπους  και να αποκαλύψει τη μεσσιανική του ιδιότητα. « Ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων  την αμαρτία του κόσμου». Ο Ιωάννης διέψευσε  έτσι την υποψία ότι ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας και είπε: « εγώ μεν ύδατι βαπτίζων υμάς… αυτός υμάς βαπτίσαι πνεύματι αγίω και πυρί».

            Ο Ιωάννης ήταν μεγάλος ενώπιον του Κυρίου. Ήταν αγιασμένος από την κοιλία της μητέρας του. « Επί σε επερρίφθην εκ μήτρας, εκ κοιλίας μητρός μου ει σύ» ( Ψαλμ. 21,11) . Κατά το χρόνο της κυοφορίας έδειξε την προφητική του ιδιότητα σκιρτώντας «αγαλλιάσει» στα σπλάχνα της Ελισάβετ, όταν την επισκέφτηκε η Θεοτόκος.

            Έγινε έμψυχο όργανο της χάριτος. Αυξάνονταν και μεγάλωνε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Από μικρός έζησε  στην έρημο « άσκευον, απεριμέριμνον και απραγμάτευτον» βίο, χωρίς τις κοσμικές μέριμνες. Ζούσε για το Θεό και είχε τροφή του μόνο τον Θεό.

            Το έργο του ήταν να προετοιμάσει το έδαφος για να έλθει ο Χριστός κηρύσσοντας βάπτισμα μετάνοιας, για την άφεση των αμαρτιών του λαού. Στο έργο αυτό δεν ήταν αυτόκλητος, αλλά κατόπιν προτροπής του Θεού. Ήλθε με την δύναμη του Ηλία ως ασκητής, ως παρθένος και κάτοικος της ερήμου. Ο λόγος του γεμάτος παρρησία και πολλές φορές ελεγκτικός.

            Κάποιος έγραψε, ότι όλο του το έργο και κορυφαία στιγμή της ζωής του Ιωάννη ήταν όταν έδειξε τον Ιησού στο λαό και στη συνέχεια τον βάπτισε στον Ιορδάνη. Αποκάλυψε το θεοπρεπές αξίωμα του Ιησού. Ακούμπησε με το χέρι του την ακήρατη κορυφή του Δεσπότη Χριστού. Παρ’ όλα αυτά έμεινε ταπεινός  θεωρώντας πως τελείωσε η αποστολή του λέγοντας για τον Χριστό και τον εαυτό του: «εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι».

            Το τέλος του ήταν μαρτυρικό. Επειδή ήλεγξε τον Ηρώδη που συζούσε  με την γυναίκα του αδελφού του κλείστηκε στη φυλακή και όταν γιόρταζε τα γενέθλια του μετά από ένα εντυπωσιακό χορό της Σαλώμης,  κόρης της Ηρωδιάδας, και υπό την επήρεια μέθης, προχώρησε στην απότομή της τίμιας κάρας του Ιωάννη. Πάνω στο τραπέζι τοποθετήθηκε το τρόπαιο των δαιμόνων. Ο χορός έγινε αιτία να στερηθεί ο λαός τον προφήτη του.

             Αυτή τη θλιβερή επέτειο θυμάται σήμερα η Εκκλησία μας.

            Ας  ευχαριστήσουμε το Θεό, γιατί αν και θανατώθηκε, η χάρη του ξεχύθηκε στα έθνη δια του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

            π. γ. στ.