Το πρόσωπο του πλησίον
Η σημερινή
ευαγγελική διήγηση κάνει λόγο για την αγάπη, η οποία είναι το κεντρικότερο
σημείο του Χριστιανισμού. Αλλά αυτή όμως
πρέπει να είναι και το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της χριστιανικής
ζωής, της καθημερινής μας ζωής.
Είναι κατανοητό και
σωστό λ. χ. ενώ βιάζεται κανείς να πάει
στη δουλειά του, στο γραφείο του, στις υποθέσεις του, να σταματήσει στον δρόμο
για να βοηθήσει κάποιον πάσχοντα με συνέπεια να καθυστερήσει, να ζημιωθεί, ίσως
και να παρεξηγηθεί; Η οργάνωση και ο ρυθμός της ζωής μας, το πρόγραμμα και οι
διάφορες ασχολίες διώχνουν πολλές φορές τα αισθήματα της αγάπης και κάνουν δύσκολη
την εφαρμογή της στον πλησίον μας.
Είναι χαρακτηριστική
η απάντηση που δίνει ο Χριστός στον νομικό τη σημερινής περικοπής. Ενώ ο
νομικός ρώτησε τον Ιησού ποιος είναι ο πλησίον του, απάντησε ρωτώντας τον,
ποιος γίνεται πλησίον στον συνάνθρωπό του. Η μεταστροφή του ερωτήματος οδηγεί
και στην απάντησή του: Πλησίον είναι ο κάθε άνθρωπος, όταν τον προσεγγίζουμε
“ποιούντες το έλεος μετ’ αυτού”. Ο σεβασμός του “άλλου” θεμελιώνεται στην
ιδιότητά του ως δημιουργήματος “κατ’ εικόνα και καθ’ομοίωσιν” Θεού. Και η πραγματική
αξία του πλησίον βρίσκεται στην θεώρησή του ως εικόνα του Θεού.
Ενδεικτική για τη
θεώρηση του “άλλο” ως πλησίον είναι η απάντηση που έδωσε ο Αββάς Ποιμένας σε
κάποιον που τον ρώτησε σχετικά: “Εμείς και οι αδελφοί μας αποτελούμε δύο
εικόνες. Όποιος προσέχει τον εαυτό του και τον κατηγορεί για τα σφάλματά του,
βρίσκει τον αδελφό του καλό. Όποιος όμως θεωρεί καλό τον εαυτό του, βρίσκει
κακό τον αδελφό του”.
Ο Χριστός ήλθε στον
κόσμο ως Μεσσίας, δηλαδή ως Σωτήρα και μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Και
πραγματοποιεί το έργο αυτό προσεγγίζοντας τον άνθρωπο ως πλησίον. Εμφανίζεται
ως πεινασμένος, διψασμένος, ξένος, γυμνός, άρρωστος, φυλακισμένος που
χρειάζεται βοήθεια, φιλοξενία και συμπαράσταση. Από τον άνθρωπο εξαρτάται, εάν
δεχθεί να ανταποκριθεί στην έλευσή Του. Και αν προσφέρει στον Χριστό τροφή,
πόση, στέγη, βοήθεια, τότε ο ίδιος ο Χριστός γίνεται γι’ αυτόν τροφή, πόση,
στέγη, βοήθεια κι αιώνια ζωή. Στο πρόσωπό του πλησίον υπάρχει ο ίδιος ο
Χριστός. Γι’ αυτό κάθε προσφορά προς τον πλησίον αποτελεί προσφορά προς τον
Χριστό. Και κάθε άρνηση προσφοράς προς τον πλησίον αποτελεί άρνηση προσφοράς
προς τον Χριστό. Η πραγματική ζωή του ανθρώπου βρίσκεται στο πρόσωπο του
πλησίον του.
Όλες οι διεθνείς
διακηρύξεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου λένε ότι οι άνθρωποι γεννιούνται και παραμένουν ελεύθεροι με ίσα
δικαιώματα. Παρ’ όλες όμως τις καλές προθέσεις των διακηρύξεων αυτών, οι
άνθρωποι που γεννιούνται στον κόσμο δεν έχουν αντικειμενικά τις ίδιες
δυνατότητες κια ευκαιρίες στη ζωή. Ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχουν υγιείς κια ασθενείς, αρτιμελείς και ανάπηροι,
δυνατοί και αδύνατοι, ευφυείς και απλοϊκοί, ικανοί και ανίκανοι. Άλλοι
γεννιούνται σε πλούσιες χώρες και άλλοι σε φτωχές. Άλλοι σε φιλελεύθερο και
άλλοι σε τυραννικά καθεστώτα. Πως λοιπόν όλοι αυτοί μπορούν να θεωρηθούν ότι
είναι και παραμένουν ελεύθεροι και με ίσα δικαιώματα;
Τα δικαιώματα
του ανθρώπου κατοχυρώνονται, όταν
συνδέονται με τα δικαιώματα του Θεού. Τα δικαιώματα του Θεού, που επιβάλλουν
και την τήρηση των εντολών Του, συνεπάγονται την εφαρμογή της δικαιοσύνης στην
καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Όταν τα δικαιώματα αυτά γίνονται σεβαστά, τότε
γίνονται σεβαστά και τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Το σώμα του Χριστού
είναι ο τόπος της σωτηρίας και της καταξιώσεως του ανθρώπου. Ο πιστός, που ζει
ως μέλος του σώματος του Χριστού, μετέχει στη χαρά και τη λύπη του πλησίον του.
Βλέπει τις υποθέσεις του άλλου ως δικές του υποθέσεις, και τα κατορθώματά του
ως κατορθώματα ολοκλήρου του σώματος. Αυτό όμως απαιτεί συντριβή της εγωιστικής απομονώσεως και την άρση της
αντιπαραθέσεως προς τον πλησίον. Οι πιστοί ενώνονται στο σώμα του Χριστού ως
αδιαίρετα μέλη του. Ο αγιασμός του καθενός προσλαμβάνει οικουμενικές
διαστάσεις, γιατί στο πρόσωπό του συγκεφαλαιώνεται ολόκληρος ο κόσμος.
Ο ευαγγελιστής Λουκάς σήμερα μας υπενθυμίζει ότι ο κόσμος μοιάζει με νοσοκομείο, όπου ο καθένας νοσηλεύεται για κάποια αρρώστια. Όταν ο χριστιανός φροντίζει για τη θεραπεία του, δεν κατακρίνει τον άλλο για την αρρώστια του.
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου