Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2019

Μια πρότυπη επαναστατική δράση



Έχει ειπωθεί, πως ο Βίκτωρ Ουγκώ κατόρθωσε να συμπυκνώσει την κατάντια του 19ου αιώνα μέσα σε δύο αράδες, γράφοντας τα εξής:

          “ 6 Απριλίου 1848. Ένας πιτσιρίκος τριών ετών τραγουδούσε  το : “Πεθαίνοντας για την πατρίδα”. Η μάνα του τον ρωτάει: Ξέρεις, τι είναι να πεθαίνεις για την πατρίδα; Ναι, είπε το παιδί. Είναι να κάνεις περίπατο στον δρόμο με μια σημαία”!!

          Αν θέλουμε να σταθούμε σε μια σημερινή “επαναστατική” ατάκα, ποια θα ήταν η πιο χαρακτηριστική; Μήπως οι “κραυγές αγωνίας”από συνθήματα τοίχων, που με πολύ αυτοσαρκασμό, αλλά και τύψεις, ρωτάνε:

          “Ξέρεις, που ζεις;”!

          Η “που θα πλήξεις απόψε;”! Η προτείνουν με κυνικότητα! “Επανάσταση για ελαφρύτερο κινητό”!

          Γιατί ρωτάμε;

          Μα για να δούμε, αν στοχεύουν και τείνουν στη σωστή κατεύθυνση οι “επαναστατικές μας διαισθήσεις”.

          Αν μπορεί να αντέξει η “επαναστατική μας ορμή” μέσα στη δοκιμασμένη Ορθόδοξη Παράδοση, που είναι γεμάτη ηρωικές επαναστάσεις και αντιστάσεις αγίων μορφών ενάντια στην εξαχρείωση και την αμαρτία.

          Να καταλάβουμε, τέλος πάντων, ότι οι σημερινές συνταγές για “ασπιρίνες” προτεινόμενης ευζωίας και ευμάρειας, μπορούν να σταματήσουν καλπάζουσες επιδημίες και θανατικά που έρχονται.

          Να πούμε σ’ έναν κόσμο που αγωνιά και ψάχνεται, τι προτείνει ο Χριστός και η Εκκλησία Του. Όχι για να κάνουμε “επανάσταση”, έτσι....για την επανάσταση”, αλλά για να σωθούμε, να γίνουμε σώοι και ολοκληρωμένοι στα πλασματικά αδιέξοδα του σήμερα. Τώρα που οι άνθρωποι βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα  και επικρατεί παντού παραπλανητική θολούρα, πρέπει να απαντήσουμε  στο ξεχείλωμα αυτών των επαναστάσεων μ’ ένα ξεχείλισμα προσωπικής και αυθεντικής επανάστασης.

          Υπάρχουν ακόμη περιθώρια, υπάρχει κάποιος δρόμος;

          Και βέβαια υπάρχει. Η πνευματική ζωή κοντά στον Χριστό, που δεν είναι μια “χύμα” υπόθεση. Έχει σαφείς κανόνες, προτεραιότητες σαφή ιεράρχηση, σοφή μέθοδο.

          Επιγραμματικά αναφέρουμε  κάποια κύρια μονοπάτια:

          Προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε και να καταλάβουμε το προσωπικό μας εσωτερικό χάος.

          Προσπαθούμε να το επουλώσουμε και να γεφυρώσουμε το με την ενάρετη ζωή μας τις αντιφατικές  πλευρές του.

          Να το θεραπεύσουμε ριζικά και οριστικά με τη μετάνοια και την εξομολόγηση, και να ακούμε διαρκώς τα μηνύματα της συνείδησής μας, κάνοντάς την όσο γίνεται πιο ευαίσθητη, ειλικρινή και ανυπόκριτη.

          Και τότε, αφού περάσουμε επιτυχώς τα πρώτα αυτά τεστ της προσωπικής μας επανάστασης και μπει τάξη και βρεθεί η αρμονία, προσπαθούμε:

          Να αξιοποιήσουμε αυτή την απόλυτη “πείρα” μας στο περιβάλλον μας.

          Να δείχνουμε με πολλή αγάπη και διακριτικότητα κάποια κακώς κείμενα στη ζωή των διπλανών μας.

          Αφού σκύψουμε πάνω τους και τους αγκαλιάσουμε με το ειλικρινές ενδιαφέρον μας, την προσευχή μας και την πρόθυμη διάθεσή μας να κάνουμε κόπους και θυσίες γι’ αυτούς.

         Έτσι βαδίζουμε σωστά! Οι “άλλες” συνταγές είναι οι ασπιρίνες που είπαμε. Παχιά λόγια,λόγια του αέρα.

          Αυτά σαν μια ταπεινή, επίκαιρη ψηφίδα, τώρα που γίνεται ντόρος πολύς για τις “επαναστατικές δράσεις”, αλλά και τώρα που βρισκόμαστε στην αρχή της νέας εκκλησιαστικής χρονιάς , ας ξεκινήσουμε τις δικές μας πνευματικές μάχες.



          Αρχιμ. Γρηγορίου Λίχα

Δεν υπάρχουν σχόλια: