Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, το μυστηριακό Του Σώμα, όπου η
ευχαριστία συγκροτεί από όλους μας,
με την πιο ρεαλιστική έννοια, μια και μόνη ζωή, ένα και μόνο εν, αυτόν τον
«μοναδικό Άνθρωπο», που η αμαρτία τον διασπά και που ο Υιός του Θεού τον
ανασυνθέτει, καθώς ο ίδιος γίνεται Υιός της Παρθένου. «Μυστήριο των μυστηρίων»,
η ευχαριστία δεν είναι έ ν α μυστήριο ε ν τ ό ς της Εκκλησίας, είναι τ ο
μυστήριο της Εκκλησίας, αυτό που
κυριολεκτικά τη συγκροτεί: η Εκκλησία, με την αποστολική μαρτυρία του επισκόπου
(και του ιερέα) , τελεί την ευχαριστία, και ταυτόχρονα η ευχαριστία φανερώνει
την Εκκλησία…
Η Εκκλησία ως Σώμα του
Χριστού είναι λοιπόν αυτός ο θεμελιώδης τ ό π ο ς, όπου η αλήθεια, που είναι
ζωή, αποκαλύπτεται, προσφέρεται, γίνεται η σάρκα μας και το αίμα μας. Ο
άνθρωπος είναι «ξένος επί της γης», ο τεχνικός πολιτισμός, που τον αποσπά από
τις ρίζες του, επιτείνει αυτή την εξορία. Ο άνθρωπος αποζητά έναν τόπο,- έναν
τόπο ανάπαυσης. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς».
«Ανά- παυση»: διπλή
παύση, καθώς ριζώνει τόσο στο ανθρώπινο όσο και στο θείο. Το αντίθετο των
ου- τοπιών, - η λέξη σημαίνει «ου
τόπος», και πράγματι οι ουτοπίες δεν έχουν άλλον τόπο εκτός από το ίδιο το όνειρο των ανθρώπων και τη δική τους
βούληση ισχύος.
Μέσα στην Εκκλησία ως
Σώμα του Χριστού, που περιλαμβάνει τον κόσμο- έτσι, που έπρεπε να μιλάμε για
τον κόσμο εντός της Εκκλησίας και όχι για την Εκκλησία εντός του κόσμου-, ο
άνθρωπος, ο «άστεγος και ανέστιος», βρίσκει τη δική του στέγη και την εστία του
θυσιαστηρίου…
` ΟΛΙΒΙΕ ΚΛΕΜΑΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου