Διάλογος νηπίων

Τον λόγο προφανώς έχει ο νεότερος, οχτώ μηνών ζωή, “νήπιον παπάζον”. Δεν έχει σημασία. Η ψυχή του ανθρώπου δεν έχει ηλικία. Τα μάτια τα λένε όλα. Μέσα απ’ αυτά βλέπει η άχρονη ψυχή τον κόσμο και μυστικά διαλέγεται.

          Το “έρκος οδόντων” του μικρού δεν έχει ακόμα προβάλει. Για τούτο, έχει πιο μεγάλη την ελευθερία στην έκφραση και συνάμα είναι ακίνδυνος! Ο άλλος -”δυομισάρι”- τον κοιτάζει στα μάτια μ’ ανταπόκριση. Δεν του χρειάζεται το “ευήκοον ους” του. Ο διάλογος είναι στης τρυφερής μικρής καρδιάς τους τη γλώσσα.

          Τι μπορεί τάχα να λέει ο νήπιος στον  ομογάλακτο αδελφό του; Μα τι άλλο  απ’ αυτό;

          -Τι γίνεται, μεγάλε μου; Πως πάει ο κόσμος; Λέει, σκέπτεται για μας  κάτι εποικοδομητικό; Τα δικαιώματά μας; Θ’ ανατείλουν καλύτερες μέρες; Θα πέσουν οι μάσκες των μεγάλων, που κρύβουνε μια μορφή που δεν χαμογελάει, που δεν μπορεί να δει τον άλλο στα μάτια, όπως βλεπόμαστε τώρα εμείς;

          -Αδελφέ μου, όσο με χαροποιεί το πρόσωπό σου, που είναι σε μένα στραμμένο, και είναι τόσο ωραία η ζωή, άλλο τόσο, πίστεψέ με, φο-άμαι-φο-άμαι γι’ αυτό που μας περιμένει, αφού οι άνθρωποι δεν μιλάνε πια στη δική μας  καθαρή γλώσσα!.....

          Κι ο μεγάλος του αποκρίθηκε:

          -Μη φοβάσαι, μικρό μου.... Όλα, όλα μπορεί να τ’ αλλάξει η δικιά μας βελούδινη  αγάπη και να δει ο κόσμος ξανά Θεού πρόσωπο. Μη φοβάσαι! Εκείνος που μας έστειλε εδώ όλα-όλα τα  ξέρει. Μη φοβάσαι! Και μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις, η ζωή μας είναι ακόμη μπροστά....

          “Εμείς οι δύο, ο ένας” Συλλογικός τόμος για το Φοιτητικό περιοδικό “Η Δράση μας”.